Vrouwenpraatjes

Tijdens de bestralingen van mijn vaginatop en bekken moest ik een uur van te voren 400 ml water drinken. Dat deed ik braaf, ik vulde elke dag een flesjes en dronk 500 ml, want dat was alleen maar beter. De bedoeling van het water drinken was dat mijn blaas en mijn darmen daardoor omhoog kwamen waardoor ik minder last zou ondervinden van de bestralingen.

Na de eerste CT=scan werd gevraagd of ik wel dronk een uur van tevoren. Mijn blaas bleek namelijk zo goed als leeg te zijn. Omdat ik me braaf aan de richtlijnen hield, verhoogden we het drinken naar 750 ml. 

De week erop was alles prima. Maar na week 3 bleek mijn blaas weer nauwelijks gevuld te zijn. Hierop volgde het advies om een uur eerder te gaan drinken, als dat zou lukken. Voor mij geen enkel probleem. Maar ook na de CT-scan van week 4 kwam weer de mededeling dat mijn blaas niet vol genoeg was.

Ik heb hier eigenlijk nooit veel aandacht aan besteed, maar moet er nu aan denken.

Na de bestralingen (de laatste was 11 maart) hield ik lang last van een geïrriteerde blaas. Het leek of ik continu blaasontsteking had. Ook deed mijn vagina pijn. Naweeën van de bestralingen, kon wel tot 6 weken na de bestralingen duren. Een test wees uit dat ik geen blaasontsteking had.

Na 6 weken belde ik de oncologisch verpleegkundige. Ik had inmiddels ook meer last van mijn flanken, afscheiding en ik vond dat ik vies rook. De oncologisch verpleegkundige wuifde het weg. Naweeën van de bestraling, niks om me druk om te maken. Als ik het niet vertrouwde, kon ik mijn urine laten nakijken bij de huisarts.

Dat deed ik en ik bleek nu wel een blaasontsteking te hebben, er volgde een antibioticakuurtje. 

Midden mei had ik mijn eerste controle. Die was pijnlijk, mijn vagina was van binnen wat geïrriteerd. Naweeën van de bestraling. Er waren geen gekke dingen te zien. De gynaecoloog vroeg of ik al seksueel contact had gehad met mijn man. Ik vertelde dat dat niet het geval was. Was wel belangrijk, zei ze. Maar hoe dan? Als hij er maar naar durft te wijzen, spring ik al een meter de lucht in. 

Kort na de controle heb ik weer urine ingeleverd bij de huisarts: blaasontsteking. Opnieuw een antibioticakuurtje. De pijn nam eerst af en vrij snel daarna toch weer toe. Toenemende pijn in mijn flanken, waardoor ik 's nachts nauwelijks meer sliep. Om het uur mijn bed uit om te plassen. De laatste week 's nachts toch weer aan de pijnstillers. Slapen zonder ondergoed omdat het anders pijn doet. Nog meer afscheiding, ook als ik twee keer per dag douche. En sinds vrijdag wéér die stekende pijn bij het plassen. 

Vandaag, samen met een potje urine, toch maar een gesprekje met de huisarts. Ook nu zitten er weer witte bloedlichaampjes in mijn urine, wat kan duiden op een infectie. Maar omdat ik nu in korte tijd al 2 kuurtjes gehad heb, leek het mijn huisarts toch verstandig tussendoor contact op te nemen met mijn gynaecoloog. Om de pijn draaglijk te houden, mag ik nu ook overdag aan de pijnstillers.

In eerste instantie is er pas 9 juli plek bij de gynaecoloog, maar gelukkig kan het eerder als ik bijna in tranen aangeef dat ik niet denk dat ik zolang met die pijn kan blijven lopen. Nu mag ik aanstaande woensdag. Merk dat ik me stiekem toch wel druk maak..