Een half uur bewegen per dag, minimaal!
Als je kanker krijgt, word je in het ziekenhuis meteen gewezen op het belang van bewegen. Geen probleem voor iemand die wandelen als grote hobby heeft, zou je denken. Toch werd juist dit item voor mij een heel groot issue.
Meteen na de operatie probeerde ik het wandelen op te pakken. Dat bleek nog niet zo makkelijk. Ik had een grote buikoperatie ondergaan en daar staat minimaal 6 weken herstel voor. Na mijn keizersnede gold ook die richtlijn van 6 weken, maar waar ik toen na 3 weken al weer zo´n beetje alles kon op zwaar tillen na, was dat nu zeker niet het geval. Ik had de volle 6 weken nodig. Voorzichtig begon ik weer met wandelen. Maar het half uur ´sporten´ waar mijn oncologisch verpleegkundige op hamerde haalde ik bij lange na niet. Voorzichtig vroeg ik haar of het ook goed was als ik bij dat half uur ook de was, licht huishoudelijk werk en koken telde. Maar dat was duidelijk niet de bedoeling. `Een half uur per dag wandelen, minimaal.´ Ik voelde me een loser.
Tijdens de chemo en de bestralingen was ik op sommige dagen al blij dat ik op mijn benen kon blijven staan. Op goede dagen ging ik met papa en mama naar de stad, even wat drinken en mijn zinnen verzetten. Als het droog was ging ik met de fiets, bij regen met de bus en als ik een mindere dag had, kwam papa mij ophalen. Als ik niet te veel pijn had en niet te misselijk was, ging ik ook één keer per week naar oncofit. Dát was mijn beweging. `Veel te weinig´, vond mijn oncologisch verpleegkundige: ‘Je moet echt minimaal een half uur per dag proberen te bewegen.’ Ik voelde me een loser.
Net voordat de chemo begon, startte ik met oncofit. Rustig sporten in een groepje met lotgenootjes. We hadden een groepje van 4 meiden. De Mutsenclub noemden we ons. We waren namelijk allemaal ons haar verloren tijdens de chemotherapie. Bij de eerste van ons begon het weer aan te groeien en toen alle mutsjes af konden, veranderden we onze naam in De Mooie Meiden Club. Naast het sporten hadden we toch vooral heel veel lol samen.
Voor mij veranderde dat toen de training voor de Col Sensation begon. Met z’n allen 21 kilometer de Mont Ventoux op was het doel. Ik moest al heel snel afhaken. Mijn lichaam kon dit nog absoluut niet aan. Wat voelde dit als falen. Juist ik, de voormalig wandelaar, moest afhaken. Wat was ik boos op mezelf.
De gesprekken tijdens het sporten werden anders. Er werd een wandelgroep gevormd en het ging 9 van de 10 keer over het wandelen en de mensen in die groep. Ik voelde me een buitenstaander. Kon het niet plaatsen. Waarom kon ik niet blij zijn voor hen? Waarom was ik toch zo boos en verdrietig. Door corona moesten we stoppen met sporten. Het was voor mij eigenlijk één grote opluchting. Ik voelde me, wederom, een loser.
In mijn eigen tempo lukte het uiteindelijk wel om weer wat te gaan wandelen. Niet elke dag, mijn lichaam trok dat niet. Maar ik kon wel 1 of 2 keer per week een kilometer of 5 lopen. In mijn haast om op te bouwen vergat ik soms wel te genieten.
Covid en longcovid brachten daar verandering in. De pijn in mijn spieren, bekken en benen maakte het onmogelijk om langer dan een kilometer te lopen. Ik trok aan de bel en mocht een revalidatietraject volgen. Ik leerde over chronische pijn en hoe dat in stand wordt gehouden. Ik leerde beter naar mijn lichaam te luisteren. Ik ontdekte dat fietsen op de e-bike een stuk beter ging dan wandelen, dus ik ging liever een stukje fietsen. Af en toe probeerde ik het wandelen weer op te bouwen. Maar zodra ik over die kilometer heen ging, moest ik afhaken. Soms zelfs al eerder.
