27. Het verlies van onbevangenheid

27. Het verlies van onbevangenheid.

Het is even geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ik vraag me vaak af of ik jullie niet eindeloos vermoei met het donkere stukje van ons leven. Omdat ik steeds berichtjes blijf krijgen van mensen die willen weten hoe het met ons gaat, de blogs trouw volgen en steeds kijken of er al iets online staat, ben ik toch weer achter mijn computer gekropen.

Inmiddels ben ik twee en een halve week geleden geopereerd en kan ik zeggen dat ik de operatie aardig te boven ben gekomen. De operatie zelf verliep vlekkenloos en na een kleine 24 uur was ik alweer thuis. Met de nodige medicijnen, dat dan weer wel, want wat heb ik weer pijn gehad. En dat moet ik zeggen, want ik vergeet steeds de pijn als die weer weg is. Als mensen me nu vragen hoe het ging, kom ik al snel uit op; ' Viel wel mee deze keer'. En het viel ook mee, als de IC je uitgangspunt is.

Ik was met een week weer aan het werk dus in die zin viel het me ook echt mee. Maar die pijn die moet ik toch niet steeds vergeten als ik weer op de been ben. Het valt dan iedere keer toch weer zo tegen. Een week niet of moeilijk eten, zeven dagen lang vla en nutrilon flesjes, het kwam mijn neus uit. Chagrijnig kon ik er van worden, hopeloos zelfs. Op vrijdag dacht ik dat de pijn nooit meer weg zou gaan. En op zondag vond ik dat ik maandag wel weer kon werken. De pijn was stukken minder en mijn oude vertrouwde energie was terug.

Inmiddels ben ik weer volop aan het werk en dat bevalt me erg goed. Ik heb een stukje normaal leven terug gekregen en daarmee weer een stukje van mezelf. Een deel van mij zit in mijn werk. Dat is voor een gedeelte wie ik ben. En dat ik dat stukje niet ben kwijt geraakt aan kanker, dat doet goed. Sterker nog, dat voelt alsof ik heb gewonnen. Ik heb weer een stukje terug gewonnen van wat mij was afgepakt.

Op het moment dat dingen goed lopen in je leven sta je weinig stil. Je hobbelt door, de dagen vullen zich vanzelf en er is niet echt een reden om van bovenaf even je leven te bekijken. Het is mij gegund om regelmatig even stil te staan. Letterlijk.

Na een operatie staar ik in het ziekenhuis naar het plafond, slaap ik, herstel ik en sta ik stil. Eventjes maar om daarna weer door te hobbelen. Maar in die momenten dat ik even stil wordt gezet denk ik na. Ik denk na over de afgelopen maanden, over wat ons is overkomen en wat dit met ons heeft gedaan. Met ons, als gezin. Want ondanks dat de periode achter ons veel impact heeft gehad op mij, heeft het toch met name ons gezin beïnvloed.

Een veel gestelde vraag aan ons is; 'wat heeft het meest impact op je leven gehad' of 'van alles wat jullie is overkomen, wat is het ergste geweest'. Ons standaard antwoord is; de onbevangenheid. De kanker heeft ons dit afgenomen. Deze ziekte neemt ons dit af. Ons alle drie. Mijn man zal altijd bang zijn om zijn vrouw te verliezen aan kanker. Onze dochter zal een moeder hebben die chronisch ziek is en ik zal altijd angst hebben. Angst voor wat komen gaat, wat ik moet ondergaan, maar vooral wat ons gezin moet ondergaan.

De onbevangenheid van een kind vind ik het mooiste wat er is. Zeker op de leeftijd van mijn dochter, die nu bijna drie is. Vanmorgen bracht ik haar naar de opvang en onderweg daarheen zong ze allerlei liedjes. Ze had mijn handje vast en schudde die heen en weer terwijl ze dansend en springend naast me liep. Haar blonde haartjes wapperden in haar gezichtje en haar wangetjes waren rood van de kou. En ik bedacht me, mijn lieve meisje, wat ben je nog heerlijk onbezorgd en onbevangen. Voor jou is de wereld zo simpel. Als je valt, vangen we je op. Met een kusje wordt mama beter. Heb je honger, dan geven we je te eten. Wil je dansen, wil je springen, wil je gillen? Dan doe je dat.

De onbezorgdheid van een kind. Kon je die maar vangen. In een doosje stoppen en pakken wanneer je het nodig hebt. Voor ons is dat het meest aangrijpende geweest in het afgelopen jaar. Ook als volwassenen hadden we een redelijk onbezorgd leven, zo ver dat kan. Natuurlijk hadden we wel onze dingetjes, maar we vertrouwden het leven. We vertrouwden op de toekomst. We waren onbevangen. Nu zijn we altijd bezorgd. Nog steeds heb ik met tijd en wijlen het meeste moeite met dit gegeven. Ik zie er mijn man mee worstelen en ik worstel met hem mee.

Op de momenten dat ik geopereerd word staan we weer even stil. Stil bij ons leven en de moeite die het kent. Om vervolgens elkaars hand te pakken en op te staan. Door te gaan en voor eventjes weer het leven op te pakken. Tot de volgende operatie over een kleine twee maanden.