Is dit het dan?
Wij zijn de eerste week van de zomervakantie naar een huisje geweest. Het was ongeveer de vierde dag dat ik tegen mijn man zei: "Hé, ik heb geen pijn meer!' Tot die tijd was het down under toch voornamelijk halen en brengen geweest: pijn in mijn bekken, pijn in mijn onderrug, pijn bij plassen, bloed bij ontlasting, gevoel van blaasontsteking, pijnstillers, slapeloze nachten, niet goed durven wandelen en fietsen.
Drie bijna zorgeloze weken. Ik had er weer zin in, vertrouwen. Opbouwen, dat gingen we doen. Ik schreef me alvast maar in voor een aantal home-edities voor wandelevenementen in september. Tien kilometer? Daar gingen we voor trainen.
Toen ik een mail van mijn werkgever kreeg dat de nieuwe leerkracht voor groep 7 (mijn groep) onverwacht toch niet bleek te komen, moest ik me inhouden om niet te appen: "Ik doe het wel!" Even tandje bijzetten (ik moet nog beginnen aan mijn re-integratie, maar ach, wat zou dat) en ik zou gewoon de groep weer 3 dagen op me nemen. "Niet doen, jij moet eerst beter worden, dit is niet jouw probleem", reageerden zowel mijn vader als mijn man.
Toen de uroloog begin augustus belde, kon ik blij vertellen op dat moment nauwelijks klachten te ondervinden. We maakten een afspraak voor begin oktober voor een onderzoek naar interstitiele cystitius (irritatie blaaswand). Zodra ik weer pijn kreeg moest ik even langs het ziekenhuis voor een urinekweekje.
Ik weet nog dat ik dacht: Wat als de pijn nu gewoon wegblijft? Als ik helemaal niet langs hoef te gaan? Als er gewoon niks aan de hand is? Een soort van plaatsvervangende schaamte. Moest ik me laten onderzoeken terwijl er niks meer aan de hand was? Had ik het zelf weer erger gemaakt? Was ik te ongeduldig geweest?
Eind vorige week waren mijn darmen van slag. Ik bracht een avond voornamelijk op het toilet door en ineens was het er gewoon weer: pijn bij het plassen, pijn aan de achterkant, bloed bij het afvegen, pijn in mijn onderrug, pijn in mijn buik, niet goed op mijn zij kunnen liggen, niet kunnen slapen. Mijn darmen zijn inmiddels weer rustig, de pijn blijft aanwezig. Zeurend, soms ineens weer opvlammend.
Ik heb mijn werkgever gisteren een mailtje gestuurd over mijn re-integratie. Ik heb zelf een voorstel gedaan voor de 3 x 2 uur per week de ik vanaf volgende week moet gaan werken. De kankerbehandelingen zijn achter de rug, de prognose is volgens de arbo-arts (die ik alleen telefonisch gesproken heb) goed. Ik heb kort vermeld dat er nog een onderzoekstraject op poten staat vanwege aanhoudende bekkenpijn.
Lichamelijk trek ik het allemaal wel. Vechten tegen de pijn helpt toch niet. Ik weet dat ook dit weer overgaat, dat het vervelend maar waarschijnlijk niet ernstig is. Dat ik niet persé die 10 kilometer hoef te kunnen lopen, dat ik zelfs kan wandelen met pijn, als het echt zou moeten. Het is allemaal te overzien.
En toch, het hakt er verdomme weer in.
Gistermiddag ging ik naar de apotheek voor pijnstillers en daar brak ik. Ik kon niet eens meer normaal vertellen wat er aan de hand was zonder dat de tranen uit mijn ogen knalden. Ik ben moe, huilerig, down, Vannacht heb ik het weer 4 uur zien worden, zelfs met pijnstillers. Is dit het dan?
4 reacties
Sjee, ik weet niet hoor, moet je echt gaan reintegreren als je constant pijn hebt? Bij die 3x2 uur moet je ook nog naar je werk toe, en weer terug naar huis. En is het volgens mij de bedoeling dat je de rest van de dag ook nog een beetje aardig door komt.
Bedrijfsartsen lijken over het algemeen verdomd weinig verstand van kanker te hebben (om ze maar even over één kam te scheren). Zou het niet beter zijn je arts te bellen of dat onderzoek naar de pijn wat eerder kan? Ik heb niet al je blogs gelezen, dus misschien zit ik er helemaal naast, maar je klinkt alsof het echt nog geen tijd is voor reintegratie.
Hele dikke knuffel en sterkte er mee! XXX
Hoi,
Ik ga volgende week eerst starten met bekkenbodemfysio. Een deel van de klachten wordt waarschijnlijk veroorzaakt doordat ik de boel aanspan als gevolg van pijnklachten. Als de spanningsklachten verminderen, zijn de onderzoeken waarschijnlijk ook wat minder pijnlijk. In die zin is nog even afwachten waarschijnlijk beter.
Ik heb vanmorgen overleg gehad met mijn werkgever. Ik had voor de zomervakantie al aangegeven dat ik het veel vond en dat ik er erg tegenop zag. Hij praatte hier toen overheen (we gaan ons gewoon houden aan het plan van de arbo-arts) maar vandaag kwam hij hierop terug. Ik ga volgende week 2 keer 2 uurtjes naar school, op dinsdag en op vrijdag. In eerste instantie doe ik 3 uur administratie en een uurtje iets met een groepje kinderen. En dan kijken we gewoon hoe het gaat. Als ik veel pijn heb, is de 2 kilometer naar mijn werk fietsen inderdaad wel een dingetje, maar ik kan dan wellicht thuis iets doen of ik meld me af.
Ik was wel blij dat hij hier zelf mee kwam. Ik blijf het heel moeilijk vinden om in te schatten wat ik wel of niet kan. Grenzen voelen en grenzen aangeven, dit blijft wel een dingetje, ben ik bang.
Klinkt toch wat beter, iets kalmer aan beginnen. Ik hoop dat de fysio bij gaat dragen aan minder pijn. Ik wens je veel sterkte volgende week met werken èn plezier!
Wat een anticlimax na een paar pijnvrije weken. Natuurlijk hakt dat er in. Zeker als je voorzichtig weer plannen gaat maken. Hopelijk gaan de goede periodes steeds vaker de slechte vervangen en is dit een tijdelijke terugval. Wist je dat maar. Dat maakt het volgens mij zo moeilijk op emotioneel vlak. Het zou fijn zijn als je op je lichaam kon vertrouwen. Maar ik vraag me af of je, als je eenmaal kanker hebt gehad, ooit weer vertrouwen kan hebben. Ik wens dat de tijd daar spoedig een positief antwoord op gaat geven. Succes volgende week.
Lieve groeten, Ineke