25. Mijn strijd, Mijn kanker, Mijn overwinning

25. Mijn strijd, mijn kanker, mijn overwinning. 

Vandaag had ik een echo van de lymfeklieren om eventuele uitzaaiingen op te sporen. Zelf had ik zeker niet het idee dat die er zaten en voor eens bleek mijn gevoel te kloppen. Er zijn geen uitzaaiingen gevonden, zover ze dit kunnen zien. Ik hou inmiddels een slag om de arm, iets wat ik heb geleerd in het leven met kanker. Niets is wat het lijkt en wat niets lijkt is wat.

Toen ik het nieuws deelde met familie en vrienden gebeurde er iets opmerkelijks. Ik kreeg stapels berichtjes waarin mij werd vertelt hoe geweldig, fantastisch en goed dit nieuws is. Inclusief de veel zeggende smiley's, champagne flessen, omhoog stekende duimpjes en dansende poppetjes. Het opmerkelijke wat hierbij gebeurde is dat ik hier geïrriteerd van werd.

Geïrriteerd omdat ze op deze manier op het nieuws reageerden. Geïrriteerd omdat ze blij zijn dat ik geen uitzaaiingen heb. Boos dat ze zo uitbundig zijn en er zo klakkeloos vanuit gaan dat ik hetzelfde gevoel deel.

Als iemand reageert op positief nieuws van een ander wordt er vaak gezegd: Dit is fantastisch, dit is goed nieuws, dit is precies wat we wilden. Alles suggereert dat de ander dit ook vind en deze gedachte met je deelt. Misschien is het beter om te zeggen: 'Ik vind dit goed nieuws', 'Ik ben erg opgelucht', 'ik had hierop gehoopt'.

Hoe langer ik over de reactie van mijn naasten nadacht, hoe meer mijn eigen reactie mij verbaasde. Ik heb me tijdens de autorit naar huis continue afgevraagd waarom ik me stoor aan de positieve reactie van anderen. Wat is er zo vervelend aan dat zij blij voor me zijn, zich opgelucht voelen en even feest vieren hierover. Het is een lichtpuntje in de duisternis, eentje die we allemaal hard nodig hebben. Waarom stoorde me dit dan toch zo?

En toen kwam ik thuis en zag ik haar. Mijn meisje met haar brede lach, haar armpjes uitgestrekt naar mij en roepend dat ik er weer was. Toen realiseerde ik me dat niet zozeer de reactie van anderen me stoorde, maar dat ik me realiseer dat het echt gaat gebeuren. Er staat niets meer in de weg voor een operatie. Die kan nu gepland worden en ik moet weer. Niets wat de operatie nog onderuit haalt. Niets wat ervoor zorgt dat het niet hoeft. Het moet, ik moet. En daarmee moet zij.

Zij moet met mij, met ons, dit ondergaan. Haar mama missen. En niet voor een paar uurtjes zoals vandaag, maar voor een paar dagen, een paar nachten. Ze zal weer wakker worden in de ochtend en naar ons bed lopen en zien dat ik er niet in lig. Ze zal met haar knuffel langs haar lijf naar haar papa lopen en hem vragen waar mama is. Ze zal zich elke keer als de deur opengaat verheugen omdat ze denkt dat haar mama door de deur komt.

De herrineringen van de laatste opname op de IC komen weer terug en ondanks dat ik weet dat ik niet weer zoveel dagen weg zal zijn, doet het wel pijn. Pijn dat ik opnieuw een onzekere factor wordt in haar kleine leventje. Ook de angst komt bij mij weer terug. Zal het deze keer goed gaan, zal ik niet opnieuw op de IC belanden. Zal het deze keer anders zijn?

Het is dus opmerkelijk dat wat voor je naasten goed nieuws is, voor jou als kanker patiënt niet meteen betekend dat je net zo blij bent als hen. Voor jou kan het als patiënt zoveel meer betekenen.

Het is, zoals ik al eerder beschreef, het begin van jou strijd. Als al het slechte nieuws door de arts vertelt is, alle scans, echo's, en andere onderzoeken zijn geweest dan begin jij. Je behandeling begint en jij mag gaan strijden.

Voor mij is dat moment nu aangekomen. Het is aftellen tot de operatie, fit worden voor de operatie en voorbereiden op de periode na de operatie. En daar waar anderen even een feestje vieren om het lichtpuntje van vandaag trek ik me terug en bereid ik me voor.

Mijn strijd, mijn kanker, mijn overwinning. En dan is het feest.