Twaalf en een halve kilo

Het is alweer 3 maanden geleden dat ik bij de huisarts zat en dat we mijn te hoge bloedsuikerwaardes bespraken. De opmerking van mijn huisarts dat mijn overgewicht wel eens mijn grootste probleem zou kunnen zijn, vond ik een heel boute uitspraak. Ook een niet kloppende uitspraak. Hoewel ik natuurlijk niet kan ontkennen dat fors overgewicht gewoon niet goed is en wellicht wel bijdraagt aan het één en ander, is het erg kort door te bocht om te stellen dat ik zonder dit overgewicht zonder pijn en vermoeidheid door het leven zou kunnen gaan.

Zijn voorstel, een maagverkleining, daar heb ik over nagedacht. Ik heb podcasts beluisterd, artikelen gelezen en advies gevraagd bij de internist waar ik onder behandeling ben. De uitkomst was duidelijk: niet doen! Volgens de internist zit mijn buik vol littekens (wat volgens hem wél een belangrijke reden kan zijn voor de problemen met bewegen), als je daar opnieuw in gaat snijden, wat zijn dan de gevolgen? Maagverkleiningen geven vaak complicaties, ik heb een lichaam wat niet fit is en het is ook geen garantie voor een beter leven. De kans dat ik mezelf alleen maar zieker maak en dat mijn kwaliteit van leven achteruit gaat, is niet ondenkbaar

Die optie is dus verworpen maar het gesprek daagde me wel uit om verder te kijken. Wellicht was het de moeite waard om toch eens te proberen of het zou lukken mijn glucose te verlagen en gewicht te verliezen door een koolhydraatbeperkte levensstijl. Natuurlijk had ik ook in mijn achterhoofd: wat als hij wél gelijk heeft?

Inmiddels ben ik twaalf en een halve kilo afgevallen. Iets meer dan 10% gewichtsverlies. Volgens de mensen die er verstand van hebben, zou dat al een grote verbetering moeten geven.

Wat merk ik daarvan?

Nou, helaas niet zo heel erg veel. Ik zie in de spiegel dat mijn gezicht wat smaller is, dat is fijn. Qua kleding draag ik nog steeds hetzelfde. De jurkjes een maatje kleiner hangen in de kast. Ik voel me daar nog niet comfortabel in. Van de week zei mama dat ze kon zien dat ik afgevallen was. Dat was de eerste (en voorlopig ook nog de enige) reactie, maar ik verwacht dat er gaandeweg de tijd wel meer gaan komen. Meer energie? Nee, helaas niet. Ik had even het idee, tijdens de zomervakantie, dat ik wat meer energie had, maar zodra het weer omsloeg naar een wat vochtiger, kouder weertype was dit ook meteen weer weg. In de vakantie heb ik wat vaker gewandeld. Eigenlijk vooral omdat ik niet in de rolstoel wilde zitten. Dat resulteerde in meer pijnklachten, slechter slapen en een toename aan elektrische stroompjes in mijn benen. Toen ik na de vakantie wat meer rust nam, trok dit gelukkig weer weg. Traplopen blijft een dingetje, Twee wasjes draaien op zolder gaat goed. Na een derde keer de twee trappen op, moet ik mezelf letterlijk naar boven hijsen en zijn de elektrische stootjes weer terug in mijn benen en onderrug. Het is vrijwel onmogelijk om goed te slapen met onrustige benen. Ook niet met behulp van pijnstillers. Gisteravond ging ik met manlief een ijsje eten in de stad. Ik, heel overmoedig, zonder scootmobiel of rollator, maar dat viel helaas behoorlijk tegen. Er is zeker geen sprake van meer of langer kunnen wandelen. Misschien dat volgende week, als het weer wat warmer wordt, het even wat beter gaat?

Al met al valt het toch allemaal best wel tegen, alhoewel ik zelf al wist dat overgewicht niet het grootste probleem was, Maar ik had me graag laten verrassen.

Heeft het dan geen zin om verder af te vallen? Natuurlijk wel. Mijn bloedsuikerwaarden zijn verbeterd en het is gezonder voor mijn lijf om koolhydraatbeperkt te eten. Dat blijft sowieso staan. Op deze manier kan ik wellicht wel voorkomen dat er straks steeds meer complicaties bij komen. Maar of ik ooit van mijn huidige ‘problemen’ af kom. Ik heb er een heel hard hoofd in.

Maar goed, komende maandag ga ik starten met het traject bij de vermoeidheidskliniek. Ik denk dat ik al heel veel goed doe, maar er valt wellicht nog wel het één en ander te verbeteren. Wat ik wel geleerd heb, na mijn vorige blog, is dat ik niet alleen ben (ook al voelt het soms wel zo) en dat er mensen om me heen zijn die ik om steun mag vragen. Ook als ik me niet happy voel.

Dan nog een dingetje wat niets met mijn gewicht te maken heeft maar wel best een teleurstelling is: Ik mag mijn opbouwbare scoot niet meenemen met de WMO-deeltaxi. De gemeente heeft bepaalt dat dat in onze gemeente niet toegestaan is. Ik mag wel mijn rollator meenemen, maar dan is het met 200 meter wandelen wel bekeken. En in mijn eentje mijn eigen rolstoel duwen is geen optie. Dus helaas.

Dat betekent dat ik het stukje vrijheid wat ik gehoopt had terug te krijgen, toch weer in moet leveren. Ik kan op stap, maar moet dan wel door iemand gebracht en gehaald worden. Dankjewel gemeente Roosendaal.