Je bent precies waar je zou moeten zijn...

Gisteren was een borderline dag.

In 2007 werd dit labeltje door de GGZ op mij geplakt.

Met de kennis van nu weet ik niet zeker of die diagnose destijds terecht was, ik voldoe al jaren niet meer aan de kenmerken, maar gisteren was wel zo’n dag. Achteraf gezien waarschijnlijk getriggerd door het gebrek aan slaap.

Hoe ziet zo’n dag er uit?

Ik word  ’s ochtends wakker (na de derde slechte nacht op rij) en heb ineens door wat ik al die tijd fout deed. Ik bruis van de energie en heb 100 plannen die ik eigenlijk het liefst allemaal tegelijk ten uitvoer zou brengen. Ik kreeg gisteren een boek binnen en wist meteen zeker dat dit boek mijn weg zou zijn. Helemaal heppie de peppie besluit ik een blog te schrijven met mijn inzichten.

De reacties op dat blog waren niet zoals ik verwacht had. Ik had lovende recensies verwacht over mijn laatste zin maar men viel over de inhoud en de manier waarop ik tegen mezelf sprak. Daar schrok ik enorm van. Omdat het in de verleden tijd was, had ik dit absoluut niet verwacht. Het zette me wel aan het denken want diep van binnen is dat wel hoe ik soms naar mezelf kijk. En ik ben bang dat dat vaker is dan me lief is. Er is de laatste jaren door diverse mensen tegen me gezegd dat ik zo streng ben voor mezelf, maar ik kon dat niet plaatsen. Ik vond juist het tegenovergestelde.

Na de schrik kwamen de tranen, gevolgd door boosheid. Het ging niet eens zozeer over mijn blog en de reacties. Ineens was gewoon alles verkeerd. Mijn man keerde in zichzelf, zijn natuurlijke reactie als ik doorschiet. Mijn puberzoon ging vol de confrontatie aan. Mijn spiegel.

Hierna volgde een nacht met zeer weinig slaap en heel veel pijn. Mijn gynaecoloog zei vorige maand dat ik spanning vast hou in mijn lijf. Ik vond dat dit wel mee viel, maar na vannacht weet ik het niet meer. Rationeel probeer ik de pijn te verklaren, maar mijn lijf is niet rationeel. Mijn lijf is gevoel. Heel veel gevoel. Mijn hoofd breekt zich stuk over wat het toch verkeerd doet. Mijn lijf doet niks verkeerd, mijn lijf voelt alleen maar pijn. En als je niet luistert naar het fluisteren van je lichaam, dan moet het gaan schreeuwen om toch je aandacht te krijgen.

Want wat als ik niks verkeerd doe? Is dat een mogelijkheid die ik toe zou kunnen laten? Mijn hoofd gaat er meteen mee aan de haal. Ja, dag, dat is lekker makkelijk, aan wie ligt het dan? Maar misschien ligt het wel aan niemand. Net zoals ik moet leren dat er geen schuldige is als het om kanker krijgen en ziek zijn gaat. Dat het niet mijn schuld is dat ik ziek werd. Dat het gewoon domme pech was.  Wat ik wel tegen anderen zeg, maar voor mezelf vaak niet geloof. Want voor mij gelden immers andere maatstaven dan voor anderen. Het begrip en de compassie die ik voor anderen heb, heb ik nu absoluut niet voor mezelf. Zouden ze dat bedoelen met streng zijn voor jezelf?

Ik lees in boeken teksten waarin staat dat je in je leven precies bent waar je op dat moment zou moeten zijn. Dus in plaats van te denken: we zijn nu 2 jaar verder, ik had allang beter moeten zijn, ben ik eigenlijk precies waar ik zou moeten zijn. Misschien moet ik die gedachte maar eens meenemen voor vandaag.

Ik ben precies waar ik zou moeten zijn.