"Ik wil zelf mijn avonturen uitkiezen"

Bovenstaande uitspraak van S10 raakt mij enorm.

Stien besluit in 2021, bij het zien van het winnende optreden van Maneskin, dat ze mee wil doen aan het Songfestival. Ze gooit een balletje op op Twitter en de rest is geschiedenis. Komende week vertegenwoordigt ze ons land op het Eurovisie Songfestival met een, naar mijn bescheiden mening, erg mooi zelfgeschreven Nederlandstalig liedje. 

Terwijl ik haar hoor vertellen over haar droom rollen de tranen over mijn wangen. Het doet me een beetje denken aan hoe ik in het leven stond toen ik herstellende was van mijn depressie/ burn out in 2016.

Ik had mijn wandeldroom. Het begon met een berichtje op facebook en eindigde 3 jaar later met een fantastische vierdaagse in Alkmaar. The sky was the limit. Mijn bucketlist stond vol met uitdagingen. Tot die dag in 2019 dat het allemaal anders liep en ik ziek bleek te zijn.

In maart 2022, toen het idee ontstond om 5 dagen alleen naar Egmond te gaan, had ik het gevoel mezelf weer een beetje terug te hebben gevonden. Als wandelen niet meer kon, wilde dat niet zeggen dat ik niet meer op avontuur kon gaan. Ik had echt het gevoel dat ik aan het begin stond van een nieuw hoofdstuk in mijn leven. En toen viel ik uit die bus. En liep het allemaal weer anders.

Nu, 7 weken na de val, zit ik met mijn pijnlijke gebroken bovenarm in een sling in de huiskamer op mijn ziekenhuisbed naar de documentaire van S10 te kijken en hoor ik haar deze zin uitspreken: 'Ik wil zelf mijn avonturen uitkiezen.' 

En ik denk: 'Dát is wat ik wil, dát is wat ik nu, toch wel behoorlijk aan huis gekluisterd na de gevolgen van kanker, longcovid en een complex gebroken bovenarm, het allerliefste zou willen: zelf mijn avonturen uitkiezen.

Ik merk dat ik de laatste weken, sinds het gips eraf is, moeite heb om positief te blijven denken. Het vertrouwen dat het goed komt, is soms zo ontzettend ver weg. Ik moet het van zo ver halen en dat lukt niet altijd. Vermoeidheid en pijn overheersen en dat zijn niet bepaald mijn vrienden. 

Maar toch, het verhaal van de 21-jarige Stien is er eentje van hoop. Hoop dat het ooit goed komt. Dat, wanneer je dicht bij jezelf blijft en blijft dromen en hopen, het kwartje een keer de andere kant opvalt. 

Misschien moet ik eens op zoek naar kleine haalbare avonturen. 

Ik hoop dat ze ver komt, deze kwetsbare, dappere en stoere meid van 21.