Mixed feelings

De laatste vrijdag van de schoolvakantie.

Dit was altijd de eerste echte werkdag na de schoolvakantie, of de eerste echte werkdag van het nieuwe schooljaar. Het is maar net welke naam je eraan wilt geven. Vergaderen met z´n allen op school en ´s avonds de barbecue in de speeltuin met partners en kinderen. Ik heb eigenlijk geen idee of er wel een barbecue is vanavond.

Ik kan me ook niet meer herinneren of het vorig jaar doorgegaan is. Twee jaar geleden wel. Toen wisten we net dat er iets in mijn buik zat wat daar niet hoorde. Veel meer informatie hadden we toen nog niet, maar het was goed voor heel veel aandacht. Die aandacht is er dit jaar niet.

Ik heb begin augustus te horen gekregen dat mijn WIA-aanvraag goedgekeurd is. Ik heb voor 2 jaar een WGA-uitkering. Ik ben voor 80-100% afgekeurd. Over een jaar is er een evaluatie om te bekijken of er weer mogelijkheden zijn om te kunnen werken. Het komende jaar hoef ik niks, alleen heel goed voor mezelf zorgen.

Dit geeft zowel opluchting als verdriet.

Opluchting omdat ik mocht stoppen met solliciteren. Er is een hoop stress van me afgevallen. Het ging vrijwel meteen een stuk beter met slapen. Op vakantie in Oostenrijk sliep ik voor het eerst weer nachten door, sterker nog: ik sliep ’s middags ook een paar uur. Ik voelde me voor het eerst in maanden een beetje uitgerust, maar dit was helaas van korte duur. In Oostenrijk liep ik ook een fikse verkoudheid op. En dan merk ik wel hoe weinig mijn lijf nog kan hebben. Vier weken later blaf ik nog als een zeehond en ook mijn stem is vaak weg. Niet handig als je graag zingt. ‘Geduld’, zei mijn huisarts. ‘Je longen klinken schoon, je lijf kan het verder zelf oplossen.’ Wel kreeg ik pilletjes mee voor mijn bekken-/been-/lage rugpijn. Reumapilletjes om uit te proberen. Niet dat ik reuma heb, want dat heb ik gelukkig niet maar mijn lijf zit in een impasse. Voor de somberheid waar ik vaak last van heb, zou meer bewegen goed zijn, maar meer bewegen geeft meer pijn. En meer pijn zorgt voor meer klachten en meer somberheid. Misschien kunnen we op deze manier de pijn een beetje onderdrukken? De afgelopen 2 nachten had ik veel problemen met slapen (1 van de bijwerkingen), met als gevolg meer vermoeidheid dus het blijft zoeken. Maar goed, ik heb de tijd.

Waar ik soms best wel moeite mee heb is het gevoel nergens meer bij te horen. Ik werk niet meer, dus ik heb geen collega’s. Ik heb geen idee of ik mezelf eigenlijk nog juf mag noemen. Is juf iets wat je bent of wat je doet?

Ondanks dat ik nog steeds niet verder kan wandelen dan ongeveer een kilometer, ben ik nog steeds geabonneerd op allerlei nieuwsbrieven en wandelbladen. Nu het een beetje rustiger wordt met de besmettingen, worden steeds meer wandelevenementen weer georganiseerd. Ik zie op facebook en whatsapp berichten doorkomen van vrienden die gaan. Dat doet pijn. Maar ik ben er ook nog niet aan toe om het wandelwereldje helemaal vaarwel te zeggen. Ergens zit toch de hoop dat het ooit weer beter wordt. Staat daar eigenlijk een datum voor? Het is nu bijna 2 jaar geleden dat ik kanker bleek te hebben. De longcovid is van oktober. Waar de pijn- en vermoeidheidsklachten precies vandaan komen, weten we niet. Ik was er nog niet vanaf toen ik besmet raakte met het coronavirus. Ik heb wel het gevoel dat de vermoeidheid wat minder is dan een paar maanden geleden, maar dit kan ook te maken hebben met de afname van activiteiten, het beter zorgen voor mezelf en de afname van stressgerelateerde activiteiten. Het is niet weg, maar ik heb minder vaak last van die intense vermoeidheid die me plotseling overviel en waar ik niks anders mee kon dan toch maar even gaan liggen.

