Ruimte voor verdriet

1 November 2021 werd het contract met mijn werkgever ontbonden. Na 20 jaar was ik juf af.

Het ging een beetje stil voorbij. Ik zou nog wel een afscheid van collega's krijgen, maar vanwege mijn eigen fysieke beperkingen en de nieuwe lockdown werd dit op de wat langere baan geschoven. Ik vond het eigenlijk ook wel prima zo. Van mij hoefde het (nog) niet zo nodig.

Tot die val. Opnieuw moest ik nadenken over mijn afscheid. De manier die ik eerst in mijn hoofd had: een gezellige lunch, was steeds meer een no go geworden. Te druk, te confronterend en met maar één arm ook praktisch erg lastig. Dus over naar een plan B. Met een oud -collega besprak ik mijn plan: ik wilde visite: collega's die alleen of met z'n tweeën bij mij op bezoek kwamen. Zo had iedereen tijd en aandacht voor mij en ik tijd en aandacht voor iedereen. Een win-winsituatie. 

Deze week heb ik de eerste 2 afspraken. Ik heb er zin in maar vind het ook wel heel spannend. Tot de zomervakantie kwam ik elke week wel één keer op school in het kader van mijn reïntegratie. Toen dat niet meer hoefde, leek het mij ook beter daarmee te stoppen zodat ik me volledig op mijn herstel kon richten. Als de stress en de spanning van het reïntegreren weg zou zijn, zou het met mij immers ook beter gaan, toch? Hoe vaak me dat de afgelopen jaren niet beloofd is . Als ik voor elke keer een euro zou krijgen, zou ik ervan uit eten kunnen. Helaas bleek het ook helemaal niet waar.

Maar goed, mijn afscheid. Vandaag de eerste visite: mijn collegaatjes van groep 8. Net voor ik ziek werd, hadden mijn duo en ik (destijds groep 7), tijdens de afscheidslunch van schooljaar 2018/2019 spontaan een plan bedacht hoe wij het naderende pensioen van onze collega op konden vangen. Helaas gooide de kanker roet in het eten. Mijn collega's draaien nu samen groep 8.

Het was superfijn ze allebei weer te zien. We hadden genoeg bij te praten en de tijd vloog voorbij. 

Toen ik de deur dicht deed, kwamen meteen de tranen. Ik had daar moeten staan, in groep 8. Samen met mijn duo. Van alle dingen die ik het meeste mis van mijn vroegere leven, stond mijn werk niet op één. Op één stond met stip het wandelen en mijn vrijheid. Natuurlijk was het niet leuk dat ik niet meer kon werken, maar meestal voelde ik vooral opluchting omdat het niet meer hoefde. Opluchting omdat ik niet meer op mijn tenen hoefde lopen, opluchting omdat ik niet meer op hoefde bouwen terwijl het niet ging.

Maar vandaag was het daar: puur en rauw verdriet. Omdat ík daar had moeten staan, omdat het ineens wél pijn deed. En venijnig ook! Kon ik echt niet? En als ik nou eens heel hard mijn best deed? Maar ik weet de antwoorden op die vragen. En ik weet ook dat het goed is dat het pijn doet. Ik weet dat dat bij verwerken hoort. En dat het dus goed is dat ik die pijn voel. Maar wat had ik het graag anders gewild.