Schrijven dan maar?
Het ‘onbestendige’ gevoel is er weer. Na een afwezigheid van, pak ‘m beet, een week of 6. Wanneer de vakantie weer voorbij is, alles teruggeveerd naar normaal. Iedereen zijn plaatsje weer ingenomen heeft: Manlief op kantoor, zoonlief terug op school. Het leven weer zijn normale gangetje gaat, lukt het mij niet goed mijn draai te vinden. Ik worstel met mezelf. Ik kan mijn plekje niet vinden. Heb ik uberhaupt een plekje? Het haakwerkje dat nu op de bank ligt, kan me niet echt boeien. Onlangs heb ik een aankleedpopje gemaakt. Ze heet Carolientje, een grappig popje met lila haar. Ik vond het oorspronkelijke muisbruine haar te saai. Dus nu heeft ze lila haar, en lijkt onbedoeld een beetje op mij. Bij Carolientje hoort Kareltje, maar Kareltje doet me weinig. Ook zijn Formule 1 pak, waarvan ik het patroontje heb gekocht, laat me koud. Maar de motivatie om iets anders te pakken om te haken, die mis ik. Ik zit teveel in mijn hoofd om geconcentreerd bezig te kunnen zijn.
Wat me in mijn hoofd bezig houdt zijn best grote dingen. Dit jaar had ik voor het eerst sinds ik afgekeurd ben, dat ik er naar verlangde om weer naar school te kunnen gaan. Zo erg dat ik er zelfs over droomde. Maar tussen dromen en realiteit zit een heel groot gat. Die weg is afgesloten en dat is niet voor niks. Ik kan mijn hoofd soms breken over de vraag of ik toch niet iets zou moeten doen. Op goede dagen zie ik mezelf in allerlei functies, maar op de mindere dagen (die ik nu de zomer op zijn einde loopt helaas toch weer ga krijgen), kost het vaak al genoeg moeite om goed voor mezelf te kunnen zorgen. Heb ik daar een dagtaak aan.
Gisteren was het vier jaar geleden dat ik de diagnose kanker kreeg. Dat deed me ook wel wat. Al vier jaar geleden dat mijn leven verdeeld werd in een leven vóór kanker en een leven ná kanker, Vier jaar geleden dat de grond onder mijn voeten verdween. Inmiddels is die grond wel weer een soort van terug, maar ik heb niet het gevoel dat ik er stevig op sta.
Even twijfelde ik om er over te schrijven. Maar wat dan en hoe dan? En wat wilde ik daar dan mee? Die, toch wel belangrijke dag, is dus ongemerkt voorbij gegaan. Behalve voor mij. Had ik misschien iemand moeten appen? Had ik er wel over moeten praten? Maar hoe begin je zo’n gesprek dan? ‘Hoi, het is vandaag vier jaar geleden dat ik de diagnose kanker kreeg en ik voel me daarom niet zo fijn. Wil je er met mij over praten?’ Maar naar wie stuur je dan zo’n bericht? Daar zit toch ook niemand op te wachten? Het is immers AL vier jaar geleden, hoor ik ze denken. Binnenkort mag ik weer op de, inmiddels halfjaarlijkse controle. En ja, ook dat houdt me bezig. Want het is nu vier jaar geleden, de kans dat het terugkomt wordt steeds kleiner. En ondanks dat ik denk dat deze controle precies zo gaat verlopen als de vorige keren, het houdt me toch wel bezig. Want er bestaat altijd een kans dat het ineens anders is. Garantie tot de deur.
Praten over wat ik moeilijk vind, wat heb ik daar soms behoefte aan. En wat blijf ik het toch moeilijk vinden om zelf die ingang te zoeken.
Zolang het goed gaat, ik leuke dingen te melden heb, lukt het allemaal wel. Er zijn genoeg mensen die met me mee willen juichen. Maar als het wat minder gaat, ik mijn hoofd breek over al die lastige gevoelens die ik eigenlijk liever niet wil voelen, ze niet goed meer weg kan drukken, maar toch met mijn hoofd probeer te rationaliseren, dan weet ik niet zo goed waar ik naartoe moet. Of ik er wel over moet praten. Of schrijven.
Als ik erover probeer te praten, is de kans vrij groot dat mensen het weg willen wuiven. Met de allerbeste bedoelingen. Maar voor mij voelt dat dan al snel als afwijzing. Alsof ik me niet zo mág voelen. Alsof ik iets verkeerd doe. En die angst voor afwijzing is voor mij best een dingetje. Iets wat zoveel pijn bloot legt, dat ik dat ook liever uit de weg ga.
Schrijven dan maar?
4 reacties
Lieve Bianca,
Had gister deze blog gepost, zeker weten dat er op je 4 jaar gereageerd was.
Probeer hier te schrijven wat moeilijk voor je is, met elkaar bieden we je een luisterend oog.
Kus Marieke
Hoi Marieke,
Dat kan ik dus niet. Op het moment zelf kan ik niet schrijven, of het komt er uit als een grote bak ellende. En zo erg is het nou ook weer niet. Ik denk dat het vooral het gevoel van eenzaamheid is. Als het goed gaat, ik energie heb, dan heb ik hier geen last van. Dan ben ik bezig, vermaak ik me prima. Heb geen behoefte aan meer mensen om me heen hoor, dat is veel te vermoeiend en trek ik niet. Ik ben ook heel graag alleen. Alleen op dit soort dagen dan loop ik een beetje met mijn ziel onder mijn arm. Dan voel ik me verdrietig, angstig, somber en weet ik niet zo goed wat ik ermee moet.
Lieve Bianca,
Goed van je dat je deze blog hebt geschreven en gepubliceerd. Ik weet zeker dat er velen zijn die die gevoelens herkennen. Erover praten en de emoties niet wegstoppen is zo helend. Misschien wuiven dierbaren (familie/vrienden) het helemaal niet weg als je erover begint. En jouw gevoelens zijn er en hoe harder jij probeert ze weg te duwen, des te harder duwen ze terug. Als je het moeilijk vindt met vriendinnen of familie te bespreken, kan de praktijkondersteuner van de huisarts ook een optie zijn. Even vrijuit ventileren en je emoties uiten is zo helend.
ik wens je kracht en liefs, Monique
App me maar ;-),
maar echt, het lijkt me ook moeilijk. Ik zou degene wel appen, het is alweer 4 jaar geleden. Maar het ligt er aan met wie je kan appen.
Ook dat 6 weken vakantie en weer de ritme vinden, is herkenbaar. Ook ik heb daar wel wat last van...
Liefs,
Femke