Ruimte!

Wat kan er in 3 weken tijd veel gebeuren. Ik ga verder waar ik het vorige blog gebleven was.

Maandag 18 januari werd ik gebeld door een arboarts. Ik schrijf expres 'een', want ik heb geen idee met wie ik nu eigenlijk gesproken heb. Er schijnt een fusie geweest te zijn, in arboland. Mijn contactpersoon is er niet meer en hoe het met mijn arboarts zit, niemand die het weet. Ik kreeg dus een vreemde mevrouw aan de lijn. Dat kwam goed uit, want voor haar was ik ook vreemd. Ze kon namelijk niet in mijn dossier. Dit vertelde ze een beetje mopperend. Of ik snel mijn verhaal kon doen, want ze moest die ochtend nog 7 andere mensen bellen, allemaal zonder dossier. Ik zal maar niet herhalen wat ik toen dacht..

Maar goed, ik heb zo kort en bondig mogelijk geprobeerd te vertellen wie ik ben, wat er met me gebeurd is en waar ik zoal tegenaan loop. Dat kordate, waar ik eerst wat door overrompeld was, bleek uiteindelijk toch wel goed uit te pakken. "Je werkt duidelijk teveel nu", zei ze. "Even een stapje terug naar 3 x 2 uur per week, spoor 2 gewoon weer oppakken en verder kun je alles met je werkgever regelen. Komen jullie er niet uit, hoor ik het wel."

Dinsdag had ik mijn 4-maandelijkse controle. Ik heb hier altijd een beetje dubbel gevoel bij. Ik krijg een inwendige echo en als die goed is, is alles goed. Terugkijkend naar de kanker, was de haard zelfs op de CT-scan niet te zien, dus ik denk dat als er wat te zien is, ik sowieso veel te laat zal zijn. Maar goed, protocol, misschien dat ik dit een volgende keer eens aankaart. Misschien ook niet. Het is niet zo dat ik bang ben dat het terugkomt.  Als dat onverhoopt wel zou zijn, zien we dan wel weer. Maar ik zie ook niet echt het nut . Het is nu ook weer niet zo dat die echo aangeeft hoe het met mij gaat. Verre van dat.

Drie blije gezichten want alles was toch goed? Niet, dus. Ik vertelde op allerlei gebieden vast te lopen. Conditioneel, lichamelijk, mentaal; het wil allemaal niet. Of het wellicht zinvol was om eens te kijken voor een revalidatietraject? Nu ben ik sinds ik wist dat ik ziek was, overal meteen ingesprongen. Ik heb fysio gehad, bekkenbodemfysio, oncofit. Ik heb gesprekken met een psycholoog gehad, een diëtiste, ergotherapeut, haptotherapeut, Op een gegeven moment zag ik door de bomen het bos niet meer. De één zei dit, de ander dat en ik hobbelde een beetje mee. De regie was ik na alle behandelingen al lang kwijt. Zei ik het ene op omdat ik het echt niet meer trok met al die afspraken, kwam er weer iets anders voor in de plaats. Je kunt dus kennelijk ook teveel doen. Dit rijmde trouwens niet met mijn hoofd. Ik MOEST iets verkeerd doen. Hoe kon het anders dat ik me steeds slechter ging voelen??

Drie knikkende hoofden, goed idee, zo'n revalidatiearts. Dat ze daar zelf niet aan gedacht hadden. Ik had inderdaad al heel veel zelf gedaan, maar het kon geen kwaad om eens een arts mee te laten kijken. Het was ook allemaal best wel veel.

Woensdag werd ik gebeld, donderdag had ik een afspraak en gisteren heb ik groen licht gekregen. Het enige wat roet in het eten kan gooien, is een mogelijke derde golf coronapatiënten. Maar goed, als dat zo is, dat zien we dan wel weer. Ik moet sowieso een week of 5 wachten voor er weer een groep start. Maar dat is niet erg. Ik heb geen haast. Ben al heel blij dat er eindelijk echt naar de geluisterd is.

Het was een drukke week, die derde week na de Kerstvakantie. Maar, hoe paradoxaal, er kwam ruimte. Letterlijk ruimte doordat ik drie dagen per week een uurtje eerder naar huis mocht. Daardoor kon ik thuis even stoom afblazen, daarna  eten en vervolgens redelijk rustig een uurtje gaan liggen. Hierdoor was ik 's avonds minder moe waardoor ik beter sliep. Met mijn werkgever heb ik vrij snel daarna afgesproken spoor 1 los te laten. Ik  ga het sowieso niet redden om binnen 5 maanden terug te keren voor de klas. Ik kan de drukte en stress niet handelen. Kinderen hebben een juf nodig die er voor ze kan zijn, en hoe graag ik dat ook zou willen, ik kan dat nu niet. Dit hoofdstuk is in mijn hoofd afgesloten, nog niet in mijn hart. Ik heb het alleen even geparkeerd. Voor later, als mijn hart er klaar voor is. Als ik ook dit stuk (want het is groot) los kan gaan laten.

Spoor 2 is weer opgestart. Ik moet/ga op zoek naar een andere baan. Ook zo'n dingetje. Dus ook maar even geparkeerd. Ik doe braaf wat ik moet doen. Mijn ik-doe-net-alsof-er-niets-gebeurd-is-hoofd heeft allerlei wilde plannen. Maar die zijn weinig realistisch. Heel veel banen die me ooit leuk leken, zijn nu niet mogelijk. En als ze wel mogelijk waren, kon ik waarschijnlijk mijn baan als juf ook wel weer oppakken. Mijn re integratiecoach had het over een werkervaringsplaats bij een bibliotheek. Tja, dat zou wellicht ook kunnen. Voorlopig zit ik nog prima bij mijn eigen werkgever en doe de administratie. Het eerste uur met heel veel enthousiasme. Het tweede uur is het vooral controleren of ik geen gekke fouten gemaakt heb. Het zij zo. 

Maar, zoals ik eerder schreef: er is ruimte gekomen. Ruimte om stil te staan, om te reflecteren, om te voelen en om af en toe weer te schrijven. Ik ben begonnen met schilderen (schilderen op nummer) en ik ben bezig met een diamond painting. Dat kan ik namelijk nog wel :-)

Johan Cruijff zei ooit: "Om gelukkig te zijn, moet je iets doen waar je gelukkig van wordt." 

Was een wijs man, die Johan Cruijff.