Ik wens ...

Gisteren kwam hij binnen. Mijn favoriete jaargids 'wandelevenementen 2020'. Elk jaar keek ik daar al weken naar uit. Normaal gesproken had ik al ruimte gereserveerd in mijn nieuwe bullet journal. Alle leuke, bekende, nieuwe, uitdagende wandelingen met een afstand tussen de 20 en 30 kilometer schreef ik op. Elk weekend kon ik zo kiezen tussen de leukste wandelingen in Nederland. Soms een lastige keuze want er zijn zo ontzettend veel leuke wandelevenementen in Nederland.

Mijn laatste wandeling liep ik begin juli, een afstand van 12 km in Rotterdam. Voor stichting: 'Make a wish'. We mochten een wens doen. Het heeft door mijn hoofd gespookt om een wens voor mezelf te doen. Maar waarom zou ik? Of het achteraf iets uitgemaakt had? Ik denk het eerlijk gezegd niet. Een maand later ging het balletje rollen.

Gisteren kwam het boekje binnen. Gisteren begon ik toevallig ook aan de eerste pagina's van mijn nieuwe  bujo. 

Ik denk dat ik toch maar wat bladzijdes leeg laat.

Misschien mag ik nog wel een keer een wens doen. Of 3, want die eerste wens gaat nu zeker niet over het wandelen, die gaat over leven. Mijn tweede wens over mijn gezinnetje.

Maar zo'n derde wens zou kunnen zijn dat ik wens dat ik ergens dit jaar dit boekje op zal pakken. Dat ik voorzichtig de lege pagina's in mijn bujo zal kunnen vullen met mooie wandelingen van ongeveer 5 kilometer bij ons in de buurt. Het hoeft niet spannend, niet uitdagend. 5 Kilometer is genoeg en in de buurt is prima.

Wat zou het mooi zijn als dat zou kunnen....