22. Als de kanker terug is

22. Als de kanker terug is

Slechts drie maanden mocht ik ervan genieten. 3 maanden was ik schoon. Vandaag kreeg ik de boodschap dat kanker opnieuw een weg heeft gevonden in mijn keel. Op dezelfde plek waar de tumor met zoveel hoop verwijderd was zit er een beginnende vorm van kanker. 3 maanden was ik even geen kanker patient, kon ik mijn leven oppakken, waren mijn grootste zorgen even voorbij en vandaag is alles weer terug.

De woede, het verdriet, de angst en de machteloosheid. Ik voel ze in mijn lijf, ik hoor ze in mijn hoofd. En voor het eerst ben ik ook daadwerkelijk bang voor de dood. Bang voor de kanker. Daar waar ik eerst wilde vechten tegen de kanker, wil ik me nu overgeven. Met de handen omhoog zeggen; 'jij wint'.

Het moment waarop de arts me vertelde dat de kanker weer terug is, kon ik alleen maar staren. Staren van ongeloof. Dit kan niet waar zijn, dit gebeurt me niet, dit is een slechte droom. Dit overkomt mij niet, niet mij, niet weer. Hoe kan dit? 3 maanden nadat ik schoon ben verklaard. Hoe kan er nu weer kanker zitten.

Het staren maakte plaatst voor heel veel vragen. Vragen over het waarom en het hoe nu verder. Steeds weer dezelfde vragen met steeds weer dezelfde antwoorden. Geen enkele vraag of antwoord maakte de boodschap positief en zo ging het vragen over in verdriet. Waarom is steeds de vraag die terug komt. Waarom overkomt ons dit, waarom nu al, waarom zo snel.

En daarna is het enige wat we kunnen denken: hoe? Hoe moet dit, hoe vinden we de moed om dit te opnieuw te doen, de kracht om de schouders eronder te zetten? Hoe? Op al die vragen krijg ik geen antwoord en dus blijft het leeg van binnen en ben ik teneergeslagen.

Op het moment dat je hoort dat de kanker terug is komt de periode van het vechten tegen de kanker ook weer terug. Flasbacks van de pijn, het verdriet, de onmacht en de boosheid poppen ineens weer op in je brein. De periode rondom de kanker gaat weer opnieuw aan je voorbij, als een film die afgespeeld wordt. En gedurende de dag wordt het schilderij wat aan het begin van die dag nog een wit en leeg doek was, ingekleurd. Steeds meer komt er boven van hoe die periode was en daarmee komt er verdriet. Heel veel verdriet, omdat je weet; 'we moeten dit nog een keer doorstaan'.

Niet eens voor ons heb ik verdriet. Ik weet dat wij hier samen wel doorheen komen. Ik hoef mijn man niet te beschermen en hij mij niet. Als volwassene loods je je hierdoor heen. Hoe? Geen idee. Maar je vind wel een manier. Ongeschonden zullen we niet uit de strijd komen, maar we komen er hoe dan ook wel uit. Voor mijn kleine meisje heb ik verdriet.

Dat kleine meisje van twee, wiens wereld al zo ingewikkeld is geweest de afgelopen maanden. Die haar mama moest missen, niet wist waar haar mama gebleven was, haar mama niet meer herkende toen ze haar terug kreeg en langzaam maar beetje het vertrouwen weer kreeg dat die mama niet meer weg zou gaan. Dat meisje is nu bijna drie en om dit kleine meisje heb ik zoveel verdriet. Het idee dat zij dit moet gaan doorstaan, dat zij opnieuw haar mama moet gaan missen, haar mama gedeeltelijk verliest aan de strijd tegen kanker, dat breekt mijn hart.

Als ouder wil je je kind alles geven. Een leven waarin ze kind mag zijn. Een leven zonder zorgen. Een leven zonder pijn. Dat ik haar dit aan moet doen, voelt als falen. Het enige wat ik haar niet kan geven is een gezonde moeder, een moeder die er altijd voor haar is. En wat doet dat veel pijn.

Ik zal blijven vechten voor haar, voor mijn man en voor iedereen die mij zo lief is. Maar vandaag? Vandaag geef ik het even op. Vandaag ben ik leeg, moe en heb ik geen kracht. Geen kracht om te vechten en geen kracht om ervoor te gaan.