Draadjes wegwerken

Als ik mijn blogs teruglees lijkt mijn leven soms één doffe ellende vol met tegenslagen. Alhoewel ik dat laatste niet echt kan ontkennen (alles bij elkaar opgeteld is het wel heel veel voor 1 leven), is dat eerste natuurlijk niet waar. Het stapelt soms iets te veel en omdat ik zo slecht in mijn energie zit, lukt het niet alijd goed om er voldoende positiefs tegenover te zetten. Daardoor is de balans soms  zoek. Maar als ik dan weer wat geschreven heb en daarna flink uitgehuild, dan gaat het meestal wel weer.

Vandaag wederom mooi weer. Omdat ik me nog steeds niet lekker voel en om de haverklap een bloedneus heb, lijkt het me beter nog even een dagje rustig aan te doen. 

Tijd voor een klusje. Vorig jaar heb ik mezelf leren haken. Tijdens mijn 2e depressie (ik moet iets van 23 zijn geweest) heb ik mezelf borduren geleerd. Ik maakte vooral geboortetegels. Lange grote projecten die ik vervolgens ophing. Toen ik op mijn 28ste afstudeerde als juf had ik daar geen tijd meer voor. Inmiddels ging het gelukkig ook weer een stuk beter.

In 2006 (ik was toen 33) volgde de 3e depressieve periode. In deze periode begon ik met kaarten maken. Toen het in 2014 wéér mis ging, lag er nog volop materiaal op mij te wachten. 

In de periodes dat ik gewoon kon werken had ik weinig energie en tijd om creatief te zijn. Mijn werk vergde veel van mij. In eerste instantie werkte ik fulltime. Toen Ruben in 2009 geboren werd, werd ik parttime juf maar natuurlijk wel fulltime mama. Tijdens mijn zwangerschap heb ik nog wel een geboortetegel van Nijntje geborduurd. Deze hangt bij Ruben op zijn kamer. 

De laatste therapie sloeg gelukkig goed aan. Toen het weer goed met me ging, ontdekte ik het wandelen en was het knutselen over. 

Tot ik dus opnieuw ziek werd, in 2019. Nu dus geen depressie maar eerst kanker. En het jaar daarop longcovid. In eerste instantie had ik alle energie en tijd nodig om te herstellen. Ik volgde veel therapieën. Alles om maar beter te worden. Toen dit niet gebeurde, ik eigenlijk steeds slechter en uiteindelijk voorlopig afgekeurd werd, zocht ik naar een nieuwe creatieve uitdaging. Hoewel mijn huis vol ligt met papier en allerlei andere benodigdheden kon ik geen plezier meer vinden in het kaarten maken. Het deed me teveel denken aan mijn depressieve periodes en dat wilde ik niet. Ook het borduren oppakken lukte niet. Dus zocht ik iets anders. In een opwelling kocht ik oktober 2021 een boek om te leren haken. Al vrij snel ging er een nieuwe wereld voor me open.

Wat ik zelf erg leuk vind om te doen, is cadeautjes haken. Ik haak inmiddels ook wel voor mezelf, maar zodra ik hoor dat er iemand zwanger is, begint het te kriebelen. 

Haken is leuk, maar de afwerking vind ik persoonlijk een stuk minder. In eerste instantie kon ik het ook gewoon niet. Of in ieder geval; niet goed genoeg. Maar gelukkig zijn er op youtube heel veel filmpjes te vinden. En inmiddels begin ik er ook steeds meer lol in te krijgen. Want ik weet dat al die losse stukken met draadjes straks een heel mooi cadeautje worden. Naast dat het erg leuk is dat ik iemand blij kan maken vind ik het ook hartstikke gaaf dat het me steeds lukt. Ook al heb ik er, zeker als alles gehaakt is en er overal losse draadjes hangen, vaak een zwaar hoofd in dat het goed komt. Maar meestal komt het goed. Ik heb wel eens iets weggegooid, maar 9 van de 10 keer ben ik toch wel redelijk tevreden. 

En dat is dus wat ik vandaag aan het doen ben: losse draadjes wegwerken. Het is niet dat die draadjes er niet meer zijn, maar ze worden wel zo goed als onzichtbaar. En dan worden al die losse stukjes uiteindelijk een geheel. Ze worden heel. Misschien is dat ook wel wat ik hoop voor mezelf. Dat al die losse stukjes, al die littekens, ooit weer heel worden. Niet dat ze er niet meer zijn, maar dat ze wat minder zichtbaar worden. Hopelijk heb ik er dan wat minder last van.