Morgen ben ik er weer maar vandaag doet gewoon pijn

Het feit dat je fysiek achteruit gaat is bij mij eigenlijk het moeilijkst te verwerken . 

Ik heb , voor een 68 jarige , een meer dan behoorlijke conditie . Kan nog altijd 5 a 10 km joggen ,en op een goede dag ,aan een rustig tempo doe ik nog wel 20-25 km .   Kost meer en meer moeite , maar ik mag dus niet klagen . 

En ik werk nog altijd keihard aan mijn conditie , maar het is uiteindelijk nog maar de helft van hetgeen ik een jaar geleden nog kon . . 

Feit is eigenlijk ook dat ik van m'n prostaatkanker zelf totaal geen last heb . En m'n laatste chemo is al anderhalf jaar geleden . Moet dus allang uit mijn lijf zijn . 

En toch is er die fysieke achteruitgang , veel meer dan alleen maar door de oude dag verklaard kan worden . 
En meer nog dan dat ongelukkig zijn is er de angst . Angst wat er nog komen gaat . 
PSA is terug aan't stijgen , dus die prostaatkanker is aan het wakker worden .
Wat gaan we dan nog kunnen ? 

Ook om te zeggen dat is na mijn chemo ook onco revalidatie heb gevolgd . Doe ik trouwens nog altijd 1 x per week .  En daar heb ik ongelooflijk veel baat bij gehad . 

Sterkte , en hou er de moed in . 
Willy

Ik ben 49..

Door de longcovid is alles anders geworden. Al dat harde werken heeft geresulteerd in de ene terugslag na de andere en ook nu blijft het zó oppassen. Laatst weekendje Efteling Bosrijk met mijn ouders, broer en gezinnetje. Rolstoel mee, goed gedoseerd, goed geslapen. Anderhalve week lang knallende hoofdpijn gehad en zooo ongelooflijk moe. Weer overdag moeten slapen, sociale contacten opnieuw zoveel mogelijk moeten beperken, huishouden op zeer laag pitje. Puber had  toetsweek, ik had beloofd hem te helpen, maar ik, zwaar overprikkeld en hij, totaal niet gemotiveerd, dat ging niet samen, dus er vielen (te harde) woorden en hij heeft ongelooflijk veel mazzel gehad dat hij met die punten toch over is naar Havo 2. 

Meteen daarop weer een fike luchtweginfectie, want geen weerstand. Hoest nu nog de longen uit mijn lijf. Gelukkig test ik negatief.

Opbouwen is geen optie met longcovid. Je moet zorgen dat je stabiel wordt en blijft. Pas dan kun je, heel voorzichtig, werken aan herstel. Maar dan moet je geen weekendje weggaan, geen dwarse puber hebben en zo'n gebroken bovenarm werkt ook niet mee. Ik denk dat ik nog geen 5% kan van wat ik ooit kon. En of dat ooit meer wordt, weten we niet. Longcovid is zo onvoorspelbaar. En er zijn nog geen medicijnen of therapie voor.

En ik weet het hoor, ik moet dankbaar zijn. Qua kanker is het rustig, ik ben er nog, er zijn ook geen aanwijzingen dat het ineens weer terug zou komen. En wie weet, zonder die longcovid, hoe ver ik gekomen zou zijn in herstel. Maar het is niet zo.

Meestal ben ik vrolijk, denk ik aan wat ik nog wel of weer kan, maar vandaag kan (en wil) ik dat even niet. Vandaag rouw ik om wat was, om wat had kunnen zijn en om wat waarschijnlijk nooit meer zal zijn. Kanker deelde de eerste klap uit, longcovid deed de rest. Ik deal met de gevolgen. Vandaag even niet, morgen lukt het me vast wel weer.

Dag Bianca,

De frustratie over dat je het anders had gewild is zo begrijpelijk. Je hoofd wilt heel wat meer dan je lichaam aankan en dat is moeilijk te verkroppen. Ik wens dat je positieve antwoorden op je vragen krijgt in de (nabije) toekomst en dat het vraagteken niet meer als een donkere wolk boven je hangt.

Liefs, Ineke.

Hoi Bianca. Wat ontzettend zwaar op je 49e. Het ligt op je bordje. Je zou het ergens in een diep bos willen neerleggen, maar dat kan niet. Je moet er mee door. En dat doe jij heel dapper. Maar het is ook heel begrijpelijk dat daar baaldagen tussen zitten. En ook die mag je hier zeker uiten. Dikke knuffel. Warme groet Dasje 🌷🌷🌷