Het revalidatie-traject is net voor de zomervakantie afgerond. Ik heb wat moeite met de eindconclusie. Ik heb zelf het gevoel dat ik vooral mentaal stappen gezet heb. Ik ben milder voor mezelf geworden, leg mijn lat minder hoog. Ik ben minder streng voor mezelf, luister beter naar mijn lijf, hoef niet meer zoveel. Lichamelijk gezien zijn er geen bergen verzet, opbouwen blijft heel lastig. In het dossier staat de opmerking dat niet het maximale uit de revalidatie gehaald is vanwege mentale problemen. Ik ben onzeker en het vertrouwen in mijn lijf kwijt. Ik heb veel behoefte aan steun en bevestiging. Nu is dit niet persé iets wat veroorzaakt is door kanker en/of covid. Ik ben altijd vrij onzeker geweest, heb hier ook diverse keren therapie voor gevolgd. Ik had het gevoel dat het de laatste jaren wel een stuk minder geworden was. Maar het krijgen van kanker, veel last houden van pijnklachten na zware behandelingen en er daarna ook nog longcovid bovenop krijgen is zeker niet bevorderlijk voor je zelfvertrouwen. Dubbele gevoelens dus. Ook omdat ik al 2 jaar bij de medisch psycholoog loop en daar toch vooral te horen krijg dat ik het gewoon goed doe. Het is veel geweest de afgelopen jaren en het heeft tijd nodig. Ik moet oppassen dat ik het mezelf niet aanreken. Dat is iets wat ik heel makkelijk doe en wat ik ECHT niet meer wil doen.

Ik probeer mijn sociale leven weer een beetje op te bouwen. Dit is heel afhankelijk van hoe ik me voel. Het is nog snel teveel. Vanaf oktober ga ik één uurtje per week op vrijwillige basis kijken of ik het leuk vind om mee te helpen op een dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik heb me voor volgende week vrijdag aangemeld voor een proefles yoga, lief voor je lijf. Geen idee of het iets voor mij is, maar ik kan het altijd proberen. Ik probeer weer wat vaker te fietsen. Ik moet nog een beetje uitzoeken welke afstand en tijdsfrequentie werkt. Mentaal merk ik sowieso wel dat het me goed doet om wat meer mijn huis uit te komen, om te bewegen en af en toe weer wat af te spreken. Lichamelijk is het nog één grote puzzel. Ik merk wel wanneer het teveel is, maar het is vaak onduidelijk wat daar dan aan vooraf ging. Zoiets simpels als vochtig weer of last van mijn darmen kan een trigger zijn, slecht slapen ook. Maar vaak is het toch vooral gissen. En moet je dan wel of niet naar de signalen van je lijf luisteren? Daar zijn de meningen ook weer verdeeld over. Vraag je het een pijnrevalidatie-arts dan zal deze antwoorden dat je niet altijd hoeft te luisteren naar je lichaam want pijn kan mentaal zijn. Vraag je het een longcovidexpert dan zal deze meteen zeggen dat pijn een grens is en je niet over je grenzen moet gaan want dat zorgt juist  voor terugvalklachten. Is het dan gek dat ik het af en toe ook niet meer weet. Hier word je toch ook onzeker van? 

Maar goed, mixed feeling dus. Blij dat ik weer wat stapjes vooruit kan zetten. Verdrietig omdat ik het toch allemaal best moeilijk vind en me soms heel eenzaam voel in dit proces. Ik ben immers niet meer ziek maar ook nog lang niet beter.