Niet alles is MIJN probleem

Vrijdag:

10.00 uur: De deurbel gaat. De bezorger van Post NL. Pakketje voor de buren. Dit gebeurt wel eens. De buren werken allebei en zijn er dus vaak niet. Ik ben de hele dag thuis, dus ik vond het altijd niet meer dan logisch dat ik hun pakketjes aannam. Ik was immers meestal wel de hele dag thuis. Tot.. de buren gewoon thuis aan het werken waren en geen zin hadden om van zolder helemaal naar beneden te lopen. Ik, de sukkel die dat dus wel deed, was vaak net weer boven, als de bel opnieuw ging: de buren die hun pakketje op kwamen halen. Dat is dus twee keer extra trap lopen terwijl traplopen nu niet bepaald iets is wat ik makkelijk doe.

12.30 uur. De deurbel gaat opnieuw. De bezorger van DHL met pakketjes voor nummer 63, nummer 69 en of ik dan 77 ook aan wil nemen. Zij zijn niet thuis. Ik wel, dus logisch dat ik al die pakketjes aanneem. Mijn gang ligt inmiddels vol. Het is een beetje uitkijken als ik naar het toilet wil. Moet natuurlijk niet struikelen en vervolgens weer wat breken.

Vervolgens gaat om de haverklap de deurbel: de buren die hun pakketjes op komen halen. Vaak is dit op een moment dat zij thuis komen van hun werk en ik, moe van de dag, aan het rusten ben. Als ik op de bank lig te slapen en ik word ineens gewekt door de bel (of door een harde klop op het raam), dan is dat vaak heftig. Mijn hartslag schiet meteen de hoogte in en het kan wel een uur duren voor het weer een beetje gekalmeerd is. Niet handig, zo’n ontregeld zenuwstelsel. Met een beetje pech staan ook UPS en die ene met dat wit blauwe logo (kan even niet op de naam komen) die middag ook nog een keer op de stoep. Heel soms met een pakje voor mij, maar meestal met pakketjes voor de buren.

Op zich vond ik dit nooit echt een probleem (ik ben toch thuis) maar sinds een paar weken hanteren de pakketbezorgers een nieuwe tactiek. Ze bellen alvast bij me aan voordat ze checken of de buren uberhaupt thuis zijn. De buren hebben net een baby’tje en dat gaat allemaal niet zo snel. Maar voordat ik naar de deur gesukkeld ben (ik ben ook niet zo snel) hebben zij al open gedaan en zo loop ik dus regelmatig voor jan met de korte achternaam naar de deur. En dan niet één keer, maar meerdere keren op een dag. Laatst had ik online therapie, je kunt je wel voorstellen dat dit niet altijd de fijnste momenten zijn. Daar komen soms best emoties bij kijken en aangezien ik makkelijk huil.. Het lastige is dat ze bij mij zo naar binnen kunnen kijken en dus ook zien dat ik thuis ben.

Nu ik niet zo lekker in mijn vel zit en zij hun tactiek veranderd hebben, wordt het ineens wél een probleem.

Vandaag heb ik tegen de pakketbezorger van post.nl, die weer eens belde terwijl de buren gewoon thuis waren, gezegd dat ik er een beetje klaar mee ben. Dat was nog niet makkelijk, met een warhoofd en dan in het Engels uit moeten leggen dat het genoeg is zonder daarbij ook nog emotioneel te worden.

Zijn probleem was dat het postagentschap waar ze normaal hun pakketjes naar toe brengen al een tijdje gesloten is en dat hij daardoor een flink stuk om moet rijden. Dus hij geeft het liever in de straat af en ja, in onze straat werkt iedereen en ik ben vaak wel thuis. Ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat ik niet voor niks thuis ben, dat dit een reden heeft, dat ik chronisch ziek ben en dat het voor mij een belasting aan het worden is, zeker omdat hij niet de enige is die aanbelt. Ik geloof niet dat hij het echt begreep. Maar hij beloofde beterschap.

En terwijl ik de deur dicht deed, mijn eerste gedachte was: Trut, waarom doe je ook altijd zo moeilijk, kon ik daarna gelukkig wel denken: Ja hallo, niet alles is MIJN probleem!

Ik denk dat ik toch een briefje op moet gaan hangen dat ik geen pakketjes meer aanneem. Hoe moeilijk ik dat ook vind. Het is prima er te willen zijn voor anderen, maar niet op deze manier.

Dit delen: