Wake-up call

Daar zat ik dan vanmorgen tijdens de eerste vergadering van het schooljaar. Na een jaar afwezig te zijn geweest voelde het toch weer heel snel vertrouwd. 

Na afloop praatte ik even na met één van mijn collega's. 

"Kun je het feit dat je kanker hebt gehad nu eigenlijk zien als een wake-up call?", vroeg mijn collega. "Je hoort wel eens dat mensen dat zeggen, hé, dat ze een soort van wakker worden en dingen helemaal anders gaan doen, gezonder gaan eten, het leven meer gaan waarderen"

Ik heb deze vraag vaker gehad en ook door mijn hoofd spookt deze vraag regelmatig. Zin geven aan het feit dat je kanker had. Mensen die op televisie vertellen dat de kanker hun leven beter of mooier heeft gemaakt, dat ze deze ervaring, ondanks alle ellende, niet hadden willen missen. Kanker als soort van rebirth. Vanaf nu ga ik mijn hele leven omgooien, meer waarderen, meer genieten. Gezonder eten, gezonder leven, meer bewegen. Dag oude ik, welkom nieuwe ik. Wat ben ik dankbaar dat ik kanker kreeg...

"Nee", was mijn antwoord. En toen kwamen de tranen.

Ik heb dit namelijk wel heel erg gehad na mijn burn out, in 2017. Ik ging gezonder eten, ik viel 23 kilo af, ik ontdekte het wandelen, ik nam meer tijd voor mezelf. Ja, die burn out zorgde er wel voor dat ik dingen anders ging doen, mezelf vaker op één zette. Ik leerde ook dat ik tot veel meer in staat was dan ik zelf dacht, dat ik een doorzetter was, dat ik wel degelijk lef had. 

Wat ik wel heb, op goede dagen, is de gedachte: Kom maar op en ik doe het toch maar mooi! Maar even zo vaak is daar de twijfel: Hoe gaat dit verder? Kan ik ooit weer wat ik kon? Moet ik leren leven met chronische pijn? Kan ik dat wel? Wat als het terugkomt? 

Waar ik 'vroeger' met iedereen meeleefde, is mijn begrip nu soms ver te zoeken. Schijnt te maken te hebben met het niet meer of minder aanmaken van oestrogeen, heb ik ergens gelezen. Of dit echt zo is, ik heb geen idee.Maar het klinkt wel als een goed excuus. Ik denk sneller: Ja, en? Ik merk dat vooral als mensen klagen over wat hun allemaal is ontnomen, nu met de coronacrisis. Gezonde mensen die vinden dat ze 'het recht hebben' op vakantie in het buitenland, gezonde mensen die klagen over dat hun 'vrijheid' ontnomen is, dat de overheid hun leven bepaalt, dat ze zelf wel uitmaken hoe en wat. Natuurlijk is het erg als je je ouders niet mag zien (dat vind ik dan weer wel erg), of als je je baan kwijtraakt (iets minder begrip). Maar als jij en iedereen om je heen verder gezond blijft, wat heb je dan te klagen? Ja, het is niet leuk. Maar wie heeft gezegd dat het leven alleen maar leuk is?

Is dit dan misschien die wake-up call waar mijn collega het over had? 

Dat je dingen meer in perspectief gaat zien? Dat je je beseft dat het leven niet oneindig is? Dat we zo ontzettend veel voor vanzelfsprekend aannemen? Dat 'waar een wil is, is een weg' net zo'n dooddoener is als 'alles kan, als je maar je best doet?' 

Is kanker krijgen misschien vooral een les in nederigheid?