26. De laatste week.
26. De laatste week.
Morgen gaan we ons voorlopig laatste normale week in. Een week waarin ik ga werken, dagen vrij heb met mijn dochter en we een weekend vol leuke plannen tegemoet gaan. Nog een weekje het normale ritme van haasten in de ochtend, files richting werk, huishoudelijke dingen, met elkaar eten en samen onze dochter op bed leggen om vervolgens of met veel tegenzin te gaan sporten of neer te ploffen op de bank. Nog een weekje en dan begint het weer.
9 oktober, een dag na de verjaardag van mijn moeder stap ik in de gevreesde, maar ook vertrouwde wereld van het ziekenhuis. 9 oktober hang ik opnieuw in een stellage in de OK en duiken ze met een laser apparaat mijn keel in om iets te behandelen waarvan iedereen vreest dat het toch weer opnieuw zal terug komen.
Tot nu toe zit de kanker aan de rechterkant van mijn keel dus daar heeft altijd de focus op gelegen. Inmiddels voel ik ook links een nare pijn met eten. Het eten doet inmiddels continue pijn, het maakt niet uit wat ik eet, hard of zacht, eten is altijd vervelend. Die pijn zit met name links, dus 9 oktober zal ook daar gekeken worden.
Een paar weken heb ik heerlijk rust gehad, ben ik opgeladen en bezig geweest met mijn gezin, zo ook te zien aan mijn blogs. Die paar weken vergat ik vaak dat ik kanker had. Als ik door de file naar mijn werk reed, langer werkte dan eigenlijk was afgesproken, naar huis sjeesde, boodschappen deed, dochter ophaalde, eten kookte, dacht ik soms eventjes, 'gek eigenlijk dat ik dit allemaal doe, terwijl ik kanker heb'. De meeste dagen vergat ik het, leefde ik mijn leven en ging het voor de verandering in gesprekken met anderen eens niet over mij. Maar helaas, ik kan me nu niet langer verschuilen.
Een tijd lang heb ik vrij makkelijk gedacht over deze operatie. Beginnende kanker, makkelijk weg te halen, komt wel goed, eind oktober zijn we klaar. Inmiddels weet ik beter. Ik realiseer me dat het zomaar kan dat ze opnieuw niet alles weg halen en ik nog een keer moet. Of dat ineens blijkt dat er aan de linkerkant ook kanker zit.
Wat een illusie om te denken dat ik klaar ben na deze operatie. En wat erg om met zo weinig vertrouwen de operatie in te gaan. Het idee te hebben dat je na deze operatie na twee a 3 weken opnieuw moet. En dat terwijl je je ook nog zorgen maakt of deze operatie wel goed zal gaan, je niet weer op de IC beland en elk idee van de pijn na de operatie direct blokt, omdat je nog steeds niet weet hoe je die pijn eigenlijk opnieuw moet gaan doorstaan.
Nog 1 normale week. In plaats van op te laden, uit te rusten, me voor te bereiden zal ik door de week racen. Werken, sporten, boodschappen, haasten in de ochtend en vooral genieten van alle dagelijkse dingen.
Die dingen die zo normaal zijn dat je soms even vergeet dat je ze gaat missen als je alleen in het ziekenhuis ligt en je je tranen even op hun beloop laat, omdat je zo mist wat er thuis gebeurt. De momenten dat we in de avond onze dochter op ons bed voorlezen en we ons realiseren dat dit het eerste echte rust moment van die dag is. Het moment dat je man thuis komt, je dochter op hem afrent en je je compleet voelt. En het moment dat we in de avond bij haar kijken en ze rustig en vredig met haar pop in haar armen ligt te slapen.
Wat de komende periode ons ook gaat brengen, ik weet een ding. Als mijn man haar op ons bed voorleest, zal ik er naast liggen. Als mijn man thuis komt van zijn werk, ren ook ik op hem af. En als wij naar bed gaan, zullen we samen boven haar bedje staan en ons realiseren hoe dankbaar we zijn voor wat we wel hebben.