Moestemming

De afgelopen maanden waren achteraf gezien best wel intens. Halverwege mei kon ik eindelijk starten met het pijn-revalidatietraject in het ziekenhuis. Ik had hier een heleboel verwachtingen bij.

Ongeveer tegelijkertijd moest de aanvraag voor de WIA ingediend zijn. Met de arbo-arts had ik besproken dat re-integreren (spoor 1), solliciteren (spoor 2) en daarnaast revalideren wel erg veel was. Vanuit mijn werk kreeg ik gelukkig meteen toestemming om de 2 uurtjes die ik nog naar school ging, te besteden aan spoor 2 activiteiten. In eerste instantie was dat prima. Maar al snel bleek dat mijn verwachtingen van de revalidatie (een extra schop onder mijn kont) en de realiteit (veel beter naar je lijf leren luisteren en grenzen stellen) niet echt overeen kwamen. Bewegen is noodzakelijk maar rust is dat ook. En rusten en voelen werd eigenlijk steeds belangrijker naarmate de revalidatie vorderde. We brachten in kaart waar veel energie naartoe ging en hoe het zat met energievreters en energiegevers. Ik had vooral veel energievreters. Dus werd het ook belangrijk om af en toe  fijne dingen te doen zodat ik op kon laden. Dat opladen bleek wel een dingetje. In de ochtend heb ik de meeste energie en die besteed ik vaak aan de min of meer ‘verplichte dingen’, zoals de was , lichte huishoudelijke werkzaamheden, afspraken met de psycholoog, de fysio, de jobcoach en sollicitatie-activiteiten. Tussendoor plan ik heel veel rust in zodat ik de middag en avond ook nog een beetje redelijk door kan komen. Maar energie overhouden om iets leuks te doen? Het bleef een struikelpunt. Van mijn voornemen om afspraken zoveel mogelijk naar de middag te plaatsen kwam ook niet zoveel. En deed ik dat wel, had ik er ’s nachts last van. Kortom, het bleef wringen.

De meeste moeite had ik met het verplicht solliciteren. Het was de bedoeling dat ik actief op zoek ging naar vrijwilligerswerk. Me inschrijven bij een vacaturebank was niet genoeg. Ik moest afspraken gaan maken, me uit laten nodigen voor gesprekken, netwerken. Ik had gehoopt dat dit klaar zou zijn als de WIA-aanvraag eenmaal  op de post was. Niet dus. Tijdens een best wel vervelend gesprek, midden juni, gaf ik aan dat mijn grens bereikt was. Het was teveel, ik kreeg stress van al dat moeten. Of ik me wel bewust was van de mogelijke consequenties die het had op een eventuele uitkering?  Ja, dat was ik. Nog geen uur later sloeg de angst toch weer toe en krabbelde ik terug. Kort daarna werd in aangenomen in 2 verschillende vrijwilligersfuncties. Ik dacht dat ik nu mocht stoppen met solliciteren. Niets bleek minder waar, het advies kwam om me te richten op netwerken, dat was sowieso handig voor de toekomst. Yep. Op dat moment ben ik afgehaakt. Ik was alleen wel zo slim om dat nog even niet uit te spreken.

Afgelopen dinsdag had ik dan eindelijk het gesprek met de verzekeringsarts van het UWV. Het was een heel intensief gesprek, gelukkig wel één met een positief resultaat. Ik krijg nog een gesprek met de arbeidsdeskundige, maar zeker is al wel dat ik een jaar volledige WIA ga krijgen. Een jaar om bij te komen, om me volledig te kunnen richten op herstel. Een jaar waarin ik me niet opgejaagd hoef te voelen. Een jaar om de balans op te maken van wat niet meer kan en van wat ik nog wel kan. Niet steeds weer stappen terug moeten doen, maar hopelijk ook weer wat stapjes vooruit kunnen zetten. Ontdekken wat werkt, schrappen wat niet werkt. Rust en ruimte. Precies dat wat ik zo hard nodig heb. De opluchting na afloop was enorm.

De 2 nachten na het gesprek sliep ik nauwelijks. Nu is dat niet zo gek, want slapen is sowieso een groot probleem. Zeker als ik stress voel. Ik plande mijn agenda zoveel mogelijk leeg. Overdag deed ik weinig, alleen de was. Altijd weer die was. En ik kookte. Want goed voor jezelf zorgen is gezond eten. Ik volgde het nieuws over Peter R. de Vries en de watersnoodramp. Liet mijn tranen de vrije loop bij al die ellende. De nachten erna sliep ik wel.

Ik had verwacht me gaandeweg de week wat energieker te voelen, maar het tegenovergesteld blijkt waar. Ik voel me moe, echt ontzettend moe, intens moe. Het is net of het er nu uit allemaal uit komt: alle spanning van de afgelopen tijd, het willen voldoen, de angst om niet geloofd te worden.

Gisteren typte ik in een appje naar mijn vriendin: ‘Heb mezelf voorgenomen dat ik dit jaar echt alleen maar dingen ga doen die me vooruit helpen, fysiek en/of mentaal.’ Ik denk dat ik die constatering, met grote letters, op de deur hang.

Bij beide vrijwilligersfuncties heb ik aangegeven dat ik tot 13 september vakantie neem. Eén bedrijf reageerde heel lief en begripvol. Van het andere bedrijf heb ik nog niks gehoord, maar dat kan nog komen. Of niet. Het maakt me ook niet zoveel meer uit.

Ik geef mezelf namelijk nu eerst moestemming. De toestemming om moe te mogen zijn.