Op slot

Komt misschien raar over Bianca. Maar ik ben blij dat jij je gevoel hier gedeeld hebt. Ik herken het zo goed dat je naar de laatste behandeling toe leeft. En dat je hoopt dat dan alles weer normaal is. Maar ik heb ondervonden (en met mij veel lotgenoten) dat het dan pas begint. Je omgeving gaat er dan ook vanuit dat het klaar is. En gaat weer door. Maar zelf moet je fysiek gaan herstellen van de ”topsport”  die je lichaam heeft moeten leveren. En mentaal ga je dan pas echt verwerken wat je hebt moeten doorstaan. Het zou zo helpen. Maar nu word je beperkt om leuke dingen te doen door het coronavirus. Het is dus van alle kanten balen. Een directe oplossing heb ik niet voor je. Wat heel belangrijk blijft, is om JEZELF op de 1e plaats te blijven zetten. Geef jezelf de tijd. En probeer toch eerlijk te zijn als iemand vraagt hoe het met je gaat. Dat zijn de eerste stappen naar ECHT herstel. Dikke knuffel. Lieve groet Dasje 🌺🌺🌺

Lieve Bianca,

Je schrijft dat je het moeilijk vindt om hier te schrijven dat je het lastig hebt, omdat er zoveel mensen zijn die het moeilijker hebben. Je doelt waarschijnlijk op mensen die niet meer beter worden, waar ik er één van ben. Maar ik wil je echt zeggen: uit hier alsjeblieft wat je voelt. Dit is bij uitstek de plek waar het kan, hier mag alles en je hoeft nooit te denken dat je zeurt of klaagt.

Ik geef wel toe dat ik mensen die nog een leven na kanker hebben wel eens benijd. En als ik lees dat het verwerken na afloop pas begint, dan denk ik: hoe moet ik dat dan doen, want na afloop ben ik er niet meer. Daar ben ik eerlijk over, en jij mag ook eerlijk zijn. Kanker is moeilijk voor iedereen. En pijn is afschuwelijk.

Ik herken dat je schrijft dat je de lockdown geen reden vond om je extra rot te voelen, omdat het voor iedereen gold. Ik moest daar ook maar tegen kunnen van mezelf. Maar soms kan ik dat niet en ik vind het wèl extra rot.

Ik wens je veel sterkte, hoop dat de fysiotherapeut je kan helpen en vooral dat de kanker nooit meer terugkomt.

Liefs,  Hanneke

Lieve Bianca,

Schrijf en voel je niet schuldig. Schrijven kan echt helpen om weer even wat lucht te krijgen. Maar praten ook. Ik weet dat het niet altijd makkelijk is om te praten. Ik kno het vroeger ook niet. Heb ook altijd veel last gehad van mijn schouders en nek omdat alles daar vast ging zitten. Maar je man, familie en vrienden kunnen je ook  niet op de jusite manier ondersteunen als je niet laat weten hoe je je voelt.

En als je klaar bent met je behandeling ben je nog niet klaar met de verwerking van dit alles. Ik heb de ervaring dat het verwerken dan pas begint. Tijdens de behandeling ben je er volledig op gericht om er door heen te komen en hopelijk te genezen.

Mij heeft het het de afgelopen jaren, na mijn scheiding, na het overlijden van mijn 2e echtgenoot en ook nu tijdens deze periode geholpen om te praten met een therapeut. Helaas kan ik nu niet naar haar toe, maar via videobellen kan ik het gelukkig toch door laten gaan.

Liefs en een dikke knuffel,
Karin 

Dag Bianca,

Je zeurt naar mijn mening niet als je wilt delen wat er in je omgaat en hoe je je voelt. Ik denk dat er dan juist ruimte komt om de gebeurtenissen van de afgelopen periode te verwerken. Nu draag je die last op je hart en schouders, in je eentje. Ik vind het prettig als je wel deelt op dit platform. Het geeft mij herkenning en steun te weten dat een ander, hoe erg ik dat ook vind voor die persoon, tegen dezelfde dingen aanloopt tijdens zijn of haar ziekte als ik. En verder geef jij mij regelmatig adviezen, troost en steun, dus wil ik er zeker ook voor jou zijn. Je bent zeker niet tot last! 

Groetjes, Ineke

Dat anderen 'het' zwaarder of erger hebben kan wel zo zijn, maar voor jou is dat geen troostende gedachte - het helpt niks, die wetenschap. Ik vind zelf dat ik niet mag klagen omdat ik me nog prima voel en (hopelijk nog) stabiel ben en de mensen met kanker die nu in hun laatste fase leven het veel zwaarder en moeilijker hebben dan ik. Dat klopt ook, maar ik heb er zelf niks aan.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je verschrikkelijk veel moeite hebt met de coronamaatregelen, dat alle fijne afspraken gecanceld zijn, dat man en kind voortdurend thuis zijn, dat je leven wat al zolang stil stond, nu nog steeds stil lijkt te staan. En als je dat nergens kwijt kunt, of denkt dat dat niet kan, is het volgens mij geen wonder dat je van de stress zoveel lichamelijk klachten hebt.

Hier is geen weegschaal, gooi het er uit! Maar probeer het ook bij je geliefden, want Karin heeft gelijk: ze kunnen je niet steunen als ze niet weten hoe je je voelt. En oh, wat herkenbaar lastig is dat, als je dat van nature niet zo goed kunt (ik ben altijd goed in anderen adviseren over dingen die ik zelf ook moeilijk vind ;-)).

Sterkte en veel liefs!

Hi Bianca,

Je hebt alle recht om je beroerd te voelen. Na een zware periode leefde je ernaar toe om weer meer te ondernemen, tijd voor plezier, voor jezelf, voor gezelligheid, in ieder geval tijd voor positieve dingen. Dat leuke werd afgepakt. Lief van je dat je dan nadenkt over anderen, dat er anderen zijn die het zwaarder hebben. Dat je je terugtrekt en daarbij anderen ontziet. Een poosje geleden wenste je mij toe dat ik lief moest zijn voor mezelf. Dat vond ik fijn om te lezen.

Nu wens ik jou dat toe: wees lief voor jezelf, denk aan jezelf, dat heb je verdiend.  Dus deel je verdriet in je omgeving, dat ben jij waard

Liefs Madelief