Huildagen

Regelmatig had ik ze: huildagen.

Dagen waarop het me allemaal even teveel is en de tranen zowat de hele dag stromen. Om echt alles. Het is niet dat ik me dan ontzettend verdrietig voel, ik ben ook niet boos. Boosheid en verdriet gaan bij mij nogal eens samen. Het is meer een emmer die bomvol zit en dan overloopt. Ik denk dat deze dagen nodig zijn in het verwerkingsproces. Ik heb ze tijdens de hele kankerperiode gehad, alleen de laatste tijd nauwelijks. Goed teken, dacht ik, ik ga vooruit.

Door de coronatijd is alles anders. Man en kind zijn lang thuis geweest. Man werkt nog steeds thuis, kind is inmiddels ook weer thuis met lichte verkoudheidsklachten en buikpijn. Spanning?

Gisteren ben ik naar de gynaecoloog geweest. Ik heb ontzettend veel last van mijn lijf. Pijn in bekken, buik, flanken en ik heb om de haverklap blaasontsteking. 'Wat voel ik toch weerstand', zei mijn haptotherapeut vorige week. Ik werd er alleen maar meer kribbig van. Ik wist echt niet wat ik verkeerd deed. 'Het lijkt wel of ik tegen een muur loop', mopperde ze. Tegen mijn fysio klaagde ik over de pijn. 'Het is niet alleen je bekken', zei ze een duwde op een zere plek in mijn nek. 'Het voelt weer als beton hier.' Ook contacten met anderen verlopen niet altijd even lekker. Ik voel me alleen, maar ga zelf zoveel mogelijk, niet noodzakelijk contact, uit de weg. Dit deed ik al tijdens mijn bestralingen. Waar ik tijdens de chemo graag mensen over de vloer had, was dit tijdens de bestralingen helemaal verdwenen. Gelukkig heb ik een vriendin die me heel goed in de gaten houdt en ook mijn ouders zijn op de achtergrond aanwezig.

Maar goed, terug naar de gynaecoloog. Nadat ik mijn 2 blaadjes met klachten voorgelezen had, keek ze me aan: 'Ben je bang dat de kanker terug is?' Ik wist niet wat ik moest antwoorden. Ben ik bang? "Ik denk het niet, maar ik weet het niet zeker."  Ze glimlachte: 'Ik denk dat jij heel bang bent. Ik denk, gezien de klachten niet dat er iets ernstigs aan de hand is, maar ik ga je voor de zekerheid onderzoeken: ik ga een echo maken, kijken hoe je vagina eruitziet, ik maak een uitstrijkje en ik laat je urine onderzoeken. Alles om bij jou de angst weg te nemen. En dat blijf ik in de toekomst doen, telkens als het nodig is. En als ik je onderzocht heb, ga ik je vertellen wat ik denk.'

Ik vond het in eerste instantie overbodig dat ze al die testen ging doen. Daar kwam ik niet voor. Ik ben niet zo iemand die om de haverklap alles moet laten testen omdat ze bang is dat de kanker terug komt. Toch? 

Het onderzoek was pijnlijk. 'Het ziet er allemaal nog wat gevoelig uit, dit komt door de bestralingen, dat heeft tijd nodig om te herstellen, maar verder zie ik zo geen gekke dingen, ik denk dat het probleem zit in de spieren van je bekkenbodem, die zijn zo strak gespannen, ik zou er viool op kunnen spelen." Om haar bevindingen kracht bij te zetten trok ze op 2 verschillende plaatsen aan mijn bekkenbodemspieren. Meteen voelde ik de bekende pijn. "Het is geen ernstig probleem, maar wel vervelend en pijnlijk. Massage van je bekkenbodemspieren zou wat verlichting kunnen geven, maar gezien het feit dat alles nog zo gevoelig en geïrriteerd is, zou ik daar nog even mee wachten."

Mijn gedachten gaan 11 jaar terug. Ik moest bevallen van mijn zoontje. Ik was de 40 weken gepasseerd, verloor licht water met vlokjes en belde de verloskundige. Het bleek vruchtwater te zijn, ik moest naar het ziekenhuis om ingeleid te worden. Met vetertjes  prostaglandine probeerden ze mijn baarmoedermond te verweken. Waar dit normaal gesproken in één of twee dagen lukt, gebeurde er bij mij niks. Wat wel gebeurde was hevige pijn in mijn onderlijf en benen 's nachts. Zo heftig dat ik een injectie met pethidine kreeg waardoor ik uiteindelijk ontspande en in slaap viel. Na 2 dagen een vetertje prostaglandine, een rustdag en 3 spuiten pethidine wilde ik het weekend naar huis. Ik dacht dat het thuis beter zou gaan. Dit bleek niet het geval. Doodmoe en met overal pijn meldde ik me op maandag in tranen op het spreekuur bij de gynaecoloog. "Jouw lijf is zo gespannen, zo gaat het je niet lukken om te bevallen. Meld je morgenochtend maar in het ziekenhuis, we gaan je helpen." Ondanks dat ik me belabberd voelde, vond ik het ergens ook best absurd, alsof ik mijn eigen bevalling tegen zou kunnen houden.

Weer 2 vetertjes, een rustdag en  3 pethidine-injecties verder was ik de wanhoop nabij. Uiteindelijk werd er een ballonkatheter geplaatst die mijn baarmoedermond op moest rekken. 's Avonds bleek ik eindelijk ontsluiting te hebben, en werd ik aangesloten op de oxytocine om de bevalling op te wekken. Hetzelfde als de nachten ervoor gebeurde, hevige pijn in mijn bekken en bovenbenen. Na twee uur ondraaglijke pijn (ik geloof niet dat ik weeën gevoeld heb) kon ik gelukkig een ruggenprik krijgen. De pijn verdween en ik kon wat slapen. Toen ik 's ochtends wakker gemaakt werd, was mijn ontsluiting zo'n 5 cm. Daar is het verder bij gebleven. Ruben is om 11.13 met een keizersnede gehaald. 

"Kun je een bevalling echt tegenhouden?' vraag ik aan mijn gynaecoloog. Ze moet lachen: 'Ja, dat kan echt." 

Terug thuis ben ik gaan lezen over te strakke (of overactieve zoals het genoemd wordt) bekkenbodemspieren. En daar vielen heel wat kwartjes. Het schijnt een serieus probleem te zijn. Spieren die je al zo lang onbewust hebt aangespannen, dat de hele boel beneden dusdanig verkrampt is, dat je allerlei lichamelijke klachten krijgt. Klachten die overeen komen met de klachten die ik heb.

Volgende week word ik gebeld over de uitslag van de kweekjes. Waarschijnlijk is alles goed, maar terwijl ik dit aan de telefoon vertel tegen mijn werkgever , voel ik hoe ik mijn adem in hou en alle spieren in mijn lijf span. Dit is het dus, dit is wat ik doe. Ik ontspan bewust en de tranen rollen over mijn wangen. Als ik de telefoon neerleg, bedenk ik me dat ik al heel lang niet meer gehuild heb. 

Ik denk dat ik nog heel veel huildagen nodig heb...