Angst

Drie jaar geleden alweer dat ik de diagnose kanker kreeg. Drie jaar waarin mijn leven compleet veranderd is. De laatste maanden, na mijn lelijke val, leek ik het wat beter te gaan accepteren.

We zijn net terug van anderhalve week Oostenrijk. Een hele bubs aan hulpmiddelen ging mee: een kussen om mijn matras te verhogen, een kussen waar mijn arm op kon rusten en mijn eigen kussen zodat ik zeker wist dat ik goed kon slapen. Mijn wandelstok ging uiteraard mee. En we hadden gelukkig een krukje kunnen regelen voor in de douche, zodat douchen niet te vermoeiend zou zijn. Het is zonde om de weinige energie die ik heb weg te laten lopen door randzaken. Normaal overnachtten we vlak voor de grens met Oostenrijk. Mijn man vindt dit fijn, dan hoeft hij de tweede dag nog maar een klein stukje te rijden. Dit jaar wilde ik het anders. Dus werd de afstand meer door tweeën gedeeld en er werd een hotel met airco geboekt.

De heinreis ging goed. Slapen was de eerste nacht minder maar dat ben ik gewend. Ook in Oostenrijk viel het alles mee. We hadden een fijne ruime kamer, een heerlijk balkon. Het uitzicht op de bergen was geweldig. Het eten was prima. Het was even zoeken naar de juiste modus. Kort voor de vakantie had ik een flinke luchtweginfectie gehad, ik hoestte nog best wel lelijk en mijn energie was belabberd. In die zin kwam het eigenlijk wel goed uit dat de eerste dagen behoorlijk nat waren. We hadden een banenkaart waarmee we gratis gebruik konden maken van alle kabelbanen in de buurt. We mochten ook gratis gebruik maken van de bus, maar na mijn val uit een bus in maart was dat nog best een dingetje. Enthousiast ging ik aan de slag met dagtochtjes plannen. Er waren 12 banen waar we gebruik van mochten maken, dus ik maakte briefjes met de naam van de baan, hoe we daar konden komen, welke bus we moesten hebben, alles compleet met tijdsplan. Geweldig om dit alles uit te zoeken. Als puber vond ik het ook altijd geweldig om met trein- en busplanner van alles uit te vogelen. Ook toen ik nog wandelde, deed ik dit. Op de één of andere manier word ik er heel blij van als het dan allemaal past en klopt.

De eerste dag op pad was lopend te doen. Met wandelsokken en wandelschoenen (ja, ze passen nog!) wandelstok, man en kind op pad. Normaal liep ik altijd met de rugzak maar aangezien het nog steeds behelpen is met mijn linkerarm, was mijn man dit jaar de sjaak. De kabelbaan die we namen lag 300 meter verderop. Elke 100 meter was het even uitrusten maar het lukte. Boven genieten van het uitzicht, foto’s maken en wat drinken, en weer terug naar beneden. Ik was helemaal in mijn element. Op de selfie die ik postte op internet kwamen dan ook reacties als: ‘Jij bent weer bij je geliefde bergen, je straalt helemaal!’

’s Middags ontdekte ik dat het prima slapen is op het balkon. Er stond een heerlijk windje, het geluid van de rivier werkte ontspannend. Ook ’s nachts sliep ik goed.

De tweede dag was het bewolkt en regenachtig. Arno en ik besloten naar de tweede kabelbaan te lopen. Die bleek achteraf toch te ver weg, waardoor de optie ‘bus’ toch de meest voor de hand liggende optie werd. Dat probeerden we de derde dag uit. Het ging vanzelf dus dit hobbel was genomen. We konden op pad!  Lang verhaal kort: We hebben een geweldige vakantie gehad! Bijna elke ochtend met de bus en een kabelbaan, lekker ergens wat eten of drinken, ’s middags rusten en slapen op het balkon, eten en ’s avonds samen kletsen, wolken en bergen kijken op het balkon.

De laatste dagen voelde ik me wat minder. Weinig eetlust, minder enthousiast, meer vermoeid, makkelijk hoofdpijn. Hoewel goed gedoseerd, hadden we natuurlijk best veel gedaan dus ik dacht dat het daar aan lag. Maandag thuis voor de zekerheid toch maar even een sneltest gedaan en die was vrij snel duidelijk: positief. We hadden eigenlijk afgesproken om Arno’s laatste vakantieweek een beetje in dezelfde modus door te gaan. Lekker relaxen, tussen de middag ergens wat lunchen, af en toe een ijsje eten of een terrasje pakken, maar dat liep dus (weer eens) anders.

Ik voel me flink beroerd: heb een hoofd vol snot en hoofdpijn, keelpijn, spierpijn, ik hoor slecht en hoor tegelijk geluiden dubbel en vervormd, ben mijn reuk en smaak kwijt, heb last van mijn darmen, heb het afwisselend koud en zweet me ongans, ik ontwikkel weer een lelijke hoest terwijl ik er net vanaf was, ik hijg weer als een oud paard. Vanmiddag heel de middag op bed gelegen en vanavond was het allemaal even teveel. En natuurlijk weet ik dat dit weer overgaat en dat het niet persé zo hoeft te zijn dat het weer nadelig in gaat werken op de longcovid waar ik nog steeds zo’n  last van heb. Dat hoeft helemaal niet. Maar ik merk dat mijn veerkracht niet zoveel meer kan hebben. De rek is er een beetje uit na telkens weer moeten incasseren. En ik ben ook best bang. Ik ben eigenlijk gewoon heel bang. En dat werkt behoorlijk verlammend.