#helaasikook
Ik was 29 toen ik te maken kreeg met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Het heeft jaren geduurd voor ik dit een plekje kon geven. Ik heb destijds in detail opgeschreven wat er gebeurd is, ik kan het nog niet teruglezen zonder het gevoel van schaamte en vernedering dat ik toen voelde. Ook ik was bang om er werk van te maken, het was immers mijn woord tegen het zijne, ik was zelf naar hem toe gegaan. Ik was bang niet geloofd en onderuit gehaald te worden. Ook vond ik ergens dat het mijn eigen schuld was. Ik had niet zo naïef moeten zijn, ik had hem nooit moeten vertrouwen, ik had een vriend om hulp moeten vragen die wist dat ik bij hem was.
Dit alles deed ik niet. Ik liet hem op me inpraten, ik was een volwassen vrouw, ik was toch niet preuts, ik wist dat dit kon gebeuren als ik met een man af sprak. Toch? Dat ik van tevoren duidelijk aan had gegeven dat sex een no go was, zei immers niks. Dat zeiden alle vrouwen,..
Ik voelde me onder druk gezet, Ik dacht dat hij een punt had. Ik zat in een kwetsbare periode van mijn leven, hij zat in een machtspositie.
Ik heb hem een paar weken na het gebeuren telefonisch geconfronteerd met wat gebeurd is. Hij zag het probleem niet zo. Ja, misschien had hij me wel een beetje onder druk gezet en misschien was hij wat te ver gegaan. Maar het was allemaal niet zo erg als dat ik het maakte. Ik heb opgehangen.
Ik heb hem nooit meer gesproken. Later kwam ik erachter dat ik niet de enige was die dit overkomen is. Ik heb met één lotgenootje gesproken en zij wist van 2 anderen.
Ik weet niet of ik het ooit echt verwerkt heb. Toen ik baarmoederkanker kreeg, vroeg ik me af of er een link zou kunnen zijn.
Het zorgde er wel voor dat ik vaker terug dacht aan wat er toen gebeurd is. Zeker ook omdat de meeste behandelingen juist in dat gebied plaats vonden. En nog steeds word ik er elke 4 maanden mee geconfronteerd tijdens de controles. Verstandelijk gezien weet ik dat ik ze gewoon moet ondergaan, maar gevoelsmatig moet ik toch steeds weer die drempel over. Niet gaan is immers geen optie.
Ik heb me vaak afgevraagd of ik het niet moet bespreken met mijn psycholoog of gynaecoloog. Maar de drempel is hoog. En het is al zo lang geleden.
Toch merkte ik deze week dat er nog een heleboel pijn zit. Letterlijk. En hoewel mijn situatie heel anders is dan de verhalen nu op televisie, is het gevoel van onmacht en schaamte precies hetzelfde.
Ik merk dat ik het kwijt moet.
3 reacties
Ik zou er zeker mee een psycholoog of iemand over praten, schuldgevoel en schaamte zijn zware stenen die je op je rug meedraagt. Voor mij makkelijk praten als man, maar eerlijk zijn naar jezelf kan bevrijdend zijn als je gaat begrijpen dat jou geen schuld betreft
Sterkte
Dag Bianca,
Moedig dat je hierover schrijft. Ik vind het verdrietig dat dit je is overkomen en dat je er, door alle media aandacht met m.b.t. The Voice, weer bij bepaald wordt. Het is moeilijk, maar zeker de moeite waard om er over te praten. Een tip: EMDR. Het lijkt een vreemde methode, maar is zeer behulpzaam.
Lieve groeten, Ineke
Hoi Bianca, wat goed dat je het hier over hebt en wat wordt nu toch weer duidelijk hoe lang je hiermee kan rondlopen en wat het allemaal met je doet. Dat je zelfs bij het ontstaan van je kanker daaraan gedacht hebt… en dat t steeds terugkomt bij je controle onderzoeken… Wat verschrikkelijk eigenlijk en dat die vent daar allemaal geen idee van heeft! Zovelen van ons hebben hier ervaring mee en zovelen die zwijgen en de tanden op elkaar zetten als die enge eendenbek naar binnen moet. Denk dat het nooit te laat is om dit met een professional te bespreken en inderdaad schijnt EMDR heel veel van de scherpe randjes te verwijderen. Bedankt dat je dit bespreekbaar maakt, ook of nee júist hier! Het is de eerste en misschien wel moeilijkste stap naar verwerking. Sterk hoor!💪🙏