14. Toekomstplaatje
14. Toekomstplaatje
Ik ben sinds een paar dagen volledig van slag door een belletje van de arts. Artsen kunnen in gesprekken soms kleine dingen zeggen met grote gevolgen. Aanwijzingen die je nachten lang wakker doen liggen. De bel afspraak die ik had ging over iets simpels, maar het gesprek nam een serieuze toon aan toen ik vragen stelde over een eventuele volgende operatie wanneer de kanker terug zal komen. De zogenaamde doemscenario’s.
In mijn keel zit littekenweefsel waar ik veel last van heb en dan met name met eten. Vaak blijft er eten hangen en lukt het moeilijk om dat goed door te slikken. Ik vraag me dan ook vaak af hoe dit bij een volgende laser operatie moet. Dan komt er nieuw litteken weefsel bij en dat lijkt me niet erg wenselijk met eten, dan wel met ademen op den duur. De arts gaf hierop aan dat ze deze plek niet kunnen blijven laseren, maar dat ze dit wel zullen proberen te doen een volgende keer, omdat je anders naar een grote operatie gaat kijken. Een grote operatie betekent voor mij dat ze een grote plek weg snijden (dus niet laseren) met als gevolg dat ik een tracheostoma zou krijgen. Dit betekent simpelweg dat ik niet zou kunnen praten, lachen, schreeuwen en gillen vanuit mezelf. Als ik enig geluid wil produceren moet ik eerst op de stoma drukken voordat er een geluid uitkomt. Dit geluid is ook altijd hetzelfde, enige emotie kun je hier niet in horen.
Een telefoon gesprek met een arts die hier helemaal niet over zou gaan, maar die wel zo eindigt. Het geeft me al dagen slapeloze nachten. Ik weet diep van binnen, dat ik ook daarmee wel weer zou dealen. Heus wel, ik zal echt wel weer opstaan, ermee leren omgaan en mijn weg hierin vinden. Maar kunnen we in de tussentijd even stil staan bij mijn gevoel hierover? Het lijkt me namelijk een redelijk reeële optie dat dit mij te wachten staat. Ik heb niet bepaald de illusie dat de kanker niet terug komt. Sterker nog, ik verwacht dat de cellen weer gaan groeien en de artsen nog een aantal keer zullen laseren, totdat dit niet meer kan. Zeker gezien de laatste keer toen ik op de IC belandde met een verdikking na het laseren. Dat maakt dat dit voor mij een reële toekomst is. En nogmaals, natuurlijk ga ik dat dan aan, er is namelijk geen alternatief. Ja doodgaan is mijn alternatief. Dus kies je uiteindelijk voor zo’n ingrijpende operatie.
Op zulke momenten denk ik toch, verdomme, had ik maar chemokuren kunnen krijgen. Had ik maar bestraald kunnen worden. Dat een mens daar naar verlangd, is toch belachelijk? Maar wat als ik straks zo’n stoma krijg, denk ik steeds. Nooit zal ik dan emotie kunnen leggen in mijn stem. Mijn huidige werk? Dat kan ik wel vergeten. En wordt ik dan die enge moeder met dat apparaatje voor de vriendinnetjes van mijn dochter? Zal ze zich schamen als ik haar naar school breng? Zal ze erom gepest worden? En hoe zal ons sociale leven zijn? Op een verjaardag, in een bar of op een bruiloft zal lang niet iedereen je kunnen verstaan. Zeker niet met muziek op. En daarnaast, mensen moeten gaan zien en aanvoelen dat je even wat wilde zeggen. En eindeloze discussie met je partner, het filosoferen over het leven of over de opvoeding met een vriendin, zal het nog kunnen?
Het houd me nachten wakker. En als ik wel slaap dan droom ik. Ik droom dat ik weer op de intensive care lig, de operatie weer is mis gegaan en ze mij slapende houden. Als ik wakker wordt staat mijn zus en man aan mijn bed en vertellen ze me dat ik een tracheostoma heb. Ik wordt woest, sla om me heen en probeer alle apparaten eruit te trekken. Ik wordt vast gemaakt door de zusters, vast aan het bed zodat ik niet meer kan bewegen. Ik zeg mijn man dat hij me dood had moeten laten gaan en zeg dat hij weg moet. Elke keer schrik ik hierna wakker en neem ik mezelf de rest van de nacht voor dat dit mijn reactie niet zal zijn. Dat ik het zal accepteren, dat ik zal vechten. Omwille van mijn man en mijn dochter. Ik hoop dat ik het kan.
Vanaf de dag dat ik wist dat er kanker in mijn keel zat ben ik hier bang voor geweest. Ik heb altijd gezegd dat dit het ergste is wat me kan overkomen. Mijn stem verliezen. Maar weet je, inmiddels vind ik dat ook van het laseren en de periode op de intensive care. Een mens is altijd sterker dan hij zich ooit voor mogelijk houd en weet pas hoe hard hij kan vechten als hij moet vechten. Misschien wordt dit scenario nooit mijn werkelijkheid. Ik hoop het maar.
Op 21 augustus staat de eerste kijk operatie gepland. We zullen dan weten wat de cellen aan het doen zijn in mijn keel. Zullen ze opnieuw te snel delen, waardoor er kanker gaat ontstaan? Zit het er al? Of is het weggebleven? Wat de uitslag ook mag zijn, er staat hier een leger van familie, vrienden en een lieve man te wachten om mij op te vangen.