Sabbatical

´Eigenlijk heb je dus een sabbatical´ grapte mijn huisarts toen ik hem vertelde over mijn WGA. Ik moest hier even over na denken. Een Sabbatical?

Een Sabbatical is toch iets leuks? Een tussenjaar om er even uit te gaan. Om te ontdekken wie je bent. Om uit te zoeken wat je verder wilt gaan doen met de rest van je leven? Sommige mensen gaan op wereldreis. Of lekker een jaartje freewheelen. Dat was toch niet wat ik dit jaar zou gaan doen? Het was juist de bedoeling dat ik dit jaar hard aan mezelf zou gaan werken, zodat ik volgend jaar zo goed mogelijk hersteld ben en mijn (werkende?) leven weer op kan pakken.

‘Nee’, zei mijn vader toen ik hem hierover sprak, ‘dat is níet wat de uitkeringsarts gezegd heeft. Hij wil dat jij een jaar de ruimte krijgt om daar juist niet mee bezig te zijn. Hij wil dat je de tijd neemt om te verwerken wat er allemaal met je gebeurd is. En over een jaar vindt er een evaluatie plaats. Dat is wat hij gezegd heeft.’

Toch een soort van sabbatical dus. Maar hoort een sabbatical niet vooral leuk te zijn? Want leuk is nu net niet het woord dat ik zou gebruiken om mijn leven op dit moment te beschrijven. Verre van dat juist. Na de zomervakantie vulde mijn agenda zich weer snel met allerlei afspraken. Afspraken die nodig zijn voor mijn herstel, afspraken die ik eerder uitgesteld had, afspraken voor Ruben, afspraken die moeten omdat ze nu eenmaal moeten.

En toch laat het woord sabbatical me niet los. Het triggert iets in mij. Ik krijg een warm, licht opwindend gevoel als ik het woord uitspreek. Alsof er een wereld aan onbegrensde mogelijkheden in dat woord zitten. Er lijkt ergens een zaadje geplant.

Ik zou leuke dingen kunnen gaan doen. Die doe ik eigenlijk niet zoveel. Mijn agenda wordt toch vooral gedomineerd door zaken die nodig zijn voor mijn herstel. En heb ik ergens een lege dag, dan wordt die vaak opgevuld met huishoudelijke taken als de was en de administratie. In de praktijk komt het er meestal op neer dat ik op een vrije middag uitgeblust en zonder ook maar een spoortje energie op de bank zit. Geen fut om ook maar iets leuks voor mezelf te kunnen bedenken, laat staan doen. Vaak komt dit doordat ik de dag of de dagen ervoor toch te veel gedaan heb. Daar zou ik dus verandering in kunnen brengen. Mijn agenda is tenslotte van mij en ik hoef niet alles te doen wat goed voor me is. Mijn psycholoog wees me er op dat fietsen, wandelen, yoga én zwemmen inderdaad allemaal goed zijn voor je lijf, maar dat ze me toch ernstig afraadt om het allemaal tegelijk te gaan doen. Dat zou namelijk veel te belastend zijn.

En vrijwilligerswerk is leuk, maar als ik er nu al als een berg tegenop zie omdat dat wéér een extra item wordt in mijn agenda, kan ik daar ook keuzes in maken. Ik ben tenslotte niet verplicht om vrijwilligerswerk te gaan doen. Sterker nog: de verzekeringsarts heeft heel duidelijk gezegd dat ik hier wel heel voorzichtig mee moet zijn.

Ik zou op vakantie kunnen gaan. Naar Zwitserland, in de winter. Iets wat al heel lang op mijn bucketlist staat, maar steeds onwaarschijnlijker werd naarmate mijn lichamelijke klachten erger werden. Geen actieve vakantie, gewoon genieten van de besneeuwde bergwereld. Ik zou een georganiseerde busreis kunnen maken, dan hoef je zelf niet veel te doen en word je overal naartoe gebracht. Op slechte dagen bestaat er ook nog de mogelijkheid om in het hotel te blijven en met slapen in een bus heb ik ook geen moeite.  Mijn man heeft helemaal niets met busreizen, maar het is op zich niet noodzakelijk dat hij mee gaat. Voordat ik ziek werd ging ik ook regelmatig alleen op pad. Dat kan ik nu nog steeds. Zeker als ik zelf niet voor vervoer hoef te zorgen. Ik ben ook niet langer gebonden aan de schoolvakanties en mijn man kan thuis werken zodat hij er is als onze twaalfjarige uit school komt. Want als de lockdown iets duidelijk gemaakt heeft, is dat dit allemaal niet zo moeilijk is als dat ze van tevoren zeiden.

Ik zou een nieuwe bucketlist kunnen maken. In de jaren voordat ik ziek werd, hield ik zo’n bucketlist bij. Ik had ‘m zelf omgedoopt tot walk-it-list, want hij stond vol met allerlei wandeluitdagingen die ik destijds ooit wilde gaan doen: de kustmarathon, pelgrimstochten, de vierdaagse van Nijmegen. Allemaal activiteiten die ik waarschijnlijk nooit zal kunnen uitvoeren, maar ik kan gewoon een nieuw boekje maken waarin ik activiteiten zet die wel kunnen. Een terrasje bij een mooi meer of ergens een vuurtoren bezoeken, kan immers nog steeds.

Het voelt ergens ook wel een beetje rebels. Want een sabbatical is iets waar je jaren hard voor werkt en/of spaart en dat zou me nu dan ineens zomaar in mijn schoot geworpen worden. Mag dat dan wel? Wat zullen anderen daar dan niet van vinden? En kan ik dat dan wel maken?

‘Daar moet jij helemaal niet bij stilstaan bij wat anderen wel eens zouden kunnen denken’, zei mijn vriendin. ‘En al zouden ze er wat van vinden, dan nog. Het is jouw leven. Je hebt genoeg in moeten leveren, mag je er dan ook eens iets voor terugkrijgen?’

En zo ontstond er ineens ruimte voor mogelijkheden.

Ik heb nog niets gepland en mijn bucketlistboekje is nog leeg, maar ik ben beter naar mijn agenda gaan kijken. Veel dingen hoeven niet meteen. Ik ben activiteiten gaan schrappen die mij veel stress en weinig plezier opleveren. Activiteiten waar ik alleen naar toe ga omdat anderen het van me verwachten. Ik bewaak mijn agenda beter, zeg vaker iets af als ik daar geen energie voor of zin in heb. En als ik dan toch weer eens uitgeblust op de bank zit, is het fijn bladeren in zo’n vakantiebrochure. En wie weet, in een overmoedige bui, boek ik die reis.