Grenzen leren kennen

Ik heb een soort van ritme gevonden in de dagen. 's Nachts ben ik nog zo'n beetje elk anderhalf uur wakker. Heel soms slaap ik een blok van 3 uur, maar dat is uitzondering. De nachten vind ik best lastig. Angst (als het bot nu maar vastgroeit en als ik maar herstel) is altijd groter in de nacht, zeker als je erg moe bent. 's Morgens ben ik meestal wakker voor de mannen beneden komen. Als Arno thuis werkt, helpt hij me voor half 9 met wassen en aankleden. Werkt Arno niet thuis is het wachten op de thuiszorg. Zij komen ergens tussen 10 en 11. Niet ideaal maar ik ben blij dat ze komen, vaak is het toch vooral heel gezellig. Als ik aangekleed ben, mag ik weer naar bed om te rusten. In de middag is het fijn om wat aanloop te hebben. Soms komt er iemand op de koffie, soms neemt er iemand voor een weeshuis broodjes mee (Communiceren kun je leren 😉).  Ik denk dat ik dit toch wel het fijnste moment van de dag vind. Ik had de laatste 2 jaar weinig energie voor sociale activiteiten. Nu ik niet zoveel meer kan en veel meer rust neem, merk ik hoe fijn het is om vriendinnen te zien en spreken. Na 15.00 uur is het vooral bijtanken. Vaak slaap ik ook nog eventjes. Ruben komt thuis met zijn verhalen en treft een geïnteresseerde mama. Als Arno thuis komt, koken we samen. Hoeveel energie dit kost, merk ik als ik na het eten nog even een powernap doe. 's Avonds kijken we tv, iets leuks want praatprogramma's trek ik slecht. Ze maken me onrustig waardoor ik nog slechter slaap.
Gisteren heb ik een fijn gesprek gehad met de ergotherapeut. We gaan nu kijken of we mijn energie in kaart kunnen brengen. Dat gaat helpen om betere keuzes te leren maken. Vaker kiezen voor wat ik echt wil en wat mij gelukkig maakt i.p.v. wat ik vind dat ik eigenlijk zou moeten kunnen. Toegeven dat ik chronisch vermoeid ben, is een hele stap. Maar wel een heel belangrijke.

Met de oncologisch verpleegkundige heb ik overleg gehad over het bloedverlies. Toen ik stopte met de oxycodon merkte ik dat ik daaronder een wondje had. Zeer waarschijnlijk is dit de oorzaak. We hebben nu, op mijn verzoek, afgesproken het in de gaten te houden. Ik heb inmiddels geen last meer. Ik mag de volgende controle afwachten, mits ik meteen aan de bel trek bij twijfel en/of nieuw bloedverlies. Het voelt voor mij goed dat met me meegedacht wordt in plaats van dat er voor mij beslist wordt. Zelf de regie mogen houden, nooit beseft hoe belangrijk dit eigenlijk voor me is.