Klaar?
Vandaag precies een jaar geleden liep ik de eerste dag van de Plus Wandelvierdaagse van Alkmaar. Voor mij een zeer belangrijk evenement. Het voelde als de afsluiting van een tijdsvak dat ingezet was een paar jaar eerder, tijdens mijn laatste depressieve periode. Diezelfde vierdaagse is echter ook het moment geweest waarin ik me besefte dat ik echt naar de huisarts moest omdat deze buikpijn niet normaal was. Het was ook het laatste grote wandelevenement dat ik liep, vóór kanker.
Ik postte vandaag een throwback berichtje op facebook. Het was volgens mij een vrij neutraal bericht, met foto's van vorig jaar. Mijn tante (die ooit ook kanker had) reageerde als volgt:
'Ja, je leven is op z'n kop gezet en wordt nooit meer zoals het is geweest, maar probeer vooruit te kijken en niet achterom.'
Deze zin raakte mij. Het zette mij aan het denken. Doe ik iets verkeerd? Mijn man zegt dat ik me niets aan moet trekken van de mening van anderen maar ik denk dat het daar niet om gaat.
De laatste bestraling was drie maanden geleden. Alle behandelingen zijn nu achter de rug, de eerste controle was in orde. Voor een aantal mensen kennelijk het moment dat je het achter je moet laten en door moet gaan met je leven.
Natuurlijk moet je je leven terug oppakken. Ik denk dat ik dit ook wel doe. Ik ben alweer bezig aan mijn eerste wandelevenement, ik loop vier zaterdagen in juni de 5 kilometer van de Coronamars. Binnenkort heb ik mijn eerste re-integratiegesprek. Maar mijn leven oppakken is voor mij niet hetzelfde als 'deze periode zo snel mogelijk vergeten en doorgaan'.
Bij mij gaan dingen nooit simpel. Ik denk veel na, beleef alles vaak heel intens, diepe dalen en gelukkig ook hoge pieken. Jarenlang heb ik met medicijnen en therapie geprobeerd om daar wat gelijkmatiger in te worden. Ik moet zeggen dat dit (gelukkig?) niet gelukt is, wel heb ik mezelf een stuk beter leren kennen. Dalen en pieken horen bij mij. Soms is dit heel lastig, maar ik zie het de laatste tijd ook steeds meer als iets wat ik vooral mag koesteren.
Het heeft, denk ik, vooral te maken met mijn manier van verwerking.
Ik denk dat het voor mij belangrijk is die hele vierdaagse en het hele kankerproces dat daarna kwam, opnieuw te beleven, het te doorleven en dat ik het pas daarna een plekje kan geven. Het afgelopen jaar is als een waas aan me voorbij getrokken. Overleven in plaats van leven, alles ondergaan omdat het moest, niet teveel stilstaan bij alles wat er met me gebeurde, doorgaan en vooral volhouden. Een andere optie was er voor mij niet.
Ik heb het gevoel dat kanker voor mij nog niet klaar is. De afgelopen maanden was daar vooral de angst dat de kanker terug zou komen (waarom zou ik anders zo het gevoel hebben dat het niet klaar is?), maar misschien heeft het wel meer te maken met het hele verwerkingsproces. Ben ik daar nog lang niet klaar mee...
6 reacties
Verwerken kost tijd en iedereen doet dat anders. Bij mij is het ook pas een half jaar geleden. Ik ga nu mijn werk weer opbouwen. Terug naar normaal. Veel mensen zien je nu weer als een gezond iemand. Maar zelf heb ik het idee dat het proces nu pas echt begint. Nu begint het verwerken. Nu is er de angst, maar nu is ook het moment om het leven weer op te pakken. Zo moeilijk af en toe. Heel veel sterkte in dit proces. Leef!
Daar sluit ik me bij aan! Ik vind het zelfs heel gezond dat je af en toe nog eens terugdenkt aan wat je allemaal hebt meegemaakt. Er is teveel gebeurd om het volledig "weg te stoppen". Het maakt je tot wie je bent, verleden en toekomst maken het heden!
Sterkte, xx Joke
Lieve Bianca, er is maar één goede manier, en dat is jouw manier. Laat je niks aanpraten, in elke fase van de ziekte krijg je te maken met goedbedoelde cliché-opmerkingen, vooral van mensen die zich niet kunnen voorstellen wat jij meemaakt.
Volg je eigen pad, je doet het goed.
Liefs, Hanneke
Lieve Bianca,
Eens kankerpatiënt altijd kankerpatiënt. Dit is zoals ik het zie. Je bent dan schoon misschien maar de angst om het terug te krijgen blijft. Gaande weg na een tijd lang goede uitslagen bij controles zul je wat meer vertrouwen krijgen. Op het moment dat je iets voelt wat je niet kan plaatsen zul je meteen denken dat er opnieuw iets aan de hand is. Ik denk dat iedereen die kanker heeft of heeft gehad dat denkt.
En toch zal het makkelijker worden naarmate tijd verstrijkt. Bij mij althans wel. Wist ik in het begin niet wat het was dan trok ik meteen aan de bel. Nu herken ik dingen en paniek heb ik daarom dan ook bijna niet.
Het is niet niks wat jou is overkomen en je zult tijd nodig hebben met het verwerken daarvan. Wat voor de één geld, geld niet voor de ander. Iedereen is anders en niemand doet het fout. Kijk ook niet naar een ander zij/hij is jou niet.
Bianca je doet het goed en doe het op jou eigen manier. Pas dan kun je aan het verwerkingsproces beginnen.
Liefs Alice ❤😘
Hey Bianca,
jij doet niets verkeerd, jij doet het zoals jij bent. Als kanker je overkomt dan krijg je een heel pakket te verwerken. Naast het lichamelijke moet je ook nog eens gaan dealen met je eigen gevoelens en angsten, de emoties van je geliefden, je naasten en de (soms onhandige) reacties vanuit de omgeving.
Doe het vooral zoals het voor jou het beste is. Weet je, ik schreef bewust kanker overkomt je. Want zo ervaar ik het. Ongeacht of je gezond hebt geleefd of juist niet. Ongeacht of je onzeker bent of niet. Ongeacht hoe je lichamelijk of mentaal in elkaar steekt.
Misschien omslachtig omschreven, maar ik bedoel: wees jezelf en deal er mee zoals dat voor jou het beste is. Dat gun ik je.
Liefs Madelief
Madelief, wat een fijne reactie! Hier heb ik heel veel aan. Heb het een paar keer gelezen en besef dat ik mijzelf vreemd vond, omdat ik niet verdrietig, opstandig, boos of angstig ben. Het is ook echt niet zo dat ik met mijn hoofd in het zand leef hoor. Eerste chemo gehad en de eerste drie dagen waren niet fijn en ik blijf maar afvallen. Draag nu maat 34...
Weten dat het ok is zoals ik me voel en dat het niet vreemd is dat ik niet wanhopig ben of steeds moet huilen. We mogen het allemaal op onze eigen manier doen. Dank!
Harte groet van
Rita