Er kan niet meer bij..

Dinsdag had ik ineens het gevoel dat mijn arm instabiel was. Als ik de bovenkant bewoog, bleef de onderkant staan. Mijn man snapte niet wat ik bedoelde. Mijn huisarts, waarmee ik een afspraak had om de hechtingen uit mijn hoofd te laten halen, ook niet echt. Hij zag geen gekke dingen, maar als ik het niet vertrouwde, moest ik het ziekenhuis bellen.

Mijn voorgevoel was juist. De onderkant van de pin heeft geen houvast meer. Mijn bot heeft de schroeven er al bijna helemaal uitgeduwd. De pin heeft hier geen enkel nut meer. Aan de bovenkant zit de pin wel vastgeschroefd, maar is uiteraard (nog) niet vastgegroeid. De hoop is dat de bovenkant uiteindelijk wel vast gaat groeien, de onderkant zal dan later met platen vastgezet moeten worden. 

Ik heb nieuw gips gekregen (op verzoek met hartjes, dus ik ging toch een beetje happy de deur uit 😉). Het nieuwe gips zit ietsje hoger om de bovenkant te helpen en is ook wat dikker voor meer steun. Maandag maken ze opnieuw foto's en wordt gekeken of het gips nog goed zit. Als ik loop, voel ik dus dat mijn botdelen los zitten en bewegen, dat is dat rare gevoel. Als maandag alles nog goed zit, moet ik de komende 6 weken in het gips blijven. Daarna word ik opnieuw geopereerd en gaan ze kijken of ze het met platen wel vast kunnen krijgen. Het is een zeer gecompliceerde breuk dus het is echt afwachten hoe het verloop verder zal gaan zijn.

Dit schreef ik gisteren op facebook. Het stukje hieronder niet, want dat zouden de meesten toch niet begrijpen. Jullie waarschijnlijk wel.

Toen ik gisteren opstond zaten er 2 kleine bloedvlekjes in mijn slipje. Ook bij het afvegen was het wat gekleurd. De angst sloeg me om het hart. Dit kan namelijk betekenen dat de kanker terug is. Dit is waar de gynaecoloog elke controle naar vraagt.

Behalve dat het zou kunnen betekenen dat de kanker terug is, kan er natuurlijk ook wat anders aan de hand zijn. Ik heb een flikke smak gemaakt, het kan een onschuldig wondje zijn, ik slik nog best veel pijnstillers. Ik voel nergens een irritatie, maar dat wil.op zich niks zeggen.

Wat nu?

Ik wil niet meteen in paniek de gynaecoloog bellen. Het is nu niet dat ik meteen denk: foute boel! En ik zit met die gehavende arm ook niet te wachten op allerlei extra onderzoeken in het ziekenhuis. Mijn laatste controle, begin februari was prima.

Ik besluit even af te wachten. Wordt het erger, gebeurt het vaker, dan bel ik de life coach om te overleggen. Is het een eenmalig iets, dan meld ik het tijdens de controle in juni. Ik heb nou niet meteen het gevoel dat ik actie moet ondernemen. Gisteren zat ik juist met mijn voorgevoel, maar het is toch een tricky iets om daarop te vertrouwen. Misschien bel ik volgende week sowieso wel even. Als alles weer wat rustiger is, de adrenaline weer is gezakt, ik wat meer heb geslapen.

Ik kan het er nu even niet bij hebben, al dat extra drama. Ik vind het even genoeg. Hopelijk doe ik het juiste.