28. Het leven na kanker part 1.

28. Het leven na kanker. Part 1

Afgelopen week ben ik na een jaar strijden tegen kanker, schoon verklaard. Er is opnieuw met een kijk operatie in mijn keel gekeken en zover ze kunnen zien, zit er geen kanker. Over 3 maanden zullen ze weer kijken. Maar voor nu, geen kanker. Van de dokter krijg ik de opdracht mee om vertrouwen te krijgen in mijn lichaam en weer te gaan leven.

Inmiddels ben ik al ruim een week aan het bedenken wat dat precies betekent en hoe ik daar vorm aan moet geven. Weet je hoe ver ik ben gekomen? Nergens. Tot niets.

Dat 'pak je leven weer op' zit wel goed denk ik. Ik ben al een tijd weer aan het werk, haal alles uit het leven en geniet met volle teugen van wat ik heb en doe. Ik denk dat ik leef zoals je zou willen dat iedereen dat doet. Ten volle en met waardering voor alles wat ons aan mooie en goede dingen is gegeven. Leven met de dag, alles eruit halen en genieten van alle mooie en kleine dingen die er zijn. Ik heb niets meer nodig, behalve gezondheid. Ik heb alles.

Alles door kanker. Die heeft me ook veel moois gegeven. Ik heb geleerd met nog harder vallen op te staan en het leven te zien als een gift. Elke dag weer. Maar dat vertrouwen. Hoe zit dat? Gaat dat ooit weer komen? En hoe dan?

Ik geloof niet dat de kanker weg is. Na een jaar lang strijd waarbij de kanker na 3 maanden alweer terug bleek te zijn. Hoe kan ik nu geloven dat hij weg is? En als hij op die plek weg is, zit het dan niet ergens anders?

Een jaar lang heb ik gedacht dat ik hieraan dood zou gaan. Een jaar lang was ik bang. Bang voor de kanker. Bang voor de gevolgen en bang dat hij mijn leven zou afpakken. En nu ineens is hij verdwenen.

Het voelt meer alsof hij verstoppertje speelt. Een beetje zoals mijn dochter dat nu doet. Met haar handen voor haar ogen heeft ze het idee dat ze echt weg is. Terwijl we haar allemaal kunnen zien, spelen we het spelletje mee. Zo voelt het met de kanker. Het is alsof hij zegt: 'ik ben weg, maar toch niet echt'. Over 3 maanden zet ik je wereld gewoon weer op zijn kop.

Want wat als ik wel geloof dat het echt weg is? Wat als ik mijn leven weer helemaal zou oppakken en inrichten op een manier waarbij ik denk dat de kanker niet meer terug komt? Wat als het dan wel terug komt? Hoe hard is die klap dan? Die klap, die wil ik niet meer. Die was al zo vaak zo hard het afgelopen jaar. Weer kanker. Weer operaties. Weer onzekerheid. Weer zoveel pijn. En dus geloof ik het niet. Kan ik het niet geloven. Want die klap als het weer terug komt, die wil ik niet meer.

Wat een illusie hè? Denken dat je die klap zo beter gaat incasseren. Wat hou ik mezelf toch voor.

Vertrouwen krijgen. Leven. Zonder kanker. Hoe makkelijk klinkt dat voor anderen als de boodschap is dat de kanker weg is. Hoe moeilijk zijn die woorden als je na alle felicitaties op de stoel zit en nadenkt over morgen. Na een jaar kanker patiënt te zijn sta ik morgen op als mezelf.

Geen patiënt. Geen kanker. En wie is dat eigenlijk? Ik.