Frustratie
Op mijn werk is een paar weken geleden afgesproken dat we gaan stoppen met de re-integratie in spoor 1 en verder gaan met de re-integratie in spoor 2. Dat betekent dat ik op zoek ga (moet) naar ander werk. Ik besteed nu 4 uur per week aan spoor 2 activiteiten en ik ga op vrijdag 2 uurtjes naar school. Dat laatste wil ik zelf graag. Ik ben er nog niet aan toe om afscheid te nemen. Mijn collega's zijn inmiddels wel op de hoogte. Ik heb vorige week een brief geschreven.
Het heeft even geduurd voor ik dit proces kon accepteren. Ergens in mijn achterhoofd heb ik nog steeds het idee dat ik op een ochtend wakker word, dat ik geen pijn meer heb en me niet meer moe voel. Dat ik me aankleed, naar school fiets en de kinderen van groep 7 daar al op me wachten.
Ik heb momenteel weer veel last van mijn buik en darmen (toe ga over want anders moet ik er iets mee). Spieren en gewrichten die niet willen. Ik ben afgelopen zaterdag 48 geworden, Dat zal het zijn. Ik kan het nu omdraaien naar 84. Ik denk dat deze leeftijd beter past bij hoe ik me soms (lees: vaak) voel. Ik wil eigenlijk helemaal niet klagen. Het ging ook eigenlijk best redelijk, ondanks de pijnklachten. Ik voelde me vorige week redelijk stabiel, vrijdag zelf vrolijk toen ik met de kar van de conciërge de klassen af ging voor koffie en thee.
Ik ben dus op zoek naar een andere baan. Een baan die past bij mijn mogelijkheden. Samen met mijn coach had ik bedacht dat werken in een bibliotheek wel eens iets voor mij zou kunnen zijn. Vorige week hadden we afgesproken dat ik vandaag een open sollicitatiebrief zou gaan schrijven. Op de site van de bibliotheek stond een vacature voor vrijwilligers. Ik had er eigenlijk best wel zin in.
Ik had een voorbeeldbrief gekregen en ging aan de slag om me die eigen te maken. in de vacature stond dat ze een gastvrouw zochten.. Dat leek me me wel iets voor mij. Mensen helpen, dat kan ik wel. Ik ben bekend met het bibliotheeksysteem, ik lees zelf ook graag. Boeken innemen en wegzetten.. Ik had meteen een visioen van een vrouw (ikzelf?) met een mandje vol boeken. Een te zwaar mandje met boeken. Een vrouw die pijn had, die over haar grenzen ging. Die dit niet aan wilde geven, die dit niet aan dúrfde geven. En ineens sloeg de paniek toe. Dit kan ik helemaal niet! Wie neemt mij nu aan? Wat moet ik zeggen tijdens zo'n gesprek? Het mandje mag niet te zwaar zijn? Ik kan niet te lang staan? Bukken is ook geen succes. En dan? Dan moeten ze rekening houden met wat ik allemaal niet kan. Maar ik wil helemaal niet dat mensen rekening met mij moeten houden. Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen. Ik wil niet dat mensen me zielig vinden. Ik wil niet iets niet kunnen. Ik wil deze vrouw helemaal niet zijn!!!
Paniek, dikke tranen...
Want hoe ik het ook wend of keer: ik ben deze vrouw wel.
Accepteren?
Nah, hooguit gedogen. Soms. En soms ook helemaal niet!
10 reacties
Heel herkenbaar en invoelbaar. Het is gewoon vreselijk als je dit overkomt. Neem je rust.
Hoi Bianca,
Aangrijpend verhaal, maar wanneer ga jij eens ACCEPTEREN dat je ziek bent
en VEEL minder kan dan voorheen ?
Ik snap wel dat dat voor jou, zeker ook omdat je nog zo jong bent, erg
moeilijk is, maar zet dat hele stomme werken nu eens uit je hoofd!!
Niemand [ behalve jijzelf ] verwacht dat je nog gaat werken
[ betaald of onbetaald]
Ga eens een vreselijk leuke hobby zoeken waar je altijd al over nagedacht hebt.
En ga je daar eens heel erg op concentreren en alles uitzoeken, maar wel
zoveel mogelijk vanuit je huisje, zodat je, zonder dat je denkt dat anderen
op je letten, even "stiekem" op de bank kan gaan liggen omdat je moe bent!!
Jij kunt nu wel zeggen dat werken je lust en je leven is, maar op deze
manier lijkt het volgens mij er meer op dat je jezelf maar wilt bewijzen
naar anderen toe EN DAT HOEFT HELEMAAL NIET !!
Sorry voor mijn duidelijke bewoordingen....ik bedoel het lief.
Groetjes Hans
---
Helaas Hans,
Het UWV en de arbo-arts verwachten van mij dat ik (gedeeltelijk) blijf werken. Betaald of vrijwillig. Ik heb activiteiten in spoor 2 en die moeten gewoon gedaan worden (letterlijke woorden arbo-arts). Doe ik dat niet, heeft dit consequenties voor een mogelijke (gedeeltelijke) WIA-uitkering. Misschien is dat omdat ik geen doodsvonnis heb gekregen? Ik weet het niet. Ik heb kanker gehad, ik ben dus niet meer ziek. Wellicht is dat het.
