Hoeveel pech kun je hebben?
Het plan klonk zo goed; ik zou 5 dagen in mijn eentje naar Egmond aan Zee gaan. Bijkomen van alle ellende van de afgelopen 2,5 jaar. Ik boekte een kamer met zeezicht in mijn favoriete hotel. Daar verbleef ik bijna 3 jaar geleden ook, toen ik mijn eerste (en laatste?) echte 4-daagse liep. Ik boekte een e-bike. Ik kon wel niet meer wat ik ooit kon, maar ik ging genieten. Dat nam ik me heilig voor.
Hoe anders liep het..
Zondag ging ik met trein en bus op pad. BIJ halte van bestemming ging het mis. De bus stopte en zakte, vanwege de helling nog wat terug. Ik verloor mijn evenwicht. Probeerde wanhopig grip te zoeken. Zocht die uiteindelijk bij de deur, maar de chauffeur, niet in de gaten wat er zich in het midden van de bus afspeelde, opende de deuren al waardoor ik de stoep op gelanceerd werd. Ik kwam lelijk terecht, op mijn schouder en mijn hoofd. Het bloed spoot echt alle kanten op. Ik werd uit de goot op de stoep getild en merkte een vreselijke pijn op in mijn linkerbovenarm. De ambulance werd gebeld en een hele lieve vrouw bleef bij me, veegde het bloed uit mijn gezicht en trooste me.
De ambulance bracht me naar Alkmaar. Daar werd meteen een CT-scan van mijn hoofd gemaakt. Godzijdank was er verder geen hersenletsel. De wond werd gehecht met 8 hechtingen.
Van mijn arm werd een foto gemaakt. Het bot van mijn bovenarm is gespleten en bestond uit 3 grote scherven. Die zijn maandagochtend operatief met een pen terug aan elkaar gezet. Bovenaan ging dat goed, maar beneden bleek te scherf te schuin of te dun, hij brak verder af tijdens het vastzetten. Met gips hopen ze nu dat het toch goed aan elkaar groeit.
Ik ben 2 nachten in Alkmaar gebleven. Gisteren mocht ik terug naar huis, in huis staat nu een ziekenhuisbed. Ik moet bij alles geholpen worden, kan bijna niks. En dan mag ik eigenlijk nog blij zijn dat het mijn linkerarm is, terwijl ik rechts ben. En dat ik geen hersenletsel heb.
In mijn hoofd heb ik alles wel 100 keer nagelopen. Had ik dit kunnen voorkomen? Maar ik kan alleen tot de conclusie komen dat dit gewoon domme pech is. Voor de zoveelste keer de afgelopen 2,5 jaar.
Het is niet anders.
10 reacties
Pech is in dit geval wel ontzettend slim geweest. Hoe krijgt die het voor elkaar! Die weet gewoon dat wij lieve mensen zijn, die alvast bij de deur gaan staan terwijl de bus nog niet silstaat, zodat de bus niet op deze krakkemikkige mensen hoeft te wachten tot ze eindelijk bij de deur zijn. En de chauffeur bedenkt zich de volgende keer ook wel en kijkt in zijn spiegel voordat hij zijn lanceerplatform voor krakkemikkige mensen open doet.
Sterkte ermee lieve Bianca,
Zweef
Wat nog het ergste is: ik wacht echt ALTIJD tot de bus gestopt is, gewoon omdat ik altijd heel voorzichtig ben. Maar hij helde dus terug. Of ik was gewoon te vroeg, dat kan in mijn enthousiasme ook gewoon nog. Had mijn ov kaart nog (kapot) in mijn hand toen ik op de stoep lag. Meteen ook de gedachte: waarom heb ik die niet laten vallen en me vast gegrepen?
Ik slik al weken Tramadol voor de zenuwpijn in mijn rug. Ik was doodmoe door de lange reis. Het zal allemaal bijgedragen hebben.
De chauffeur was ook enorm geschrokken.
Hoe dan ook: ooit ga ik terug naar Egmond, maar halte vuurtoren sla ik de volgende keer gewoon over. En ik neem mijn man de volgende keer ook gewoon mee. Rijden we gewoon met de auto.
Het komt goed! Hoe dan ook!
Oooh neee, arme pechvogel! Wat een berg ellende heb jij te verduren. Juist nu je zo goed op weg was…Ik hoop zo voor je dat er een tijd komt dat je er weer om kan lachen. Maar voor nu lijkt me dat voorlopig niet haalbaar. Wens je veel sterkte, geduld, goede moed en veerkracht. Alles wat nu diep weggezakt is vrees ik…
Dat is eigenlijk heel gek, maar ik geloof niet dat ik me ooit zo sterk en veerkrachtig heb gevoeld als nu. Ondanks de ellende, ondanks de pijn.
