Sleutelhangerhaakwerkjesrek

Toen ik, ergens rond 2017, het wandelen ontdekte, werd ik al snel lid van twee wandelverenigingen: De KNWB, de Koninklijke Nederlandse Wandel Bond en Le Champion. Het lidmaatschap op de KNWB was handig want dan krijg je elk jaar de wandelgids. Dat is een gids waarin zo'n beetje alle georganiseerde wandelingen staan die dat jaar, in Nederland, georganiseerd worden. Ook krijg je een kwartaalblad met leuke wandelverhalen en een pasje waarmee je met korting kunt deelnemen aan georganiseerde wandelingen. Ik heb hier veel gebruik van gemaakt. Le Champion is een organisatie die onder andere grote wandelevenementen organiseert. Een voorbeeld hiervan in de Dam tot Dam wandeltocht van Amsterdam naar Zaandam. Lid worden van die organisatie betekende ook een blad in de bus én recht op voorrang bij grote wandelactiviteiten. Met hen liep ik onder andere de Vierdaagse van Alkmaar. 

Eind 2018 kocht ik een rekje om al mijn verdiende medailles aan op te hangen. Het ging hard want ik liep zo'n beetje elk weekend een flinke tocht. In maart 2020, na mijn kankerbehandelingen, maakte ik het rekje leeg. Alle medailles gingen in een doos. Het was tijd voor een nieuwe periode en nieuwe medailles. Diezelfde maand kwam corona en  al vrij snel daarna werden er online wandelevenementen georganiseerd. Voor mij superfijn want ik kon vanuit thuis al vrij snel weer 5 kilometer wandelen. Er kwamen nieuwe medailles te hangen. Mijn laatste medaille  is van de Dam tot Dam wandeltocht, ik liep de 10 kilometer in mijn eigen woonplaats. Het ging moeizaam maar wat was ik trots!  Twee weken later werd ik voor de eerste keer geveld door corona.

In 2021 en 2022 ben ik lid gebleven zonder actief deel te nemen. Longcovid maakte een einde aan het wandelen. Of was het een combinatie van longcovid en late gevolgen van de kankerbehandelingen? De revalidatiearts die ik januari 2021 bezocht, wist zeker dat ik na een revalidatietraject weer minimaal 5 kilometer zou kunnen lopen. Dat was in de tijd dat men nog van mening was dat bewegen zo'n beetje het antwoord was op alles. Inmiddels is bekend dat het met longcovid toch net iets anders werkt. Al dat proberen op te bouwen heeft er eigenlijk alleen maar voor gezorgd dat ik steeds slechter werd, dat ik steeds minder ver kon wandelen, steeds sneller pijn kreeg.

In mijn hoofd bleef lang de hoop dat het toch nog goed zou komen en dat ik ooit weer deel zou kunnen nemen aan zo'n mooie wandeltocht. De bladen die ik thuis kreeg, werden eerst actief, later sporadisch en uiteindelijk niet meer gelezen. Ik vond de verhalen vaak te confronterend. Ze herinnerden me aan een tijd dat ik heel gelukkig was. De tijd tussen een flinke burn out en de diagnose kanker in. Ik riep wel eens dat het wandelen me uit de burn out gehaald had. Het was een geweldige en achteraf veel te korte periode. De meeste jaarlijkse evenementen heb ik maar 1 of 2 keer kunnen wandelen. 

Mijn rugzak en wandelschoenen verhuisden van de gang naar boven, beide nog niet zo lang geleden aangeschaft. De pasjes verdwenen van mijn portemonnee naar ergens in een la. Januari 2022 nam ik mezelf voor dat dit het laatste jaar zou zijn. Zou het dit jaar niet goed komen met het wandelen, dan zou ik beide lidmaatschappen beëindigen. Wat heeft het immers voor zin mezelf te blijven pijnigen met iets wat ik verschrikkelijk graag wil maar wat niet meer lukt. Hoe lang wil ik mezelf blijven kwellen? Moet ik niet 'gewoon' gaan accepteren dat dat leven voorbij is en nooit meer terugkomt?

Gisteren was het dan zover. Ik schreef, met tranen in mijn ogen, twee mailtjes waarin ik kort de situatie uitlegde. Ik schreef dat ik met pijn in mijn hart afscheid moest nemen. Ik vertelde dat ik ziek geworden was en dat ik niet meer kon wandelen.

De eerste reactie, van Le Champion, kwam na een uurtje of twee. Samantha schreef: 'Wat vervelend om te lezen'. En ook dat ik tot eind december gebruik mocht blijven maken van de voordelen van het lidmaatschap. 

De reactie van de KNWB was zakelijk. Mijn lidmaatschap was beëindigd en ze vroegen me vriendelijk om op een link te klikken zodat ik daar de reden kon aangeven waarom ik mijn lidmaatschap had beëindigd.

Dat was het dan. Mijn actieve wandelleven officieel beëindigd.

Heb ik nu helemaal de hoop opgegeven ooit nog te kunnen wandelen? Niet helemaal. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er een hard hoofd in heb, zeker gezien de pijnklachten die ik nu ervaar. Maar ik ben na de zomer, samen met mijn fysiotherapeut begonnen aan een nieuw traject. Ik loop elke week 2 keer 2 minuten op de loopband. Om de dag probeer ik thuis ook 2 minuten te wandelen. Na een maand gaan we voorzichtig proberen wat op te bouwen. Mijn fysio had het over 15 of misschien 30 seconden erbij. Het moet heel voorzichtig want iets te snel gaan, kan weer zorgen voor een terugslag. En dat willen we koste wat kost proberen te voorkomen. Geen idee of het werkt. Maar niet geschoten is altijd mis. En ik kan altijd nog de keuze maken om mijn medaillerek om te dopen tot sleutelhangerhaakwerkjesrek.