Perspectief

"Jeetje, wat gaat het hard."

"Ik ben er nog helemaal niet aan toe."

"Het gaat mij veel te snel, het lijkt als de dag van gisteren dat hij naar de kleuterschool ging."

Bovenstaande zinnen zijn een greep uit de uitspraken die de afgelopen maand op mijn facebook timeline voorbij kwamen. Ze zijn afkomstig van ouders van klasgenootjes van onze zoon.

Ruben is twaalf, zit in groep 8 en gaat na de zomervakantie naar het voortgezet onderwijs. Hij heeft er heel veel zin in, vindt het ook wel een beetje spannend, maar vooral heel erg leuk. De school had hij vorig jaar al uitgekozen. Daar had hij ons niet voor nodig. We zijn, vooral voor de vorm, ook gaan kijken bij een andere school, maar dat was ‘m niet. "Nee, mam, ik ga gewoon naar het JTC.” Het JTC is een scholengemeenschap bij ons in de buurt. Ze geven onderwijs van MAVO tot tweetalig VWO, dus hij kon nog alle kanten op. Het niveau vond hij ook niet zo belangrijk. De school wel. 

Vorige week heeft hij kennis gemaakt. Vol enthousiasme kwam hij thuis: “Mam, ik zit bij die en die in de klas en ik heb ook al een nieuwe vriend gemaakt, hij houdt ook van gamen.” Kennelijk is dat het allerbelangrijkst als  je twaalf bent. Volgens zijn maatstaven dan.

Vol liefde keek ik naar mijn zoon die mij met zijn 1.67 meter al voorbij is gegroeid. Ik had ‘m verteld dat hem dat waarschijnlijk wel zou lukken voor hij van de basisschool af was.  Ik ben nu officieel de kleinste in huis. Er zijn ergere dingen. Heerlijk vindt hij het om, op zijn tenen, boven mij uit te torenen. Hij denkt, vermoed ik, dat groter dan je moeder zijn, automatisch ook betekent dat je dan meer te zeggen hebt in huis. Dat dat niet zo is, heeft ie nog niet in de gaten.

Twaalf, dat is twee jaar ouder dan tien. Een wereld van verschil zit in die twee jaar.

Hij was net tien toen ik de diagnose kanker kreeg. Naast dat de grond onder je voeten vandaan schuift, op het moment dat je zo’n diagnose krijgt, was daar ook meteen de angst dat ik Ruben mogelijk achter zou moeten laten. Dat was namelijk iets wat niet kon. Ruben en ik zijn, zoals zijn juf (en mijn collega) altijd treffend zegt, 2 handen op één buik. Er is niemand die mijn kind zo goed aanvoelt als ik.

Gek hoe dat dan in je hoofd meteen verder gaat. Ik zag zijn vader worstelen met de onmogelijke taak van vader en moeder in één zijn. Mijn ouders, vol liefde voor hem, maar te oud om nog een puber op te voeden. Zijn zus, mijn broer, die respectievelijk hun eigen gezin en vrijheid hebben. En dan nog. Want hoe lief ook, zij zijn niet wat ik ben: zijn allerliefste mama. Al moet ik dat uiteraard niet tegen hem zeggen, want dat is niet meer gepast bij een puber van twaalf.

Gelukkig had het leven nog plannen voor mij. Ik kreeg de nodige behandelingen en kanker is niet meer zo op de voorgrond aanwezig. Met een beetje mazzel blijft het weg en word ik gewoon 93, zoals ik altijd van plan was.

Vorige maand werd Ruben twaalf en ik kon alleen maar denken: Gelukkig, hij is ál twaalf. Nog steeds veel te jong om eventueel je moeder te verliezen maar toch al weer twee jaar ouder én zelfstandiger dan de tien jaar die hij was toen ik de diagnose kreeg.

Hoera, hij is al twaalf! Nee, het gaat niet te hard. Ik ben blij met elk stukje zelfstandigheid dat hij laat zien. Steeds meer een stapje verder bij mij vandaan. Steeds meer los. Gek eigenlijk hoe je perspectief verandert na een ziekte als kanker. Maar dat zet ik maar niet op facebook.