Oorzaak en/of gevolgen
Vandaag had een afspraak met de huisarts. In maart was o.a. mijn glucose te hoog en bij 2 metingen (nov en mei) was mijn bloeddruk aan de hoge kant. Ook nu bleek mijn bloeddruk te hoog (167/95).
Heel gesprek gehad. Over het niet meer aanmaken van Oestrogeen door de kankerbehandelingen. Over het effect daarvan op mijn gezondheid. Over mijn problemen met bewegen. Of het nu door het oedeem in mijn benen komt, door de longcovid of door mijn overgewicht, feit is dat het een probleem is. Het gevoel dat de problemen zich op blijven stapelen is iets wat ik heb sinds de diagnose baarmoederkanker in 2019.
Ik heb al eens geschreven over mijn overgewicht. Dat is een dingetje vanaf mijn puberteit. Het begon met troosteten toen ik als 8-jarige moederziel alleen voor onderzoeken in het ziekenhuis lag en werd een probleem toen ik, iets ouder, voor het eerst begon met een puntendieet. Als kind al viel ik in de categorie: iets te zwaar. Net als mijn zoon trouwens, maar die schoot op 13-jarige leeftijd ineens de lucht in. Ik bleef hangen op een schamele 1 meter 64.
Ik ontwikkelde een eetstoornis, viel veel af, hield dat niet vol en kwam vervolgens net zo hard en met extra’s weer aan. Dat herhaalde zich een aantal keer. In de loop der jaren kreeg ik de eetstoornis beter onder controle, het overgewicht bleef. Toen ik in 2016 het wandelen ontdekte, deed ook dit helaas geen wonderen voor mijn gewicht. Ik bleef net boven de 100 kilo hangen, ook met een gezond eetpatroon en voldoende (lees: veel) beweging.
De diagnose baarmoederkanker in 2019 was een grote schok. Helemaal toen ik las dat overgewicht één van de oorzaken kon zijn. Dan krijg je intern toch de vraag: is het dan mijn eigen schuld? Zo zwart/wit is het waarschijnlijk niet, maar het zal er allemaal niet aan mee geholpen hebben.
Na de operatie viel ik af, tijdens de chemo en de bestralingen kwam ik flink aan, daarna viel ik, met gezond eten weer af en nadat ik corona en vervolgens longcovid kreeg was er geen houden meer aan. Inmiddels ben ik wel weer stabiel, maar volgens de statistieken toch wel zo’n 50 kilo te zwaar.
Nu de beschermende werking van Oestrogeen niet meer aanwezig is, ontstaan er problemen met mijn glucose en bloeddruk.
Waar de internist vorige week alle problemen schoof onder het kopje: kanker en de bijbehorende gevolgen, schoof mijn huisarts het vandaag allemaal onder het kopje: overgewicht en de bijbehorende gevolgen. Het beestje kan maar een naam hebben. Vervolgens bespraken we de mogelijkheden. Ik eet hoofdzakelijk gezond, in het weekend mag ik zondigen, maar ik doe verder geen gekke dingen. Ik drink niet, ik rook niet, gebruik geen drugs. Maar helaas heeft dat alles geen effect op mijn gewicht. Ik probeer elke dag 5000 stappen te halen, maar dat is ook wel het maximale wat mijn lichaam aan kan. Iets teveel doen, even over mijn grenzen gaan en ik val meteen weer weken terug qua pijnklachten.
‘Ik laat volgende week je glucose prikken, is deze weer boven de 7, dan krijg je de diagnose Diabetes en dan zou je in aanmerking komen voor een bariatische ingreep (operatie), heb je daar al wel eens over nagedacht?’
Dat heb ik inderdaad maar het leek mij, gezien mijn verleden (keizersnee, debulking en jarenlange depressies) nou niet echt iets wat ik zou moeten willen. Of eigenlijk, eerlijk gezegd ben ik gewoon doodsbang voor zo’n operatie en de mogelijke consequenties.
Aan de andere kant, niets doen heeft natuurlijk ook consequenties.
