21. De avond voor de uitslag

21. De avond voor de uitslag

Vanavond zit ik hier, beneden in onze keuken en bedenk ik me dat mijn avond er morgen totaal anders uit gaat zien. Morgen om kwart over 8 in de ochtend zal de arts me vertellen of de kanker is weggebleven of niet. Ruim een week heb ik moeten wachten, negen dagen om precies te zijn. Een week lang heb ik mezelf voorgenomen er niet teveel mee bezig te zijn en uit te gaan van een goede uitslag. Dat ging me 8 dagen lang goed af. Tot vanavond. Die laatste dag, die laatste avond voor een uitslag komt de spanning terug, maar ook de angst.

Je verliest je houvast en je redenatie waarom de uitslag heus wel goed zal zijn. De doembeelden nemen plaats in je hoofd en daarmee komt ook het verdriet. Het verdriet over de afgelopen periode, over het krijgen van kanker, de behandeling en het opkrabbelen. Alles passeert de revue in je hoofd en je realiseert je dat het eigenlijk geen optie is dat de kanker nu terug zou zijn. Want wat als het terug is. Enkel drie maanden nadat ik schoon ben verklaard.

Als je eindelijk klaar bent om je leven weer op te pakken, als je er aan toe bent om weer door te gaan. Hoe in hemelsnaam moet je de boodschap ontvangen dat het weer terug is? Hoe doen mensen dat? Hoe oneerlijk kan je leven dan zijn? Als je net weer de versnelling in wilt, dat je dan weer stil moet staan. Als je alles stop moet zetten en weer de kracht moet vinden om te vechten. Hoe? Dinsdag 29 augustus om 08:15. Dan zal ik het weten.

Een uitslag aanhoren doe je meestal met zijn tweeën. Je neemt je partner, je vriendin, moeder of wie dan ook die belangrijk voor je is mee. Ik doe hem morgen alleen. Een bewuste keuze die niet voor iedereen makkelijk is.

Toen ik begin dit jaar te horen kreeg ik dat ik kanker had koos ik er meteen voor om te vechten. Natuurlijk deed ik dat ook voor mezelf, maar mijn man en mijn familie en vrienden met zoveel verdriet zien, dat deed me veel. Als je te horen krijgt dat je kanker hebt, doen niet alleen je eigen gevoelens er toe. Ook die van je omgeving tellen mee en dat doet iets met jou als persoon.

Wat ik al eerder schreef, in die eerste fase dat je hoort dat je kanker krijgt ben je veel bezig met je omgeving. Je wilt hen geruststellen, je wilt hen laten weten dat het goed komt en hen vertellen dat je gaat vechten. Natuurlijk zeg je dat. Zeker als de kans op overleven er is. Ik zei dat ik ging vechten, dat het allemaal goed kwam en ik wist dat ik het zou overleven. Ik wilde hun gerust stellen en mezelf.

Als ik morgen iemand meeneem zal ik hoe dan ook meegaan in hun emotie op dat moment. Als de uitslag goed is zal ik voelen dat ik blij moet zijn, uitzinnig van vreugde misschien wel. En als ik toch weer kanker blijk te hebben... dan zal ik zeggen dat het goed komt.

Ongeacht de uitslag morgen, ik wil voor mezelf eerst uitmaken wat ik ervan vind. Een goede uitslag betekend voor mij niet meteen vreugde, het betekend niet meteen dat ik een gat in de lucht spring of de champagne open maak. Ik ben verdrietig over alles wat mij is overkomen de afgelopen tijd en verdrietig dat ik elke drie maanden in deze spanning moet zitten, wachtend op een goede of slechte uitslag. Ik wil bij een goede uitslag voor mezelf stil staan bij hoe dit voor mij is en hoe ik hiermee om wil gaan. En bij een slechte uitslag? Dan heb ik tijd nodig om voor mezelf te bedenken hoe ik dit moet gaan doen. Hoe ik nog een keer moet vechten, nog een keer de pijn moet doorstaan, maar bovenal nog een keer moet geloven. Geloven dat het goed komt, geloven dat ik blijf leven en geloven dat ik dit kan.

Wachten op een uitslag. Ik denk dat het nooit zal wennen. Of je nu wilt of niet, het zal altijd spannend blijven. Er zullen altijd momenten zijn dat je twijfelt aan een goede uitslag. Dat je dat ene woordje wat de arts erover zei onder de loep neemt en je hoofd en je denken de overhand nemen. Dat ene woordje, 'daar doelde hij vast op een slechte uitslag, op kanker'. Dat ene zinnetje of zijn uitdrukking, 'hij wilde me vast al voorbereiden op wat er komen gaat'.

De komende twee jaar zal ik nog elke drie maanden in spanning zitten. Dat is wat kanker is. Kanker stopt nooit na het overleven. Het suddert door en of je het nu wilt of niet, er zullen altijd dagen zijn dat de kanker de overhand heeft. Ook al ben je lang en breed genezen.