Ik heb heel veel leuke hobby's: muziek, lezen, schrijven, knutselen, er-op-uitgaan... Alleen dat laatste is nu wat lastig, maar dat is voor iedereen zo.
Groetjes, Bianca
Hoi,
Ik weet niet of je zomaar alle " orders " van en Arbo - Arts moet opvolgen.
Als jij niet in staat bent om "normaal" te werken, wie is hij dan om te zeggen
dat je dat [ gedeeltelijk ] wel kan ?
Ik zou zijn uitspraak niet zomaar accepteren en het verder laten uitzoeken.
Of heb je dat ook al gedaan?
Groetjes Hans
---
Er is in oktober een functiemogelijkhedenlijst opgesteld met de arbeidsdeskundige. Deze wordt straks meegenomen naar de keuring. Evenals de verslagen van mijn werkgever en de arbo-arts. Ik ben verplicht om te doen wat binnen mijn mogelijkheden ligt voor spoor 2. Wie kan werken, moet werken, is het motto van het UWV. Al is het maar voor een paar uur. Dat is op zich ook helemaal niet erg. Ik denk ook dat het goed is om af en toe de deur uit te 'moeten'. Het maakt me alleen heel onzeker. Ik heb een paar jaar geleden intensieve therapie gehad, oa omdat ik veel last had van een negatief zelfbeeld. Dit alles helpt daar nu natuurlijk niet aan mee. Zeker op slechte dagen niet. Ik haalde heel veel kracht uit het wandelen en mezelf steeds hogere doelen stellen. Van de kinderen in mijn klas kreeg ik veel positieve energie. Ik was als juf best geliefd.
Ik heb het er moeilijk mee dat juist deze 2 dingen nu weggevallen zijn. En ik vind mijn draai wel weer hoor. Dat is me na zware periodes altijd gelukt, maar het heeft tijd nodig.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je door wilt, dat je wilt oppakken waar je voor je ziekte bent gebleven en dat het enorm frustreert dat dit niet meer kan! Ik voel met je mee, een aantal jaren geleden moest ik ook afscheid nemen van het werk waar ik zo van hield, om een andere reden. Ik heb het heel moeilijk gehad en het heeft tijd nodig gehad om te accepteren. Dat kun je niet afdwingen, langzaam aan groei je naar andere arbeidsmogelijkheden toe die bij jouw mogelijkheden passen. Dat is een proces. Ik wens dat je het ook als mogelijkheden kan leren zien en niet als beperkingen. Ik denk dat jij veel te geven hebt op verschillende gebieden. Dat kun je nu uit gaan zoeken. Je zal tegen grenzen aanlopen hierin, maar het kan ook je grenzen verleggen en je positief verbazen. Veel succes en neem je tijd als dat mogelijk is. Liefs, Ineke
Oh, Bianca, je verhaal is zo herkenbaar. We willen gewoon niet weten dat het leven veranderd is, dat er een vóór en ná kanker is. Ook al zijn we nog zo blij en dankbaar dat we het leven hebben en best goede vooruitzichten, we zijn niet meer wie we waren. Maar niet zielig, niet afhankelijk.
Vorige week had ik een gesprek met het UWV ivm WIA, met mijn werk over spoor 1 (wat lastig is, ook al werk ik bij een enorme organisatie) en met mijn spoor 2 coach (op een laag pitje, want spoor 1 is nog niet klaar). Zo confronterend en energievretend, zulke gesprekken.
Niet leuk en het kost tijd om te komen waar Hans je (ons) wil hebben (heel lief, Hans 😛), bij acceptatie. Accepteer voorlopig maar dat je niet verder komt dan gedogen, stapje voor stapje...
Miranda XX
Een heel erg herkenbaar gevoel! En het kost tijd om je daar bij neer te leggen. Dat voor-kanker ook je vorige leven betekent. En ik zeg expres niet 'accepteren', want dat is volgens mij onmogelijk. Maar je er bij neerleggen, dat moet, om vooruit te kunnen.
En je begon zo enthousiast over de bibliotheek! Heb je nog wel gesolliciteerd? Gewoon doen, hoor, als het je leuk lijkt! Die zware boeken maar op een karretje, zo'n mandje is arbo-technisch toch al not done. En bukken is redelijk te vermijden (zeg ik uit ervaring) en tussendoor even gaan zitten is vaak ook gewoon prima. Of andere mensen vragen of ze even... enzovoort. Verjagen, die beren op je weg, en gewoon proberen!
Sterkte! en veel liefs XXX
Ik weet overigens niks van spoor 1 en 2 enzo, omdat ik meteen volledig afgekeurd ben. Maar ik doe wel vrijwilligerswerk en dat mag je ook doen in spoor 2?
Hoi Frie,
Ik vind dat het lastige aan die stemmingswisselingen. Het kan bij mij zo omslaan. Ik ben daar ontzettend gevoelig voor, zeker als ik veel stress ervaar. Meer pijn en vermoeidheid betekent sowieso meer stress.
Ik weet niet precies hoe het zit met vrijwilligerswerk. Dat zal af hangen van het oordeel van het UWV. De uren die je betaald kunt werken, moet je betaald werken. Ik ben op het moment lastig plaatsbaar maar ze verwachten dat het na verloop van tijd beter zal worden. Ik ben nu op zoek naar een werkervaringsplaats. Mijn brief is gelezen door mijn jobcoach, hij gaat maandag met mij de puntjes op de i zetten en dan kan de brief weg.