Vrijheid en geluk in kofferformaat
Vorige week werd ik telefonisch geïnterviewd voor het kwartaalblad van Olijf. Olijf is de patiëntenvereniging voor mensen die te maken hebben (gehad) met gynaecologische kanker. In het blad staat de rubriek ‘In beeld’. In die rubriek vertelt een lotgenoot over een hobby die haar door de moeilijke tijd van of na kanker heen heeft geholpen. In een opwelling besloot ik me aan te melden.
Een leuk interview over haken volgde. Maar het was eigenlijk de laatste vraag die me aan het denken zette: ‘Heeft het haken het gat opgevuld waarin je bent gevallen nadat je niet meer kon wandelen?’ Dat was een goede vraag.
Ik moest hem helaas beantwoorden met ‘nee’. Haken heeft voor mij een toegevoegde waarde in de zin dat ik bezig ben, dat ik iets leuks kan maken voor mezelf en anderen, het geeft ontspanning en iets om de dag door te komen, maar het is geen vervanging voor de vrijheid en het geluksgevoel dat ik op moest geven door het niet meer kunnen wandelen.
Sinds de komst van mijn scootmobiel afgelopen december, ervaar ik meer vrijheid. Ik kan zelfstandig naar afspraken, ik kan zelf om een boodschap en ik ben niet meer zo afhankelijk van anderen. Maar… de mogelijkheden zijn wel beperkt. Ik kan mijn scootmobiel niet meenemen op vakantie of een dagje weg. Ik kan niet zomaar een stadje bezoeken of naar zee. Daarvoor heb ik de rolstoel. Nu heeft een rolstoel ook best wat nadelen. Het is niet comfortabel, er moet altijd iemand mee en die persoon moet je ook kunnen (en willen) duwen. Nu is dat prima voor een klein stukje maar ga maar eens een kilometer of wat achter een rolstoel lopen. Dat is best wel zwaar, ook als je verder gezond bent.
Ongeveer een half jaar geleden is er een zaadje in mijn hoofd gepland. Online zag ik een filmpje over de ‘Atto’. Een Atto is een inklapbare scootmobiel. Je kunt ‘m inklappen (het woord zegt het al) en hij kan dus vervoerd worden. Vergeleken met een gewone scootmobiel is hij een stuk minder comfortabel, hij kan maximaal 20 kilometer en je kunt niet harder dan 10 km per uur. Ter vergelijking: een gewone scootmobiel kan ongeveer 40 kilometer en gaat maximaal 16 kilometer per uur. Een fietser kan dit bijhouden, waardoor je ook samen op pad kunt. Bij een Atto kun je ook samen op pad, mits de ander de afstand lopend af wil leggen. Omdat ik via de WMO een grote scootmobiel heb en een Atto toch een flinke uitgave is, besloot ik dat ik niet alles hoefde te hebben wat ik graag wilde. Iets wat je wel leert als je chronisch ziek bent. Maar ik kreeg het niet helemaal uit mijn hoofd.
Toen wij in de zomervakantie naar Friesland waren, had ik een scootmobiel gehuurd. Superleuk en vooral heel handig op het park. Omdat het weer wat onstabiel was en er regelmatig een bui viel, besloten we wel dat het verstandiger zou zijn om er met de auto op uit te gaan in plaats van met de schootmobiel/fiets. De gehuurde rolstoel ging dus mee. Merendeel van de tijd liep ik er zelf achter. Kleine stukjes lopen (tot ca 150-200 meter) gaat redelijk goed en als het dan toch teveel werd, kon ik gaan zitten. Maar in de praktijk bleek dat zitten toch wel een ding. Regelmatig betrapte ik mezelf erop dat ik toch iets langer doorliep dan goed voor me was. Dit werd dan later gevolgd door een toename aan pijnklachten en slechter slapen. Ook kwam de pijn steeds sneller opzetten en kreeg ik zelfs bij het zitten steeds eerder pijn. En dan kom je in zo’n cirkeltje terecht. Uiteraard is dan de gedachte: Misschien moet je wat minder de hort op gaan? Ja, dat zou een optie kunnen zijn. Maar juist het bezoeken van stadjes, het 'lopen' langs het water, het komen op onverwachte plaatsen, is iets waar ik enorm van geniet. Mijn wereldje is vrij klein, maar als we dan door zo’n Elfstedenstadje lopen en ik al die leuke huisjes zie, en al die activiteiten op het water, dan komt dat gevoel naar boven wat ik eertijds had als ik wandelde. ‘Geluk!’ galmt er dan door mijn hoofd.
En hier moest ik dus ook aan denken toen de vraag gesteld werd: ‘Is er iets wat het gat wél op zou kunnen vullen?’ Want ja, ik denk wel dat er iets is wat dat gevoel van vrijheid en geluk op zou kunnen vullen.
Twee dagen later zijn de we mijn ‘vrijheid en geluk in kofferformaat’ op gaan halen. Wordt uiteraard vervolgd..