35. Het boek van kanker gaat weer open

Closure,

Is dat überhaupt mogelijk? Kun je dingen echt voorgoed afsluiten in je leven? Ik begin het me steeds meer af te vragen. Triggers zullen er altijd zijn. Dingen gebeuren je soms opnieuw, zonder dat je dat wilde of in de hand had. Het klinkt zo mooi, het hoofdstuk afsluiten, het boek dicht doen. Maar de praktijk is toch wat anders.

Kanker was een afgesloten hoofdstuk. Klaar, gedaan, overleefd en verwerkt. Natuurlijk kon het terug komen. Daar hield ik wel rekening mee ergens. Maar de behoefte om het hoofdstuk kanker af te sluiten was groter. En dus deed ik dat.

Klaar ermee, ik wilde verder, ik wilde weer leven. Mijn leven oppakken, met de vernieuwde ik. Klaar met strijden, klaar om door te gaan. Gaan genieten van wat het leven ons heeft gebracht, wat we leerden van de rotte periode, hoe we eruit kwamen, genieten van het gezond zijn. Wat een illusie.

Klaar is het nooit. Afgesloten ook niet. Ik heb kanker, ik ben kanker. Dat deel gaat nooit weg. Het is iets wat chronisch aan me geplakt blijft, verweven is met mij. Het is geen onderdeel dat ik weg kan schuiven, doen alsof het niet meer bestaat. Het is er en zal er altijd zijn.

Verdorie nog aan toe.

Dus we moeten verder, met het gegeven dat ik toch weer kanker heb. Hoe? Geen idee nog. Mijn brein is een warboel, de puzzelstukjes moeten nog op hun plek vallen. Hoe ga ik weer opnieuw dit gevecht aan? De pijn, de onzekerheid, de frustratie en boosheid. Hoe geef ik die emoties weer een plek? Hoe behoud ik mijn opgepakte leven? Hoe moet het met mijn dochter, mijn man, ons gezin? Hoe, hoe hoe?

Toen ik de eerste keer de diagnose kanker kreeg speelde vooral de waarom vraag. Waarom ik, waarom nu, waarom wij... ik begreep er niets van. 31, net getrouwd en een kind van twee. Waarom? Inmiddels heb ik die vraag los gelaten. Je weet niet waarom. Dingen gebeuren. Het leven is verre van volmaakt, het is pijnlijk en vaak vol verdriet. En daar tussen in creëer je zelf het geluk, met de mensen om je heen.

De hoe vraag speelt duidelijk nu op. Wellicht zou dit ook geen vraag moeten zijn en is dit iets wat ik de komende periode moet gaan ervaren. Dat vragen als ‘Waarom’ en ‘hoe’ niet helpend zijn. In tegendeel, ze juist meer pijn en verdriet met zich mee brengen. Laat de tijd je maar leiden, wellicht is dat beter.

De tijd zal het leren, hoe we hieruit komen, hoe ik dit heb gedaan, hoe dit me weer vormt en hoe we verder gaan met elkaar. Voor nu openen we het boek, slaan we de bladzijde weer om. Het boek was nooit echt dicht en zal wellicht ook nooit dicht gaan. Laat ik daar eerst maar eens vrede mee hebben. Wellicht is dat dan de closure die ik zocht.