Kanker gooide me omver, de chemo en bestralingen dwongen me op mijn knieën. Ik krabbelde op. Covid gaf me een nieuwe duw, longcovid hield me aan de grond. En net toen het weer een beetje ging, kwam die zenuwbeknelling. En werd ik weer op mijn knieën gedwongen.
En toen dit. Ik kan nu niet meer zwelgen in mijn coconnetje. Ik kan me zelf niet eens wassen of aankleden. Ik kan niet meer zorgen voor anderen. Het is net of het in mijn hoofd om is nu. Ik heb hulp nodig, ik mag hulp gebruiken, hulp vragen. Sterker nog, ik moet! En op de één of andere manier doe ik nu wat ik al die tijd niet kon of mocht van mezelf, of wat het ook was wat ik deed. Ik accepteer nu wel dat ik dit niet alleen (meer) kan. Dus ik huil, ben boos, ben ongeduldig, lach, alles komt er nu gewoon uit. Zonder het eeuwige 'doe ik het wel goed' filtertje.
Ik krabbel gewoon weer op. Hoe dan ook!
Wowww kan je nagaan hoezeer je geest de boel kan sturen. Zó goed dat je nu hulp ‘mag’ krijgen, mag huilen, boos mag zijn. Mooiste is nog dat je t ineens ziet. Dit is veerkracht
Nee toch, Bianca. Hoe is het mogelijk. Inderdaad, heel erg vette pech, na alles wat je al op je bordje kreeg.
Ik ben onder de indruk van wat je schrijft aan Ellemes. Ook herken ik er iets in. Om een andere reden (je raadt het al: kanker) kan ik het ook niet meer zelf bolwerken. Ik vraag hulp van familie en vrienden en heb een spoedaanvraag gedaan voor WMO-hulp in de huishouding. Ik vind het vreselijk, maar het voelt ook een beetje als een opluchting. Eindelijk. Ik heb het waarschijnlijk veel te lang allemaal zelf willen doen.
Beterschap en sterkte,
Hanneke
Gek is dat hè, Hanneke. Alsof je toch eerst een soort van schaamte voorbij moet voordat je gewoon durft te vragen wat je nodig hebt.
Ik had dinsdag tefonisch gesprek met medewerker thuiszorg. Zij vroeg of ik toch echt niet, schuivend op mijn billen, naar boven kon om daar, met behulp van zakken om hechtingen en gips, gewoon zelfstandig te douchen.
En mijn eerste gedachte is dan toch meteen: stel ik me niet aan? Bij mij is de 1e gedachte altijd eerst bij de mogelijke last van de ander. Waarom? Als een ander mijn hulp vraagt, is mijn 1e gedachte toch ook niet: is dat wel echt nodig? Dan ben ik blij dat ik iets kan doen.
Mensen die hulp durven vragen en ontvangen zijn volgens mij zoveel gelukkiger dan mensen die vinden dat ze alles zelf moeten kunnen. Eigenlijk ook hartstikke logisch: we zijn sociale dieren. We hebben elkaar nodig.
Liefs, Bianca
Wat een enorme pech, Bianca! Maar krachtig hoe je er tegenaan kijkt en hoe je eindelijk hulp mag krijgen van jezelf. Heel veel beterschap en sterkte met het opkrabbelen! Dat ga je doen, opkrabbelen, je bent er goed in. Normaals sterkte, en veel liefs! XXX
Jeetje Bianca, wat een nare belevenis zeg. Denk je even lekker er op uit te gaan en jezelf te verwennen met een heerlijk ontspannen uitje, overkomt je dit. Wat zal jouw man ook geschrokken zijn toen hij hoorde dat jij in het ziekenhuis was ipv in het hotel. Ik wens je veel sterkte met het herstel. Ik zou vast een nieuw uitje voor over een tijdje op de agenda zetten, heb je iets fijns om naar uit te kunnen kijken.
Je hebt trouwens toch wel een mooie bos bloemen van Arriva gekregen mag ik hopen. Natuurlijk is het een samenloop van omstandigheden, maar toch wel welkom in dit soort situaties. Alle beterschapswensen dragen bij aan je herstel toch🙂, dus bij deze Beterschap!
liefs Bianca
Hoi Bianca,
Ik heb al tegen mijn man gezegd dat hij de volgende keer gewoon meegaat. Met de auto! Er staat nog een midweekje Ameland op de planning voor over 4 weken, met man en kind. Maar ik vrees dat we die zullen moeten annuleren. Ik kan niks met die arm en moet een ziekenhuisbed omdat ik zittend moet slapen.
Ik heb niks van Connexion gehoord. Kan ook niet want ze hebben mijn gegevens niet eens. Ben nog niet eens uitgechecked. Moet ik ook nog achteraan. Ov-pas is ook doormidden gebroken, maar de kans dat ik.op korte termijn met het OV-reis is nihil, dus dat komt allemaal nog wel.
Ik ben heel blij met beterschapswensen, dus dankjewel 😘❤️