Ik ga nu geen beslissingen nemen. Binnenkort heb ik verlengde intake bij de Vermoeidheidkliniek. Ik ben van plan om daar het multidisciplinaire traject te gaan volgen. Ik ga wel vragen of we het over de vakantie heen kunnen tillen. Vorig jaar vielen het voorjaar en de zomer in duigen vanwege mijn gebroken bovenarm, daarna kwam de ellende met de tweede covidbesmetting. Ik vind dat ik wel even een time out verdiend heb. Even alles op een rijtje zetten, even niks.
‘Misschien moet je voor jezelf een soort van deadline stellen?’, opperde mijn huisarts. Iets wat ik zelf ook al had bedacht. Als het goed is, krijg ik september 2024, te horen dat ik officieel geen kanker meer heb. Misschien is dat dan een logisch moment.
Wordt vervolgd ..
8 reacties
Lieve Bianca,
Wat moedig van je om deze blog te schrijven. Zelf ben ik ook al jaren tussen de 30 en 50 kilo te zwaar dus ik ben ook op dat gebied lotgenoot 😉. Ik ben al 400 kilo afgevallen in mijn leven, daar ben ik namelijk erg goed in, maar er ook weer 450 aangekomen. Het heeft me handen vol geld gekost met alles wat ik geprobeerd heb zonder blijvend resultaat.
Wat je zeker niet moet doen is denken dat het je eigen schuld is dat je kanker hebt gekregen door je overgewicht. Net als rokers die longkanker krijgen dat niet moeten doen. Als het zo makkelijk was om niet te eten, te roken, te drinken etcetera dan zou er geen sigaret meer verkocht worden en alleen maar nuchtere slanke mensen rondlopen. Ja, het risico is hoger, maar ook slanke mensen krijgen baarmoederkanker. Kwel jezelf niet door jezelf de schuld te geven.
Acht jaar geleden ben ik door de screening gegaan voor een maagverkleining en een week voor de al geplande operatie besloot ik het niet te doen. Ik besefte dat het een zware ingreep zou zijn, maar dat het onderliggende probleem, de reden waarom ik eetbuien had, er niet mee zou verdwijnen. De chirurg vond dat een verstandig besluit. Als dat niet werd aangepakt zou ik, ook na een maagverkleining, weer in gewicht aankomen. Ik heb 5 jaar geleden een traject gevolgd bij Novarum en heb hier veel aan gehad. Misschien kan je hier eens naar kijken of dit iets voor jou is.
Ik hoop dat de vermoeidheidsklachten minder worden door de begeleiding van de kliniek. En neem alle tijd voor een beslissing zou ik zeggen. Het is jouw lijf en je moet er helemaal achter staan, wat je keuze ook wordt.
liefs, Monique
Hpi Monique,
Ik weet het, maar dat stemmetje soms hè. Dat ik dik werd en eetbuien had, dat had natuurlijk ook een oorzaak. De onvrede met mezelf, perfectionisme, gevoel van overvragen en falen dat ik continu had. Soms denk ik: had ik maar.. maar als ik anders had gekund, dan had ik waarschijnlijk ook wel anders gedaan.
Wel heel fijn om jouw verhaal te lezen!
Jeetje joh, op het laatste moment..
Ik heb eigenlijk geen eetbuien meer. Nouja, op die zak chips in het weekend na dan, maar zelfs dat is tegenwoordig een bewuste keuze. Alhoewel, nu ik weet hoeveel zout daar inzit, vermoed ik dat er voor mij geen chips meer in huis komt.
De laatste jaren eet ik intuitief en dat bevalt eigenlijk prima. Het enige nadeel is dat mijn lijf het kennelijk ook prima vindt. Ik blijf mooi stabiel. Helaas op een veel te hoog gewicht.
Ik ga eens kijken bij Novarum. Ik neem dit jaar sowieso nog geen beslissing hoor. Stapje voor stapje had de internist in mijn verslag geschreven en dat ik ga ik ook zo doen.
Dankjewel voor je lieve reactie 😘
Lieve Bianca,
Wat ben jij open en geef jij je zelf zo mooi “bloot”! Daar mijn bewondering voor.
