Weer thuis

Mijn laatste blog schreef ik donderdagochtend vroeg. Ik vroeg me vertwijfeld af waarom ik toch zo graag alleen op vakantie wilde. Het was allemaal zo tegengevallen: het niet kunnen slapen, de vermoeidheid, het missen van de mannen, de overprikkeling, het teveel doen, de aanslag op mijn zenuwstelsel.

Dat antwoord had ik namelijk niet gevonden. Wat ik me op dat moment niet besefte was dat door op te schrijven hoe vertwijfeld ik was, ik juist de deur open zette naar dat waar ik naar op zoek was.

Inmiddels ben ik weer een paar dagen thuis. Vrijdag, onderweg naar huis schreef ik het onderstaande stukje op facebook:  

‘Wat overheerst is toch wel het gevoel van trots. Ik heb het toch maar mooi gedaan! Ik vond het best spannend, in mijn eentje, met de Valystaxi. Wat een geregel van te voren. Wat kan ik wel meenemen (scootmobiel, kussenverhoger, wandelstok), wat niet (speciale kussens, rollator). Met de taxi is dat toch wat onhandiger dan met een eigen auto. Moet het wel zelf allemaal meezeulen. Steeds de afweging moeten maken: wat kan wel, wat beter niet, is het niet te veel of te druk, kan ik in een restaurant eten, houden ze rekening met mijn wens voor een rustig plekje, wat als ik toch overprikkeld raak? Wat als ik wil rusten en de buren besluiten op de gang gezellig een luid onderonsje te gaan doen inclusief slaande deuren en overdreven gelach? Wat als ik met panne kom te staan met mijn scoot? Een hele hoop zorgen reisde mee. Ondanks dat de nachten prut waren en de vermoeidheid op een gegeven moment zijn tol eiste was het toch wel een hele belevenis. Ik ben veel lieve en geïnteresseerde mensen tegengekomen, heb een paar hele fijne gesprekken gevoerd, boeken gekocht, veel over mezelf geleerd, herinneringen opgehaald én losgelaten, meer gelachen dan gehuild, heerlijk gegeten, mijn zorgen gedeeld, de mannen gemist en toch ook wel heel erg genoten. En, niet onbelangrijk, mooie nieuwe herinneringen gemaakt ’

Ik surf nog op de golven van adrenaline. Slapen is nog steeds een dingetje. Ik ben moe maar wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Het is net of er een grote schoonmaak in mijn hoofd heeft plaatsgevonden. Er zijn dingen verschoven. Ik heb ontdekt hoeveel angst de afgelopen jaren heeft overgenomen. Angst om opnieuw ziek te worden, angst om nog zieker te worden, angst om steeds minder te kunnen, angst om er van alles bij te krijgen, angst om te vallen, angst om overprikkeld te raken, angst om alleen te komen te staan, angst om het alleen allemaal niet aan te kunnen, angst om nog meer mensen kwijt te raken, angst om het niet goed te doen.

Het is nu niet zo dat al die angsten ineens weg zijn. Dat zou wel heel apart zijn. Maar mijn avontuur heeft ze wel aan het licht gebracht. 

Ik had de laatste maanden zo het gevoel in een impasse te zitten. En daar lijk ik uit te zijn gekomen. Nu is het de kunst hoe ik én goed voor mezelf kan blijven zorgen én hoe ik me tegelijkertijd niet tegen ga laten houden door al die angsten die ik heb. 

Ik ben heel benieuwd hoe ik dat ga doen.