Het moet ook niet té gemakkelijk gaan

In juli heb ik een aanvraag gedaan voor een scootmobiel omdat wandelen moeizaam gaat en fietsen (voorlopig?)  nog geen optie is.

In augustus had ik een keukentafelgesprek met de WMO- consulente. Er werd een aanvraag gedaan voor de deeltaxi, een rolstoel en een scootmobiel. Belangrijk was dat de scootmobiel voetbediening zou hebben, gezien de beperkingen van mijn linkerarm. Ik twijfelde of dit wel mogelijk was, de consulente wees me erop dat deze scootmobielen er zijn. 

Een paar weken geleden werd ik gebeld met de mededeling dat er leverproblemen zijn. Vorige week donderdag werd ik opnieuw gebeld met de mededeling dat mijn scootmobiel gereed was en geleverd kon worden. Alleen het rollatorrekje was er nog niet maar dat kon later bevestigd worden. Ik reageerde verbaasd, ik heb namelijk geen rollater dus ook geen rekje nodig. Wél was er, dacht ik, een aanvraag gedaan voor een scootmobiel met voetbediening. De mevrouw die ik aan de lijn had, keek in het systeem. Daar stond echt niets vermeld over dat de scootmobiel voetbediening moest hebben. Ze stelde voor om de scootmobiel toch maar te leveren en dan moest ik het maar bespreken met de man die hem zou komen brengen.

Dus afgelopen maandag werd de scootmobiel, in de stromende regen, afgeleverd. 'Nee', zei de man van Welzorg, 'dit is geen scootmobiel met voetbediening.' Ik stelde voor de mobiel in de schuur te zetten en binnen verder te praten. Ik merkte aan hem dat hij geïrriteerd was.

Hem was ook niks bekend over de voetbediening. Ik vertelde hem dat ik dit donderdag ook besproken had met de mevrouw die de afspraken maakt. Hij vond het vervolgens belachelijk dat de mobiel toch geleverd had moeten worden, want ik kon hier nu helemaal niks mee. Het was zonde van zijn en mijn tijd. Het was trouwens wél mogelijk om deze scootmobiel te voorzien van voetbediening, maar dan moest er vanuit de WMO eerst een aanvraag zijn en die was er, volgens hem, niet.

Omdat het duidelijk wel besproken was in het gesprek, en ik dácht dat het ook in het verslag stond, stelde ik voor de papieren erbij te pakken, maar dat was niet nodig.  Hij ging er zelf achteraan. De scootmobiel ging, opnieuw door de stromende regen, terug het busje in.

Ik pakte vervolgens de aanvraag erbij en daar bleek dus inderdaad helemaal niets in te staan over een scootmobiel met voetbediening. Er werd alleen gesteld dat ik een scootmobiel nodig had. Wel kon je uit het verslag opmaken dat handbediening een probleem kon zijn, maar er is alleen een aanvraag gedaan voor een scootmobiel met extra vering. Ook geen woord trouwens over dat rollatorrekje wat er volgens Welzorg op moest zitten en waar dus ook geen aanvraag voor was.

Ik belde met de WMO en kreeg de consulente aan de lijn met wie ik het keukentafelgesprek had. Tot mijn grote verbazing draaide zij het om. Zij had, volgens haar, aan mij gevraagd of het wel kon, een scootmobiel bedienen met één hand. Zij had hier namelijk grote twijfels over gehad. We hadden het volgens haar niet gehad over een voetbediening. En dan kom je in zo'n heel ongemakkelijk gesprek terecht want ik weet zeker dat zij mij op het idee bracht (ik wist niet eens dat er scootmobiels bestonden met voetbediening) en zij wist zich zeker te herinneren dat daar niet over gesproken was.

Maar goed, ik heb een probleem en het zou fijn zijn als dat opgelost kon worden, dus hoe nu verder? Ze reageerde wat kortaf, ze zou met Welzorg bellen en dan moest ze vervolgens maar kijken of ze het ook bij de gemeente voor elkaar kon krijgen om nog een extra uitgave te doen voor een voetbediening. Met een sorry en een gemompeld toch bedankt hing ik, een beetje ontredderd, op. 

Wat een gedoe weer! 

En op deze mooie zonnige herfstdag droom ik verder over hoe het zou zijn als ik nu lekker naar buiten zou kunnen rijden in plaats van op de bank naar buiten te kijken. 

Ik hoop zó dat het allemaal gaat lukken!