Na de herfstvakantie namen de pijnklachten flink toe. Of dat nu kwam doordat ik teveel over mijn grenzen was gegaan, dat het vochtigere weer meespeelde, of door iets anders, ik weet het niet, maar het voelde wederom als falen. Op advies van mijn fysiotherapeut ging ik een uurtje per week sporten. Nu in een groep met ouderen. Heel voorzichtig probeerde ik weer wat op te bouwen. Tot er in januari een zenuw in mijn onderrug bekneld raakte en ik niet meer wist waar ik het moest zoeken van de pijn. Mijn sportuurtje staat sindsdien ‘on hold’.
In mijn hoofd hoor ik af en toe dat stemmetje van de oncologisch verpleegkundige: Een half uur bewegen per dag. Minimaal.
Ik besluit dat mijn vingers dat doel vandaag wel gehaald hebben. Tevreden sluit ik mijn laptop af.
8 reacties
Dat “ falen” herken ik wel zo’n beetje echter is het alles behalve dan falen hoor.
wij doen het goed jij doet het goed. Dat iets anders verloopt dan gedacht is geen falen. Bij mij zijn de bestralingen 2 weken verschoven . Omdat mijn vochtophoping onder de oksel seroom genaamd nog niet voldoende weg is. Maar alles heeft een reden en jij en ik wij falen echt niet. Alles opzijn tijd. Jij doet het goed wat ik zo lees💪💪 Sterkte 💖
groetjes Bernie
Hoi Bernie,
Dankjewel voor je lieve bericht.
Ik zie het nu in. En ik begrijp nu wat mijn psycholoog bedoelde met de opmerking dat ik veel te streng voor mezelf was. Morgen is het 2 jaar geleden dat ik mijn laatste kankerbehandeling had. Ik denk dat ik nu pas echt aan verwerken toe kom.
Wat je zegt: Alles heeft een reden en alles op zijn tijd.
Heel veel sterkte met je behandelingen.
Liefs, Bianca
Omdenken kan een hoop schelen, maar het is natuurlijk niet 123 gedaan en vaak ook best heel moeilijk.
Zo te lezen is vandaag een goede dag en geniet je van dat lekkere gevoel. 👌
liefs Bianca
Hoi Bianca,
Het was een goede ochtend 😉
Ik heb jouw plaatje opgeslagen en ik ga het uitprinten en in mijn bujo plakken.
Liefs, Bianca
Lieve Bianca,
Haal jezelf toch niet zo naar beneden. Zoals een therapeut ooit tegen mij zei (ik was er vroeger ook een kei in): dat mág je niet doen. Het is allemaal echt al wel naar genoeg. En nu lees ik ook nog een heleboel keer de woorden 'loser' en 'falen'. Daarmee maak je het nog zoveel erger voor jezelf! Alsjeblieft, hou daarmee op, wil je me dat beloven, Bianca?
Ik denk aan de prachtige zelfgemaakte kaarten die je me stuurde, je bent een lief, mooi mens. Je hebt veel pech gehad met kanker en ook nog corona en het gedoe rond je werk ook nog eens. Gun jezelf nu om uit te rusten, forceer niets en dan merk je vanzelf wel als je weer wat meer kan dan nu. En zo niet, dan zij het zo.
Ik kon vroeger hele dagen lopen. Ik liep Coast to Coast in Engeland en nog veel meer. Nu haal ik op goede dagen een uur en op slechte dagen amper de hoek van de straat. Vind je mij een loser, nee toch? Ik ben doodziek, stel geen eisen meer aan mezelf. Het is zoals het is. Aanvaarden is het enige wat erop zit.
Heel veel liefs,
Hanneke
Lieve Hanneke,
Oei, dat is niet hoe ik het stukje over wilde laten komen. Het was meer dat ik wilde reflecteerde op hoe het was, hoe ik me voelde en dat ik nu zie wat ik deed.
