Het wordt nooit meer zoals het ooit geweest is

Hij stond heel erg hoog in mijn ‘dingen die ik nog heel graag zou willen doen’ lijstje: een midweekje in mijn eentje naar de Noord Hollandse kust.

Deze week kwam die droom dan eindelijk uit. Maar wat een deceptie is het geworden. Uiteindelijk denk ik dat het goed is hoor, tenminste, ik hoop dat ik hier toch wel het één en ander uit kan gaan halen. Om die kans te vergroten (en ik toch niet meer kan slapen, het is nota bene net 6 uur in de ochtend) ga ik maar het één en ander op papier zetten.

Het allerbelangrijkste: je oude leventje is voorbij, gone, voorgoed! Zelfs teruggaan naar de plaats waar je ooit één van je allermooiste weken beleefde, maakt dat niet anders. Je kunt niet meer wat je kon en zelfs de aangepaste versie is nog geen schim van wat het ooit geweest is. 

Die eerste dag dacht je nog dat het wel erg lekker ging, dat lopen. Dat noemen ze dus endorfine. Doordat je geluksstofjes aanmaakt, voel je minder pijn. En dan kun je inderdaad wat verder lopen dan je dacht. Dat dit een prijs heeft, daar kom je pas later achter. 

Dat was trouwens niet mijn eerste gedachte. Mijn eerste gedachte toen ik mijn hotelkamer zag, was: Wat doe ik hier? Een gedachte die ik de afgelopen dagen wel vaker had. En nee, ik denk niet dat het iets uitgemaakt zou hebben als je wél in datzelfde hotel had gezeten, in diezelfde plaats, met uitzicht op zee. 

Naast endorfine maak je namelijk ook adrenaline aan. Ook zo’n stofje. Een stofje dat maakt dat je aan gaat, dat je door kunt gaan, maar helaas ook een stofje dat maakt dat je niet meer zo goed herkent hoe het nu eigenlijk met je gaat. En dat laatste was dus wel iets waar je eigenlijk best wel goed in bent geworden. Maar ook dat besef komt pas later. Die eerste nacht zorgt het er, samen met al die nieuwe indrukken voor dat je in totaal nog niet aan 2 uur slaap komt. 

Dat was destijds, 5 jaar geleden ook wel het geval. Slapen op een ander is sowieso een ding. Maar waar je toen nog volop kon teren op je reserves, is dat nu natuurlijk een heel ander verhaal: Je hebt namelijk geen reserves. Wat je nu doet, is waarschijnlijk vooral roofbouw plegen op je lichaam. Maar dat heb je die eerste dagen nog niet zo door. 

De eerste echte vakantiedag was een trip back to memory lane. Teruggaan naar Egmond. Naar die plaats waar je zo gelukkig was. Maar ook de plaats waar je de vorige keer, twee jaar geleden, uit de bus kukelde en je bovenarm brak. Als dat destijds niet gebeurd was, had ik dan toen geleerd wat ik nu leerde? Of was ik daar toen nog niet klaar voor geweest? Het zal wel dat laatste geweest zijn. Egmond blijft leuk, hoe dan ook. Maar het was ook daar dat ik dacht: Geniet ik nou meer als ik alleen ben? Ik denk dat dit niet langer het geval is. Drie jaar geleden waren we hier namelijk met z’n drietjes. Ik weet nog dat ik toen, tijdens onze wandeling aan het strand dacht: Ik kan dus nog steeds gelukkig zijn. Dat was toen zo’n openbaring. En dat is gelukkig nog steeds zo. Dat intense geluksgevoel is er altijd zodra ik het strand zie. Maar dat geluksgevoel van toen, even weg van mijn normale leven, dat is nu toch wel heel anders. Ik denk nog steeds dat het heel goed is om af en toe even uit mijn comfortzone te stappen, maar de vraag is of ik dat op deze manier moet doen.

Gelukkig sliep ik de tweede en derde nacht wel iets beter dan de eerste maar tussen de vier en vijf uur slaap is gewoon erg weinig. Dat zou het al zijn voor een gezond mens.

Gisteren, tijdens de lunch, merkte ik dat ik toch wel erg moe was. Ik had last van de drukte in het restaurant en de hoofdpijn die ik al sinds aankomst heb, nam weer toe. Een middagje op de hotelkamer bracht daar niet zo heel veel verandering is. Misschien had ik dat zakje M&M’s met caramel zeezout niet leeg moeten eten, dat zou natuurlijk kunnen. Naast dat het erg lekker was, is chocola ook niet zo goed voor mij. Het zorgt voor een verstopte neus en veel jeuk. Maar had ik dat ook al niet een keer geleerd?

In de hotelkamer, tegenover het bureautje waar ik graag zit, staat een spiegel. Een vermoeide grijze vrouw met rode wangen en rode ogen staart me aan. Ik ben niet blij met wat ik zie. Ik ben ook niet blij met wat ik voel. Echt bij mijn diepste emoties komen doe ik niet. Geen idee of het een vorm van zelfbescherming is. Misschien is het de vermoeidheid? Is er geen ruimte meer om ook nog een hele hoop te voelen? Zal dit er volgende week, of zelfs de weken erna er uiteindelijk wel allemaal uitkomen? Of is dit vlakke gevoel weg, zodra ik weer ben op de plaats waar ik hoor? Bij de mannen bij wie ik hoor? Meermaals per dag betrap ik mezelf erop dat ik denk: Was ik maar gewoon thuis. Was het maar alvast vrijdag. Zou het raar zijn als ik de taxi een paar dagen eerder laat komen? Lag ik maar in mijn eigen bed.

Dat is toch ook raar. Kijk je zo lang, zo ontzettend uit naar een midweekje alleen op pad. En dan ben je hier en wil je vervolgens het allerliefste weer gewoon thuis zijn. Of in ieder geval, in de buurt zijn van de mensen van wie je houdt. Op de plek waar je alles hebt om gewoon goed voor jezelf te kunnen zorgen. Iets wat hier niet zo goed lukt. Ik heb alles bij me maar mis de veiligheid van mijn eigen vertrouwde omgeving.

Ik kwam hier om te leren, dat is iets wat ik zeker wist. Maar ik had niet verwacht dat het juist dít zou zijn. Misschien heb ik inmiddels voor mezelf al wel genoeg bewezen dat ik stoer en sterk ben. Wordt het tijd om los te gaan laten. Dat wat er was, is niet meer. En dat wordt het ook nooit meer.

Ik zou alle wegen die ik 5 jaar geleden liep, opnieuw kunnen ‘bewandelen’, met mijn scootmobiel. Maar het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik kan het geluksgevoel terughalen, maar daarvoor hoef ik niet hier te zijn. Ik heb de foto’s nog, de beschrijvingen van de wandelingen, de herinnering zit gewoon in mijn hart. Ik hoef daar geen 150 kilometer voor te reizen. En ook niet in mijn eentje voor op een hotelkamer te gaan zitten. Zo ver is de zee niet weg van thuis.

Ik ga me klaar maken voor het ontbijt. Straks nog een stukje scooten, vanmiddag mijn gemakje houden en vanavond mijn koffer inpakken. Morgen mag ik weer naar huis. Ik kijk er naar uit.