Opnieuw leren vertrouwen

30 maart 2019

Ik loop de 30 van Zandvoort. Het eerste stuk over het strand loop ik samen met mijn wandelvrienden Toine, Bianca en Hannelore. Na de eerste post splitsen onze wegen. Toine gaat in zijn eigen tempo door met de 30 kilometer. Bianca en Hannelore buigen af voor de 16 kilometer. Vorig jaar liep ik ook de 16 kilometer. Dit jaar ga ik de 30 kilometer doen. Ik heb eerder dit jaar, in september, een +30 kilometer wandeling gelopen met mijn wandeltantes. Ik weet dat ik deze afstand kan. Deze keer ga ik het alleen proberen. Ik heb er zin in. De 30 van Zandvoort heeft altijd onwijs mooie medailles. Je loopt een stuk over het strand, door de stad en langs de duinen. Ik heb er zin in!

Bij de vierde post, ongeveer op 20 kilometer, ben ik blij dat ik even kan gaan zitten. Ik heb last van mijn voet. Ik schud een paar keer met mijn voet, doe mijn schoen uit, masseer, maar de pijn wil niet echt weggaan. Zodra ik op mijn voet ga staan, doet het pijn. Vervelend, want deze pijn is voor mij nieuw. Ik besluit iets langer rust te houden, probeer te genieten van de muziek en al die vrolijke mensen die voorbij lopen. Toine appt mij dat hij bij de laatste post is. Hij wacht op mij bij de finish. Ik besluit door te lopen. De pijn zakt wat, maar wil niet helemaal weg. Tien kilometer is nog lang.

De laatste 6 kilometer is het afzien. Ik ken dit traject van de vorige keer. Eén lange rechte weg op klinkers. Zandvoort is nog ver. De laatste kilometer is door de bebouwde kom, als ik daar eenmaal ben is het ergste voorbij. Daar is muziek en er staan mensen langs de weg, daar wordt je gedragen. Maar ik moet nog een heel eind. Ik heb pijn, inmiddels veel pijn. Opgeven is geen optie, ik moet en ik zal de finish halen, hoe dan ook. Ik weet dat ik ongeveer 12 minuten doe over een kilometer. Ik begin te tellen, 12 keer tot 60. Stiekem hoop ik dat ik te langzaam tel, dat ik straks 2 kilometer heb gelopen in plaats van 1. Dat blijkt niet het geval te zijn, ik zit vrij goed qua timing, er is een kilometer voorbij. Op mijn i-pod staat een muziekstuk van 12 minuten. Die zet ik op repeat. Ik zing van binen hard mee met de muziek. (Voor de geïnteresseerden: “The day that the world breaks down” van Ayreon. Dan heb je een beetje een idee). De muziek helpt me door het moeilijke stuk heen. Zo bikkel ik een uur door. Ik ben dolblij als ik het bordje: nog 1 kilometer zie staan. Voetje voor voetje vooruit, ik heb af en toe geen idee meer hoe ik het doe, maar ik blijf lopen, alsmaar lopen. De ene voet voor de andere. Doorgaan. De medaille wacht. Daar zijn de mensen, daar is de muziek. Daar moet ik zijn. De tranen springen al in mijn ogen. Ik ga het redden. Tuurlijk ga ik het redden. Er worden losse Dahlia´s uitgedeeld. En daar is dan eindelijk de medaille. Toine staat al te wachten met een drankje.

Een uur later lopen we richting het station, ik strompel de trein in en zo´n 2 en een half uur later de trein weer uit. Ik ben blij als ik op de fiets kan stappen naar huis. Thuis geef ik mijn voeten rust met een heerlijk voetenbadje. Ik maak me niet druk over de komende nacht. Ik zal waarschijnlijk niet goed slapen door de adrenaline in mijn lijf. Ach, ik hoef morgen toch nergens heen. Ik heb het weer gedaan, weer een 30 kilometer in mijn pocket. Op naar het volgende weekend, dan staat er weer een nieuwe wandeluitdaging op het programma.

Nu

Ik heb me vorige week door mijn fysiotherapeute over laten halen toch weer te gaan sporten. Annemarie begeleidt mij vanaf het moment dat ik kanker kreeg en geopereerd werd. Ze zorgde ervoor dat mijn littekenweefsel beter herstelde na de operatie, ze zette me in een oncofit groepje toen ik chemo en bestralingen kreeg en ze stuurde oefeningen door toen de lockdown begon. Na mijn coronabesmetting belde ze me op en samen keken we naar de mogelijkheden om daar te werken aan mijn longcovid herstel, totdat de revalidatie in het ziekenhuis begon.

