De stilte doorbroken

Schrijven is mijn ding. Altijd geweest. Als puber schreef ik ellenlange brieven en dagboeken vol. Later kwamen daar gedichten bij. Hoe slechter het met me ging (liefdesverdriet en later depressies), hoe mooier mijn gedicht. 

Toen ik kanker kreeg, deelde ik mijn verhalen op facebook. Voor mij tegenwoordig het middel om te communiceren. 

Na mijn operatie en tijdens de 1e chemo schreef ik van me af. Ook was ik hier op het forum actief. Maar toen werd het zwaarder en ik werd stiller. Steeds stiller. Het schrijven werd vervangen door huilen. Wat heb ik de afgelopen maanden veel gehuild. Ook hard nodig, denk ik. Maar waar het schrijven me ook veel opleverde, in de zin van reacties, was het huilen toch vooral een eenzame bezigheid. Bezoek zegde ik af, ik wilde niet dat mensen zagen hoe moeilijk ik het had. Ik vond mezelf lastig, wie zat nou op mijn klaagzang te wachten. Dus ik werd nog stiller. 

Vandaag doorbrak ik de stilte. Ik poste het volgende:

Ik krijg regelmatig de vraag hoe het met me gaat en of bestralen net zo erg is als chemotherapie. Het zijn 2 totaal verschillende dingen. Chemotherapie is gif dat door je hele lijf gaat. Het vernietigt sneldelende cellen (kankercellen zijn sneldelend, maar huid/haarcellen zijn dat ook). Het heeft effect op zowat alles. Ik vond de eerste anderhalve week na de chemo zwaar. Ik voelde me ziek, zwak en misselijk. Tijdens de 1e chemo trok dit daarna bij. Bij de 2e t/m de 4e ging het herstel steeds moeizamer. Mijn conditie ging achteruit, de kilo's vlogen eraan (+ bijna 15 kilo), soms was ik al blij als ik 10 minuten kon wandelen. Ik had veel moeite met de laatste chemo. Je hele lijf en geest zeggen: 'nee!', maar je bent doodsbang om die laatste chemo niet te doen, dus je gaat. Ik merkte dat dit emotioneel veel met me deed. Waar ik me in het begin heel stoer en sterk voelde, voelde ik me steeds vaker tegen het depressieve aan. 

Bestralen is heel anders. Mijn bekken wordt bestraald, in het midden (waar mijn baarmoeder zat) en aan de zijkanten (waar de uitzaaiingen in mijn eierstokken zaten). Het principe is hetzelfde: het doden van sneldelende cellen. En helaas, in dat gebied zitten ook goede sneldelende cellen.
Bestralen gebeurt elke dag. Het duurt niet zo lang. Het bestralen op zich maar 2 minuten, alles bij elkaar ben je 20 minuten bezig. Wat ik wel een dingetje vind is dat elke dag 3 (vaak verschillende) mensen je zien terwijl je met je onderlijf bloot op een tafel ligt. Dat was al een dingetje, dat blijft een dingetje. Maar het moet, dus je doet.
De bijwerkingen zijn anders. Elke dag wordt hetzelfde gebied bestraalt, elke dag gaat het daar iets meer kapot. Ja, dat merk je. Vannacht kon ik niet slapen omdat ik niet wist hoe ik moest gaan liggen, mijn bekken doet pijn. Ik ga gemiddeld zo'n 20 keer per dag naar het toilet. Gelukkig haal ik het toilet tot nu toe, dat kan nog veranderen. Niet iets waar ik naar uitkijk. 
De laatste 3 maanden vond ik heel zwaar. Het duurt allemaal zo lang, soms ben ik letterlijk kankermoe (dat is naast de vermoeidheid die helaas ook bij kanker hoort). Praten/uiten, zo belangrijk, maar om voor de 10de keer te zeggen dat je je zo rot voelt, dat wil je ook niet, dus je wordt steeds stiller. Maar dat stil worden is weer niet goed voor je mentale gezondheid (heb ik gemerkt).
Vandaar mijn keuze toch iets te vertellen over hoe het de afgelopen periode met me gegaan is. 
Gelukkig zit de behandeling er bijna op. Ik ben letterlijk aan het aftellen (ja, dat deel ik ook, het geeft mij kracht en steun). Daarna is het nog niet over. Dan pas gaan we de balans opmaken van wat kanker, operatie, chemotherapie en bestralingen met mij en mijn lijf gedaan hebben. Nog een lange weg te gaan, maar ik ben onderweg.

De stilte doorbroken.