Ik begrijp ook jouw gewetensvraag. Zoals Monique het ook al aangaf, is het vaak de onderliggende oorzaak eerst uit te lichten/zoeken waar evt het overgewicht vandaan komt.
Soms kunnen er afgezien van psychische klachten er ook klinische onderliggende problematiek zijn, bv gebruik medicatie die gewichtstoename veroorzaken ( dat was mijn problematiek) , trage stofwisseling kan een oorzaak zijn hypothyreoïdie (met een mooi woord) dan werkt je schildklier te langzaam. Maar ook maag/darm problematiek kunnen een oorzaak zijn als de darmflora niet in orde is, dit heeft weer met enzymen te maken. Ook voeding die baat en voeding die schaadt. Dus dat zijn misschien zaken om verder uit te spitten, mocht je dit nog niet gedaan hebben
Ook moet je niet de schuld zoeken in het kanker krijgen door overgewicht etc. Het is helaas pech hebben, we dragen allemaal deze onrustige cellen in ons, en bij sommige activeren deze in kwaadaardige groei.
Ik had geen overgewicht, maar wel mijn hele leven al stress. Dus factoren als stress, roken, te veel drinken, suikers etc kunnen zaken triggeren maar niet iedereen wordt hierdoor ziek. Leg de focus op beter worden en hopelijk te blijven. Daar niemand een garantie krijgt, probeer in het hier en nu te leven.
Mijn goed bedoelde tips nemen natuurlijk jouw gevoel in deze niet weg.
Wel is al fijn te lezen dat jouw huisarts met jou meedenkt in de vorm van een deadline te stellen, ik denk dat dit al wat adem en ruimte in je hoofd geeft.
Mijn verhaal is anders. Ik ben altijd slank geweest soms zelfs mager te noemen, tot ik in de overgang kwam, zo rond mijn 47ste waren er de eerste tekenen, toen merkte ik al dat mijn lijf veranderde plus bijkomende klachten zwaarmoedig, minder energie, gewrichtspijnen etc. Toen ik net geaccepteerd had dat de overgang een gegeven was, en er mee leren leven, kreeg ik diagnose hormoongevoelig borstkanker. Het was een heftige tijd. Ik viel toen heel veel af. Dit verzwakt je ik had geen energie en ik was snel moe had veel pijn, maar ook mentaal ging het slecht met mij.
Ik kwam in een depressie terecht, door alles dat gebeurt was en nog veel onverwerkte zaken die nog nasluimerde. Ik ging na van alles geprobeerd te hebben toch maar antidepressiva gebruiken Escitalopram, omdat ik er niet meer uit kwam, plus begeleiding van een psycholoog. Toen kreeg ik klachten door mijn antihormoon therapie Anastrozol, veel gewrichtspijnen, gewicht toename en osteoporose ( maar gebruikte ook omeprazol als maagbeschermer die botontkalking ook versneld) dus moest ik alendroinezuur gaan gebruiken. Opeens ging ik van totaal geen medicatie slikken, naar dagelijks veel medicatie. Ik voelde mij steeds slechter, en zag en voelde ook dat mijn gewicht flink toenam met alle bijkomende klachten, gewrichtspijnen, minder energie, vocht vasthouden etc. Ik nam het maar, had toch geen keus dacht ik..moet deze medicatie nemen. Maar mijn onderbuikgevoel zei iets anders…maar angst had de overhand.