Vorige week was ik weer bij haar omdat ik zoveel last heb van vocht in mijn benen. Het is fijn als iemand je al die tijd bijstaat. Ze heeft aan een half woord genoeg. Ik kwam net op een goed moment, de vertegenwoordiger was die ochtend langs geweest. Ik mag als proefkonijn een maand een soort van legpack uitproberen. Dat is een soort van ´broek´ waar je, tot aan je middel, in gaat liggen. Ze zet een apparaat aan en dat apparaat gaat vervolgens gedurende een half uur aan de slag met lymfemassage. Annemarie heeft dit apparaat een maand in bruikleen. Als het wat is, wordt het apparaat aangeschaft voor de praktijk. Of het mij leuk lijkt om…

Het antwoord is niet zo moeilijk. Ergens in mij zit nog steeds dat kleine meisje dat heel erg geniet van nieuwe en spannende dingen. Het meisje dat niet bang is, dat onbevreesd de wereld tegemoet treedt. Heel soms komt ze even tevoorschijn. Tien minuten later lig ik in het pak op een behandeltafel in een lege ruimte. Schuin boven me zie ik de blauwe lucht en de witte wolken. Naast me hoor ik klikken en zoemen. Het pak spant aan en ontspant. Het is een lekker gevoel. Zo kan ik wel een halfuur blijven liggen. Doet het niks voor mijn oedeem, dan ben ik toch lekker een half uurtje gemasseerd. En er is nu niemand tegen wie ik kan kletsen, dus ik kom toch een soort van tot rust.

Om alleen voor dat halve uur naar de praktijk te komen, is eigenlijk een beetje zonde. Annemarie vraagt of ik het sporten weer op zou willen pakken, dan kan ik het combineren. Ik twijfel. Het gaat nu net een paar weken wat beter. Ik heb minder last van pijnklachten, ik ben over het algemeen vrolijk en ik slaap, eindelijk na 2 jaar, weer redelijk tot goed. Aan de andere kant zie ik ook enorm op tegen de winter. Het afgelopen jaar had ik veel last van depressieve gevoelens. Ik weet dat ik gevoelig ben voor een winterdepressie, ik weet dat bewegen hier tegen kan helpen, ik weet ook dat het minder makkelijk bewegen is als het buiten koud, nat en kil wordt. Ik besluit het een kans te geven.

Vandaag was mijn eerste keer. Als Annette me vraagt wat mijn doel is, kan ik niet goed antwoord geven. In mijn hoofd popt meteen de gedachte ‘wat doe ik hier’ op.

‘Eh, ik wil sporten maar eigenlijk ook weer niet. Ik ben bang dat het teveel is, ik heb me over laten halen, ik wil eigenlijk wel bewegen, maar ben tegelijk harstikke bang voor een toename van pijn.’ Ik hoop eigenlijk dat Annette zegt: ‘Ga maar lekker naar huis’, maar gelukkig doet ze dat niet. We gaan eens kijken hoe het staat met mijn lijf. Ook Annette kent mij, ik heb eerder Cranio Sacraal therapie bij haar gevolgd. ‘Je bent het vertrouwen in je lijf kwijt, we gaan dat stapje voor stapje weer terugvinden. Bewegen is daar een goede manier voor. Zullen we dat als doel stellen? Dat je grenzen gaat leren voelen en dat we gaan kijken hoe we die grenzen heel voorzichtig wat op kunnen rekken. En zullen we daar gewoon een jaar de tijd voor nemen? Dan heb jij alle ruimte en tijd om te kijken hoe ver je komt.”

Op heel laag niveau oefenen we een uurtje in een groep. Ik ben de jongste. Maar ergens voelt dat ook wel lekker. Heb ik niemand waar ik me aan kan spiegelen of aan kan meten. Ik moet Annette beloven dat ik voor mezelf sport, dat het om mijn grenzen gaat en dat ik hier niet ben om haar of iemand anders te pleasen. Ze kent me beter dan ik dacht. Als ik mijn jas aantrek om naar huis te gaan, geeft ze me nog mee dat ik waarschijnlijk wel wat last zal krijgen van spierpijn en dat het zou kunnen dat ik 2 of 3 nachten wat minder slaap. En dat dit niet betekent dat het niet goed voor me geweest is. Dit hoort erbij. Wees lief voor jezelf, douche lekker warm, neem je rust, pak een pijnstiller als je pijn hebt. En volgende week bespreken we hoe het gegaan is.

Op de fiets terug naar huis, moet ik me inhouden om niet te gaan huilen. Wat ben ik de afgelopen 2 jaar angstig geworden. Bang voor pijn, bang om niet te kunnen slapen, bang voor terugval, bang voor heftige emoties, bang om het niet goed te doen, bang om iets niet te kunnen, bang om niet te voldoen aan weet ik wat, bang om nieuwe dingen uit te proberen want stel dat het niet lukt, bang om te falen. Angst, dat is wat kanker met je doet. Ook als het (voor zover we weten) weg is.