Maar wat je schrijft, raakt me, dus je hebt wel een punt.
Ik vind jou helemaal geen loser, juist niet! Ik vind jou sterk, stoer en dapper. Misschien zit het 'm in dat doodziek zijn. Ik ben dat niet, 2,5 jaar na de diagnose en de operatie is alles nog steeds rustig. De vorige controle had ik voor het eerst de gedachte: misschien blijft het wel gewoon weg... En misschien maakt dat dan wel dat ik diep van binnen toch ergens vind dat ik geen recht van spreken heb. Het is immers niet zo erg want ik ga niet dood. Maar dan ga ik inderdaad voorbij aan de gevolgen die kanker en de behandelingen (en longcovid er bovenop) wel degelijk hadden en hebben.
Dankjewel voor je wijze woorden, Hanneke. Ik neem ze mee. Ik kan je (nog) niet beloven dat ik mezelf niet meer naar beneden haal maar ik ga wel mijn uiterste best doen om daar mee te stoppen.
Heel veel liefs, Bianca
Lieve Bianca,
Hanneke heeft precies verwoord wat ik ook zou willen zeggen. Ik kan daar weinig aan toevoegen. Ieder lichaam is anders, en als dat voor jou fietsen op de elektrische fiets is, dan is dat ook goed. Luister naar je lichaam, jij bent de enige die dat precies kan voelen.
Liefs, Karin 😘
Lieve Bianca,
Ik lees je blog met een brok in mijn keel. Ik behoorde bij de mutsenclub en later onze mooie meidenclub. Ik weet dus maar al te goed hoe jij hebt geknokt om door je behandelingen heen te komen. We hebben veel samen gesport met een lach en een traan. Ik weet hoeveel pijn het je deed dat je niet mee kon met de trainingen voor de Mont Ventoux. Juist jij die altijd zoveel hebt gewandeld inderdaad. Je was in het begin heel enthousiast en we zouden dat met ons 4 gaan doen! Helaas kreeg je steeds meer vervelende pijntjes en hebt besloten niet mee te gaan. Je wilde wel maar je lichaam liet het niet toe helaas he. Je hebt daar veel verdriet van gehad, nog meer dan je aan ons liet merken besef ik me nu. Maar zo ben jij. Je bent veel te streng voor jezelf lieve Bianca. Door de covid kreeg je nog meer tegenslagen. Maar toch bleef je opkrabbelen en telkens een manier zoeken om weer fitter te worden. Helaas heb je veel pijn door de behandelingen en dat is slopend, vlak dat niet uit he. Je kunt niet meer doen dan je best en dat doe jij zeer zeker. Je bent een hele lieve attente vrouw en ik hoop dat je dat eens gaat zien. Natuurlijk ben je door je pijn en verdriet niet meer dezelfde Bianca en worstel je al 2 jaar geestelijk en lichamelijk door alle tegenslagen die ook echt heel vervelend zijn. Ik herken dat allemaal. Ik kon helaas ook niet mee die berg op, maar ik heb me weer ingeschreven en hoop dit jaar wel mee te kunnen. Als dat niet zo is, moet ik me daar helaas bij neerleggen. Dat het pijn doet weet ik helaas ook. Maar ik probeer ook naar mijn lichaam te luisteren. Dat is zeker niet altijd makkelijk, maar daar moeten we helaas mee dealen he. Ik hoop zo dat je rust gaat vinden in je hoofd en je liever voor jezelf gaat zijn. Net zoals je voor vele mensen bent. Je lieve kaartjes en appjes doen mij elke keer enorm goed. Je bent voor mij een toppertje en ik hoop zo dat je je snel geestelijk en lichamelijk sterker zult voelen.
Een dikke knuffel van mij. Bedankt voor het delen van je verhaal. Iedereen leert er weer wat van en hopelijk doen de reacties je goed!