Dit jaar tijdens mijn jaarlijkse controle, ging ik bij mijn oncoloog op de weegschaal staan, nou ik geloofde mijn ogen niet. Ik weeg mij zelf nooit. Ik meet cmers daar ik spierversterkende oefeningen om de dag doe plus wandelen en daarvoor nooit woog omdat ik 33 jaar in de zorg heb gewerkt en dus altijd een zwaar fysieke baan gehad. Gewicht was nooit een issue. Maar nu…zoveel had ik zelfs tijdens mijn zwangerschap niet gewogen,
Na dit bezoek wist ik dit moet anders, geen arts die jou tijdens al die medicatie voorschrijven zich bezig houdt met alle nare bijwerkingen, waaronder vochtvasthouden en gewichtstoename. Het “kan” voorkomen. Nou iedereen die ik spreek met antihormoon therapie komt aan…en echt kilo’s
Ik heb na die dag het roer om gegooid, ik ben eerst mij antidepressiva verder gaan afbouwen van 10 mgr naar 0 mgr , die zelfde dag meteen met de alendroinezuur gestopt die de meeste nare bijwerkingen gaf, en als laatste mijn omeprazol.
Het was zwaar, maar niet onmogelijk. Het heeft een tijd nodig gehad weer stabiel te worden, dit qua hormonale huishouden maar ook mentaal, daar ga ik voor naar een voetreflexioloog (oncologisch)! Zij verricht wonderen. Zowel fysiek als mentaal.
Ik was door het stoppen na 1,5 week al enkele centimeters verloren alleen al door het vocht/oedeem dat verdween, maar wist dat ook mijn eetpatroon moest veranderen. Had een andere manier van eten aangeleerd om de chemo’s goed door te komen, dat was achteraf te veel voor wat ik maar verbrandt op dit moment. Ik besloot intermitterend vasten te gaan toepassen, ik heb een schema 16/8 dus 16 uur vasten en in 8 uur 2 maaltijden ( eerst 3) ik eet voor het eerst om 12.00 en laatst om 20.00. Je natuurlijke vetten worden dan aangeboord en verbrandt. hierdoor wordt je bloeddruk lager en glucose peil weer normaliseert.
Het is echt heel goed te doen. Ik ben mij hierin gaan eerst gaan verdiepen. Vele doen nog koolhydraten arm dieet naast het vasten, maar dit ging mij te ver, ik eet meer groente en minder aardappelen, pasta, rijst etc en vlees, vis en kip zijn ook prima. Geen absoluut geen suikers meer. Ik ben op 4 maanden tijd veel afgevallen, kan oude kledingmaat weer aan. Ik moet natuurlijk ook mijn leeftijd niet vergeten. Het zal nooit meer het zelfde worden, maar vooral je goed voelen is in deze het “belangrijkste” ongeacht gewicht. Want wat is ideaal gewicht???
Misschien is deze leefwijze ( want dat is het) ook iets voor jou. Het is echt moeilijk in het begin, maar ik voel mij nu veel energieker ( heb fybromylagie) en fitter. Heb weer een mooie bloeddruk en voor de glucose is het ook bewezen goed. Ik sport om de dag 30 min cardio of spierversterkend, maar beweeg ook door te wandelen, wellenswaar de afstanden die ik op dat moment aan kan.
Bij het revalidatietraject dat jij wilt gaan doen, leren ze je ook goed hoe om te gaan met energie verdeling en doseren. Ik heb pijnrevalidatie gedaan, dit heeft mij veel nieuwe inzichten gegeven.
Ik zou mij nu vooral focussen op vakantie en het revalidatietraject. De tips bekijken die mensen jou posten. Misschien zit er iets bij waar jij je in kunt vinden, want een maagverkleining is idd een flinke ingreep. Wellicht zijn er toch ook andere opties die minder ingrijpend zijn.
Ik wens jou veel sterkte, kracht en zachtheid toe,
Liefs, Patries 🫶🏼
Hoi Patries,
Dankjewel voor je reactie.
Er zijn helaas heel veel 'oorzaken' van mijn overgewicht.
Astmamedicatie van kleins af aan, cortisonengebruik in puberteit (eczeem), antidepressivagebruik als jong volwassene, hypertensie/diabetes/overgewicht in de familie, eetbuienstoornis, geen aanmaak oestrogeen, weinig bewegen vanwege longcovid, een eetbuienstoornis sinds mijn puberteit.
Ik gebruik nu alleen nog astmamedicatie en pijnstillers voor de zenuwpijn in mijn benen.
