Zomaar een dag uit het leven van een 49-jarige

Het zou vandaag een rustig dagje zijn. Ik had alleen een afspraak bij de kapper om mijn haar te wassen en te drogen.  Vanmorgen na 2,5 jaar eindelijk de tandarts gebeld. Ik heb een kies waar al 2,5 jaar een stukje vanaf is (tijdens de chemo brak hij af). Ik zag het toen niet zitten om naar de tandarts te gaan. 4 Dagen na mijn laatste behandeldag begon de 1e lockdown en daarna durfde ik niet meer.

Vorige week brak opnieuw een stukje af.  Vanmorgen voelde ik ook mijn vulling loskomen dus  ik besloot toch maar de tandarts te bellen. Dacht: volgende week toch vakantie. Dan durf ik wel. Of ik toch vanmiddag even wilde komen. Hier moet je niet mee blijven lopen. Slik. Eh..ja okee dan. Manlief werkt vandaag thuis, dus ik heb vervoer.

Omdat ik nu toch bezig was, ook gelijk een mailtje gestuurd naar de oncologisch verpleegkundige. Ik heb een bultje daar beneden. Het bloedt al een tijdje (sinds een week na het ongeluk), maar is nu ook pijnlijk en inmiddels een bult (2 cm doorsnee). Of ik vanmiddag langs kan komen of anders pas 3 mei. Niet dat ik bang ben (stiekem toch eigenlijk best wel), maar ik vertrouw het toch ook niet helemaal en 3 mei is ineens nog heel ver weg. Ik besluit om dan toch maar te gaan. 

Het wordt ineens een heel andere dag. Mijn emoties schieten alle kanten op 🙄

Bij de tandarts blijkt het mee te vallen. De  vuling zit inderdaad los. Er is weinig meer over van de oorspronkelijke kies. Ze zet er een noodvulling op en begin juni mag ik terugkomen voor een kroon. De zenuw heeft zich uit zichzelf al teruggetrokken dus godzijdank  hoef ik geen wortelkanaal behandeling. 
Ik moest wel vrij ver achteroverliggen wat mijn schouder niet fijn vond. Die spieren zijn al vet overbelast maar ach... het kon allemaal veel erger. Horde 1 was genomen.

Om 15.00 naar de gynaecoloog. Een man. Gezien mijn verleden vind ik daar iets van. Maar daar moet ik me overheen zetten, vind ik ook. Ik zoek zijn foto op. Hij lijkt aardig, is gelukkig niet kaal (trauma).

Het is druk bij oncologie. Drukker dan normaal. Veel oude mensen. Ook mensen van mijn leeftijd. Met hun vader of moeder. Gelukkig geen twintigers of dertigers. Ik vind het in dit geval nooit erg als ik de jongste blijk.

De gynaecoloog is ontzettend aardig. Neemt alle tijd. Achter de bult zit een verstopt talgkliertje, dus de oorzaak is gevonden. En onschuldig. Hij kan 'm openen, dat doet veel pijn en geeft nog meer last. Beter is het om te wachten tot het uit zichzelf geneest. Kan even duren maar is minder erg dan snijden. Hij doet meteen een controle. Alles ziet er verder rustig uit. Hij wenst me heel veel sterkte met mijn arm.  Moest bijna huilen toen hij zei: jij hebt het wel voor je kiezen gehad, hè, de afgelopen jaren, Weet ik wel, maar als ze dat dan zeggen, voel ik het en dan doet het pijn. En ik hou niet zo van pijn voelen. Maar ik vond het wel lief. Nu thuis komen de tranen wel. Om alles, van vermoeidheid, pijn en ook vanwege de opluchting, want het spookte toch in mijn hoofd: alsjeblieft niet terugkomen, niet nu, want ik weet niet zeker of ik dat nu aan zou kunnen. Maar de kanker blijft gelukkig weg. Hij zegt ook nog dat het lang kan duren voor het vertrouwen in je lijf terug komt. 

Ik reageerde vandaag op een facebookreactie van iemand die net klaar was met de behandelingen. Ze vroeg of het normaal was dat je zo moe bent en of meer mensen het onbegrip van de buitenwereld herkennen.

En dan denk ik terug aan mijn eigen proces. Aan het vechten voor erkenning. Aan mijn frustraties omdat anderen wel opknapten en ik niet. De boosheid omdat ik er ook nog longcovid bovenop kreeg. Het steeds minder kunnen. Het onbegrip dat ik ervaarde. Want ach..als ik toch eens 6 weken, 3 maanden, een half jaar of 2,5 jaar verder zou zijn. Maar hoe verder ik kwam, hoe slechter het werd. De kanker was dan wel weg, maar mijn nog geen 50-jarige lijf voelde als dat van een 80-jarige.

Ik ben nu ruim 2,5 jaar verder. Mijn ziekenhuisbed staat in de kamer. Slapen is een drama met die arm. Ik ben bang. Maandag gaat mijn gips eraf. Dan wordt er weer een foto gemaakt en opnieuw beleid bepaald. Moet ik opnieuw geopereerd worden? Komt het echt wel goed met mijn arm? Kan ik ooit weer op de e-bike, koken, knutselen? 

Ik realiseer me dat ik deze dingen allemaal wel kon, een half jaar geleden. En dat het niet genoeg was. Ik focuste op het wandelen wat niet meer lukte, op de eenzaamheid die ik voelde, op het onbegrip waar ik tegenaan liep.

Vanmiddag kwam ik na het onderzoek buiten. Ik zag de blauwe lucht, de zon, de groene blaadjes aan de bomen. Ik hoorde de vogels,  voelde de wind (en mijn pijnlijke arm), ik keek naar mijn man die op zijn thuiswerkdag de hele dag aan het chauffeuren was en ik dacht alleen maar: Het is niet terug! Het is godzijdank niet terug!  En de rest? Ach, dat overleef ik allemaal wel.