Hoop

Na lang dubben uiteindelijk toch een gesprek aangevraagd met iemand van de gemeente.

Zojuist had ik het 'keukentafelgesprek'. Er zijn nog geen toezeggingen maar aan de hand van mijn wensen wordt er gekeken naar:

1. De deeltaxi. Deze is bedoeld voor het bevorderen van sociaal contact. Nu heb ik het nadeel ontzettend allergisch te zijn voor dieren, dus ik kom eigenlijk nergens, maar ik zou wel alleen of samen met een vriendin op pad kunnen gaan. In mijn hoofd zie ik mezelf al lekker aan het water zitten in Willemstad of aan de boulevard in Steenbergen. Gewoon in mijn eentje, rustig, kijkend, genietend, energie opdoend. Natuurlijk kan ik nu ook een vriendin vragen mij daarheen te brengen maar sociale contacten kosten meestal heel veel energie en ik laad daar meestal ook niet echt van op. Opladen kan ik wel alleen, of samen met  Arno. Er zijn dan geen verwachtingen, ik hoef er niet te zijn voor iemand. Ik kan me focussen op wat ik zie, voel en hoor.

2. Een scootmobiel die met 1 hand  en voeten te bedienen is. Deze schijnen er te zijn. Het idee dat ik weer een rondje polder kan rijden of even om een boodschap kan of even bij een vriendin langs. Gewoon even iets verder mijn deur uit dan altijd hetzelfde rondje park. 

3. Een opvouwbare rolstoel. Ik heb er eentje in de schuur, geleend voor 6 maanden. Binnenkort gaan we 'm gebruiken voor een muziekfestival hier in de buurt. Ik kan niet lang staan, maar ik kan wel zitten. Helaas moet de rolstoel volgende maand terug en dan moet je gaan huren, maar dat is erg duur. Een rolstoel kopen is dat ook. Maar misschien kan ik er één voor langere tijd krijgen.

Het nadeel van al deze dingen is dat ze niet gaan bevorderen dat ik meer ga lopen en bewegen. En dat is eigenlijk het doel van gemeentelijke ondersteuning. Mensen weer in beweging krijgen. Maar dat lukt niet zo goed bij mij. Al mijn pogingen met revalidatie en fysio hebben er eigenlijk alleen maar voor gezorgd dat ik achteruit ging. Ze zei dat ze haar best moet gaan doen om dit alles voor elkaar te krijgen, maar dat ze dat wel zal gaan doen. Alles om het leven voor mij wat aangenamer te maken. Want het is soms toch best zwaar om steeds zo beperkt te zijn, zeker als je nog zo 'jong' bent.

Dus nog geen toezeggingen. Maar toch, ik voelde mezelf lichter worden bij elk onderdeel dat we bespraken. Want ik zie weer kansen. Opnieuw besef ik hoe erg ik mijn vrijheid mis, hoe erg ik het mis om te kunnen gaan en staan waar ik wil, zonder altijd een beroep op anderen te moeten doen. 

Fingers crossed!