Waar ik zelf invloed op heb, dat wat ik eet, daar ben ik al goed mee bezig. Ik eet veel kip, groenten, fruit. Maar gezond eten doet niks meer voor mijn gewicht. Koolhydraatarm eten is bij mij afgeraden. Ik maak geen oestrogeen meer aan. Dat zorgt voor een afname aan serotonine (geluksstofjes)in de hersenen. Koolhydraten geven ook serontonine af. Als ik koolhydraat beperkt ga eten, is de kans groot dat ik daar mentaal last van ga krijgen. Ik ben al heel gevoelig voor stemmingswisselingen, dus dat wil ik er absoluut niet weer bij hebben. Intermitting fasten is ook afgeraden om dezelfde reden en het zou cravings (eetbuien) op kunnen wekken. Ik heb daar nu, sinds ik intuitief eet, gelukkig geen last meer van. Het is dus best complex.
Afvallen is nooit een probleem geweest. Dat kon ik als de beste. Ik hield het alleen nooit vol. Zodra ik weer normaal ging eten, kwam ik aan en kwam er meer bij. Ook na de kanker viel ik opnieuw 12 kilo af, maar na de coronabesmetting was er dus geen houden meer aan.
Ik heb altijd veel gewandeld. Ik reed geen auto dus fietste dagelijks naar mijn werk. Maar dat kan ik niet meer. Als ik 10 minuten sta of 100 meter loop, verkrampt mijn hele onderlijf. Negeer ik dat en ga ik door, dan loop ik grote kans dat ik verder achteruit ga. Het effect van longcovid. Helaas is daar nog geen oplossing voor. Ik ga 1x per week naar de fysio en moet ervoor zorgen dat ik onder de grens blijf trainen.
Pijnrevalidatie heb ik in 2021 gedaan. Omdat ik toen waarschijnlijk boven mijn grens heb getraind, ben ik daarna enorm teruggevallen.
Ik snap dus wel waarom mijn huisarts een ingreep voorstelde.
Ik ga nu eerst het multidisciplinaire traject in bij de vermoeidheidskliniek. Daar zit ook een ergo, fysio en een voedingsdeskundige bij.
Wist ik maar zeker dat ik na zo'n ingreep weer zou kunnen wandelen, dan was het niet zo moeilijk. Maar als het (mede) door de longcovid komt, dan ben ik daar niet zo zeker van. Zijn behoorlijk wat mensen met dezelfde klachten en een gezonde BMI.
Maar lief dat je zo mee wilt denken.
Groetjes, Bianca
Lieve Bianca,
Heel graag gedaan, ik zie en lees dat je al heel veel hebt gedaan. Meer kun je ook niet. Maar koolhydraten arm zou ik zelf ook nooit aanraden, het zijn belangrijke bouwstoffen voor ons lichaam.
Ook ik maak totaal geen oestrogeen aan door de al aanwezige overgang plus chemo en antihormoon therapie de anastrozol, die ik dagelijks slik. Dit moet ik nog 1,5 jaar, dan heb ik het 5 jaar geslikt. Het liefste stopte ik nu maar durf het nog niet, terwijl het maar 2% bijdraagt aan mijn nabehandelingen voor mijn borstkanker. Deze medicatie geeft heel klachten als gewrichtspijnen en zenuwpijn, en ik heb al chronische pijnsyndroom ( fybromylagie). Dus er dubbel last van.
Ik heb mijn revalidatietraject samen met long-covid patiënten gehad, zo heftig wat dit virus heeft veroorzaakt,. Zij waren idd ook snel moe en konden soms amper lopen. Ik heb ook Corona gehad, maar gelukkig nauwelijks rest verschijnselen over gehouden, alleen sneller moe. Maar zal ook een combinatie van mijn dagelijkse pijn zijn, dat put ook uit.
