Het verschil tussen herstel en herstel

Sinds 2 weken loop ik bij de fysiotherapeut voor mijn gebroken arm. Met mijn arm oefen ik passief, maar mijn vingers en hand mogen actief oefenen. Minimaal 5 keer per dag doe ik mijn oefeningen en vaak ook nog even tussendoor. Na twee weken merk ik dat mijn vingers soepeler worden en dat ik vooruit ga. En dat geeft zo'n kick!

Het is zo anders dan hoe het herstel na kanker en longcovid verliep. In eerste instantie, na de kanker, lukte het wel om wat op te bouwen. Na longcovid is het meer en meer een glijdende schaal naar beneden geworden. Lopen zonder pijn is niet meer mogelijk. En ook met pijn krijg ik het niet verder opgebouwd. Ik heb heel lang gedacht dat ik dit zelf deed. In het verslag van de revalidatie-arts  vorig jaar stond dat als ik mentaal sterker werd, ik in staat zou zijn stappen vooruit te doen.

Ik werd mentaal sterker, maar op lichamelijk gebied veranderde er weinig. Ik leverde eerder in dan dat ik vooruit ging. 

Nu met mijn arm merk ik hoe het 'hoort'  te gaan. Gericht werken aan herstel en je gaat vooruit. En ik merk ook meteen hoe gemotiveerd ik daardoor word. Elk klein stapje vooruit wordt afgevinkt en gevierd. 

Ik vind de sessies bij de fysio spannend. De fysiotherapeut rekt de spieren in mijn arm steeds verder op en dat geeft weerstand. Oefenen op de grens, er een stukje overheen en je kunt net weer iets meer. 

Dat werkt dus absoluut niet zo met de rest van mijn lichaam. Daar is het juist zo dat over de grens gaan, betekent dat ik vervolgens weer inlever. Ik denk dat daar weinig mentaals aan is. Ik dacht dat een jaar geleden al. Heb nu de bevestiging.

Ik besluit vooral te genieten van de stappen die ik maak met mijn arm. Weer kunnen haken, knutselen en koken, dat is mijn nieuwe doel. En daarvoor ga ik alles doen wat in mijn macht ligt.