Spreken is zilver, schrijven is goud

Een oud klasgenootje uit de tijd dat ik op het MDGO zat, lang geleden, heeft haar elleboog verbrijzeld bij een val. We hebben elkaar een jaar of  10 geleden teruggevonden op facebook. We volgen elkaar.  Verder dan dat gaat het contact niet. Maar het is leuk om elkaar te volgen. Om te zien hoe ze ouder wordt, hoe haar kinderen volwassen worden.

Ze sprak me aan op messenger, begin van de week. Liep vast thuis. Werd gek van het niks kunnen doen. Of ik nog tips had hoe ze de dag door kon komen. Nou, die had ik volop. Niet allemaal even bruikbaar, maar het was fijn om het gevoel te hebben dat ik iemand een beetje tot steun kon zijn. 

Vanzelf ging het gesprek op een gegeven moment ook over mij. Mijn sociale contacten zijn beperkt door vermoeidheid en overprikkeling. De mensen die ik zie of spreek vragen vaak niet meer hoe het met me gaat. Zijn wellicht bang voor het antwoord, willen mij niet van streek maken of zijn er gewoon niet mee bezig. Mensen van vroeger, die het niet weten, vragen het soms wel, maar dan probeer ik zo beknopt en emotieloos de hele boel samen te vatten. Ik heb me in mijn hoofd gehaald dat mijn verhaal vooral erg ongeloofwaardig is. Zouden ze alles wat ik meegemaakt heb in het script van GTST schrijven, zou het eruit gehaald worden, want teveel drama en volstrekt niet geloofwaardig.  Therapeuten en beste vriendinnen vragen wel regelmatig hoe het gaat, maar dan volstaat vaak een 'het gaat' of 'het gaat niet zo lekker'. 

Maar goed, ze vroeg door. Hoe het met mij ging. En beetje bij beetje vertelde ik haar over de laatste jaren. Over de schrik, de angst, de pijn, de vermoeidheid, de rouw, het moeten leren leven met, het acceptatieproces, het 'er kan nog meer bij'. Ik vertelde haar hoe ik mijn dagen label, wat redelijke en slechte dagen zijn. Dat een ochtend goed kan zijn, maar dat een goede ochtend eigenlijk altijd gevolgd wordt door een slechte middag waardoor een dag nooit echt goed is. Hoe moeilijk het is om te doseren. Dat ik 's ochtends kan denken 'ik heb energie!' en dat ik niet snap hoe dat 's middags, na mijn slaapje, ineens totaal weg kan zijn. Hoe ik gisterochtend dacht dat ik best mee zou kunnen doen aan een korte zangcursus van 10 lessen, hoe ik enthousiast mijn hele omgegooide planning aan Arno presenteerde. Hoe ik hem probeerde te overtuigen dat ik dit best zou kunnen. Een kennisje schreef zelfs op facebook: 'you can do this!' En hoe  Arno mij gisteravond, toen ik bij hem op de bank was gaan liggen omdat ik doodop was, me voorzichtig vroeg hoe ik dat dan in gedachten had met die cursus, die op dat tijdstip plaats zou moeten vinden. Hoe ik dat dan dacht te gaan doen. En dat ik toe moest geven dat het idee erg leuk maar voor nu toch vooral veel te hoog gegrepen was. 

Ik vertelde over mijn hele slechte dagen die ik helaas op het moment best veel heb. Hoe zwart die dagen zijn, hoe moeilijk ik ze nog steeds vind. Hoe intens verdrietig en alleen ik me dan voel. Dat ik inmiddels weet dat die dagen overgaan, maar dat het de hel is als je er midden in zit en niet weet hoe je er weer uit moet komen.

Ik vertelde ook over de Vermoeidheidskliniek. Dat ik contact heb opgenomen. Dat ik niet denk dat ze me beter kunnen maken, maar dat ik hoop dat ze me kunnen leren hoe ik hele slechte dagen kan voorkomen. Of als dat niet kan, hoe ik ze beter door kan komen. Dat ik volgende week de verwijsbrief op ga halen. En dat ik hoop dat mijn huisarts mee wil werken, mij door wil verwijzen.

Het was fijn om mijn verhaal te mogen vertellen. Om te mogen laten zien hoeveel mijn leven veranderd is. Maar het was ook fijn om zelf weer te beseffen hoeveel ik de afgelopen tijd gegroeid ben. Om te zien dat ik me wel red, ook op de slechte dagen. Dat ik inmiddels weet wat ik beter wel en beter niet kan doen. Dat ik echt wel kan doseren, steeds beter mijn grenzen voel en aan kan geven. Om te voelen dat het minder pijn doet dat ik niet meer kan wandelen en werken dan een jaar geleden. 

Spreken is echt zilver en als ik dat niet kan,om welke reden dan ook, is schrijven gelukkig nog steeds goud.