Ik ben afgekeurd na mijn borstkanker behandelingen, kan ook maar max 30 min.zitten, 20 min.staan en maar 20/30 min. lopen. Dan ben ik ook op, dus geleerd beter doseren en accepteren dat niet alles meer gaat, maar nog veel wel. Ik weet dat als ik veel heb gedaan ik twee dagen nodig heb om bij te komen, het is niet anders. Acceptatie heet dat geloof ik 😜
Wat betreft het intermitterend vasten, dit zal ook niet voor iedereen werken, ik eet gewoon mijn lunch om 12.00 uur drink heel erg veel en eet mijn normale warme maaltijd tussen 18.30 en 20.00 afhankelijk hoe laat we eten, mijn man heeft een hele drukke baan en komt verschillende tijden in de avond thuis. Voorheen at ik nog om 16.00 iets kleins een appel of yochurt etc. Maar het vasten is voor mij perfect, ik verbrand ook minder, voorheen een mega drukke baan naast mijn huishouden, ik kwam geen gram aan. Tot de menopauze toen werd dit ook wat anders.
Bij jou is het al een heel ander verhaal wat betreft erfelijke factoren en ook nog medicatie die dit eens zo erg triggert, dan is het lastig om idd op gewicht te blijven…dan krijg je idd het jojo effect.
Een collega heeft een maagverkleining gedaan, zij is een stuk fitter geworden, ze heeft laatst nog een corrigerende operatie ondergaan ivm te veel aan huid. Maar ze zei dat door de maagverkleining je ander eetpatroon krijgt…kleine maaltijden over de dag verdeeld. Je zit sneller vol. Maar wat dit met jou evt klachten doet wat betreft het wandelen, dat weet ik natuurlijk ook niet daar je niet precies weet wat het nu hoofdzakelijk veroorzaakt. Overgewicht of long COVID?
Ik hoop dat het multi disciplinair team jou handige tools kunnen geven ik had tijdens mijn revalidatie fysio, ergo en psycholoog. Ik ben goed begeleid, geleerd mij juist niet te overnemen (doseren) en krachttraining voor botten en spieren ( doe ik om de dag thuis) , dit heeft mij erg geholpen…maar zo blijkt dat dit niet voor iedereen goed is.
Revalidatietraject blijft toch maatwerk.
Ik hoop echt dat jij een oplossing vind, die iets kan bijdragen aan jouw klachten, want het belemmerd je erg. Dat geeft ook psychisch veel druk, afgezien van gemis oestrogeen spelen jouw omstandigheden ook veel mee. Ik weet er alles van en hoe het voelt….dat is absoluut niet fijn en geeft soms een eenzaam gevoel. Het is ook niet altijd uit te leggen..het is een gegeven. De ene dag lukt het je beter hiermee om te gaan, als de andere dag. Maar ook dat mag, 🙏🏼
Heel veel kracht en sterkte wat ook op je pad mag komen, of hoe het zich ook mag ontwikkelen…vooral genieten van de kleine dingen en van wat wel nog gaat. En dat is best nog veel!
Liefs van mij 🫶🏼,
Patries
Hoi Patries,
Ik heb mentaal een zware tijd gehad na de eerste coronabesmetting tot ongeveer maart dit jaar, denk ik. Ik heb in de winter sowieso makkelijk last van depressies, dus ik weet ook niet in hoeverre dit allemaal nog meespeelt. Op het moment zit ik mentaal gelukkig goed in mijn vel, de laatste tijd zelfs ook vrij vrolijk. Ik slik sinds anderhalve week Vitamine B12 bij. Ik had geen tekort maar het lijkt alsof ik me wat beter voel, helderder. Het lukt ook beter om bij mezelf te blijven. Zeker als er veel meningen zijn, kan ik me nogal eens heel stuurloos voelen, maar momenteel gaat het best goed. Ik weet dat het geen garantie is, het kan zomaar weer omslaan, maar voor het moment voelt het fijn.
Ik denk dat mijn revalidatie te vroeg kwam. Het was nog kankergerelateerd maar ik had inmiddels ook longcovid en daarvan wisten ze toen nog niet zo goed hoe je daarmee om moest gaan. Nu is het advies na corona: rust, rust , rust. Ik deed toen revalidatie, moest in spoor 1 een re-integratietraject volgen maar moest ondertussen ook in spoor 2 solliciteren. Een hele hoop stress erbij want het was allemaal veel te veel, maar ik kon dat absoluut nog niet begrenzen.
