Schrijven

Ondanks de best zware beginmaanden van 2022 was ik blij dat het weer lente werd. De vermoeidheid en de pijn in mijn rug waren te doen, korte afstanden fietsen lukte weer, we konden weer uit eten. We boekten een midweek Ameland voor de meivakantie en ik zou eindelijk, na 2,5 jaar, weer alleen een paar dagen weg gaan. Opladen.

Het ongeluk gebeurde net voordat ik op de plaats van bestemming was. Gisteren heb ik, met pijn in mijn hart, ook ons midweekje Ameland moeten cancellen. Ik kreeg niet alles geannuleerd, maar uitstellen was geen probleem. Dus als alles goed gaat, kunnen we volgend jaar lente alsnog gaan. Het loopt niet weg. 

Hier thuis loopt het. Het ziekenhuisbed staat: ik probeer zoveel mogelijk zelfstandig te doen. Bij alles wat ik niet kan, helpt Arno en soms Ruben. Arno heeft tot nu toe ook mijn verzorging op zich genomen, hij werkt thuis, kookt, doet de was, zorgt voor koffie etc. Morgen komt thuiszorg om te bespreken waar er eventueel extra hulp nodig is. Als mijn arm teveel pijn doet, als ik op mijn benen sta te wiebelen, pak ik rust. Slapen moet zittend, maar lukt gelukkig meestal wel. Soms een half uurtje, soms wel 2 a 3 uur aaneengesloten. 

Tot nu toe is er elke dag iemand op visite geweest, ik krijg lieve berichtjes, kaarten, bloemen, iedereen is ontzettend lief voor me.

Gelukkig ben ik zeker 90% van de dag goed gehumeurd. Dat moet ook wel want alles wat ik wil is voorkomen dat ik me rot ga voelen. Daar heeft niemand iets aan. Niet alleen voor mij is deze stuatie vervelend. Ook van Arno en Ruben wordt veel gevraagd. Ook mijn ouders, broer en vrienden zijn bezorgd. 

De lastigste momenten zijn die 10%. Dan baal ik omdat ik pijn heb, omdat ik niet lekker lig, omdat ik duf ben van de medicatie of omdat ik moe ben. Soms lucht het op om even flink te huilen, soms helpt hard zingen (wil ik ook nog wel eens van huilen) en soms helpt het om het op papier te zetten. Wat ik niet meer wil doen, is naar binnen keren, daarvan weet ik inmiddels wel dat het juist tegen me werkt. Tot nu toe lijkt dat aardig te lukken. Dus ik lach. En ik huil. En ik zing. En ik schrijf.