Vorig jaar heb ik hulp gekregen van een ergotherapeut. Fysio deed ik al. Psycholoog heb ik al 3,5 jaar. Het afgelopen jaar heb ik heel veel geleerd, maar het staat nu een beetje stil. Lichamelijk gezien kom ik niet echt meer vooruit. Op zich is dat ook wel iets wat ik inmiddels redelijk kan accepteren maar ik had het gevoel dat ik toch iets meer moest doen. Ik denk dat het ook wel mee speelt dat mijn WIA-WGA bijna afloopt. Ik ben best bang dat ze vanuit het UWV weer druk gaan zetten. Of dat ze vragen: waarom doe je niks meer?
Ik heb inmiddels ook de diagnose fibromyalgie. Wat een troep is die nabehandeling van borstkanker hè? Ik hoor dat van zoveel lotgenootjes. 2% is niks, maar het zou maar terugkomen.. Dan ga je toch denken: had ik maar...
Ik ben me inmiddels aan het inlezen over diabetes type 2. Mijn glucose was gisteren wederom verhoogd, dus ik geloof dat ik nu officieel de diagnose heb. Kreeg ik voor elke diagnose maar 1000 euro, dan had ik inmiddels een mooie wereldreis bij elkaar gespaard. We lachen er maar om. Vrijdag een gesprek met de POH, maar eens even kijken wat ze daar te vertellen hebben.
Voorlopig is een operatie voor mij iig geen optie. Dat weet ik al wel. Misschien denk ik daar over een jaar anders over, dat zou kunnen. Eerst maar eens kijken wat ik eventueel zelf nog zou kunnen doen. Wellicht is dat ook wel meer dan ik in eerste instantie dacht.
Liefs, Bianca
Hoi Bianca,
Ik heb je een persoonlijk berichtje gestuurd. via jouw berichten box.
Misschien fijner.
liefs,
Patries
ps lees dit eens misschien herken jij je erin, dit zou veel kunnen verklaren. Voor mij ging een wereld open en vielen veel puzzelstukjes in elkaar.
https://pin.it/45P3ZYB
Hoi Bianca,
Je hebt de afgelopen jaren heel wat voor de kiezen gehad, ik lees al een poosje met je mee. Op punten herken ik je gevecht, met gewicht, vermoeidheid, pijnen, slapen etc. Vorig jaar heb ik een traject met ergotherapeut gelopen, ook om te kijken waar nog stapjes te zetten waren. Uiteindelijk is het traject veel meer richting accepteren en omgaan met wat er is gegaan. Dat heeft me veel rust in het hoofd gegeven.
Dat je alles over de zomer tilt lijkt me heel verstandig. Vorig jaar zomer heb ik dat ook gedaan, 2 maanden minder moeten, even uit de vechtstand. Veel luieren in de tuin, dutje doen of boekje lezen. Of er even uit, naar het water bij ons in de buurt fietsen, kijken naar de bootjes en de vogels, meegebrachte broodjes eten met een kopje thee. Of naar de bibliotheek, paar tijdschriften lezen, mooi boek uitzoeken. Of zomaar een ijsje eten op een terras. Kleine dingen die me veel rust gaven en die vaak het enige waren wat ik deed.
Dit jaar gaat het met mij beter, maar ik heb de zomer weer "vrij" genomen. Sportschool op hold, controles naar september verschoven, geen afspraken, behalve om te wandelen en te kamperen.
Wat ik zo van je lees doe je het al zó goed, je hebt echt wel wat rust verdiend. Dat het even om jou draait, jouw kwaliteit van leven, niet dat gedoe van artsen waar iets wel of niet vandaan komt (ik wordt echt boos als ik over je gynaecologe lees, wat een domme opmerkingen maakt zij).
Zoals je merkt heb ik absoluut de wijsheid niet in pacht, maar voel ik met je mee in je strijd en onmacht. Heel veel sterkte, en blijf maar gewoon lekker bloggen.
Miranda