29. Het leven na kanker. Part 2.

29. Het leven na kanker. Part 2 

Ik hoop dat ik hier niemand tegen de haren in strijk, maar ik vind het leven na kanker soms minstens zo moeilijker als het leven met kanker. Met kanker was het voor mij duidelijk. Je bent een patiënt. Je hebt kanker. We gaan het behandelen. Het is heel erg pijnlijk. De onzekerheid en de angst vond ik verschrikkelijk tijdens de hele periode. Maar de kanker zelf, die was helder. De plek van de kanker was helder. De grootte ervan ook. De medische begrippen en ingrepen waren helder. De taal van artsen was helder. Er was 1 plan die uitgevoerd moest worden, dat was ook het enige plan wat mogelijk was. En dus gingen we ervoor. We volgden de artsen en volgde hun plan. Alles was helder.

Maar na kanker. Wat volgt er dan? De angst en onzekerheid zijn er nog steeds, misschien nog wel meer als ervoor. Alles is veranderd. Ik ben veranderd. En het vertrouwen in mijn lijf en in het leven is weggenomen. Die eeuwige angst voor wat er komen gaat giert door ons lijf. Elke dag staan we op met de angst het leven wat we nu hebben te verliezen. Elkaar te verliezen. Ons gezin verscheurd te zien worden.

Die angst, gaat die ooit nog weg? En hoe zit het dan met ons? Ik ben veranderd. Wij zijn veranderd. Kanker heeft andere mensen van ons gemaakt. We moeten elkaar weer de hand schudden en ons voorstellen aan de anderen om ons heen. Maar eerst moeten we weten wie wij zijn. Ik moet eerst weten wie ik ben. Wat ik belangrijk vind, maar vooral hoe ik mijn leven nu verder wil inrichten. Met in mijn achterhoofd het idee dat de kanker kan terug komen. Dat hij weer over ons leven zal razen en ons te grazen neemt.

Het leven na kanker. Ik vind het ingewikkeld. Want over 3 maanden kan er zomaar weer kanker zitten als ze opnieuw met een stalen buis mijn keel open zetten en met allerlei apparatuur op zoek gaan naar dat ene plekje.

Wat heeft het voor zin om mijn leven vorm te geven als niet-kanker-patiënt. Is het niet makkelijker, duidelijker, om patiënt te blijven? Want als niet-patiënt komen er ook verwachtingen.

Verwachtingen dat je weer volledig kunt werken. Dat je niet meer moe bent. Ziek bent. Alles kunt. Dankbaar bent. Geniet van het leven. Geen slechte dagen hebt. Of verbeeld ik me dat? Zijn het vooral mijn verwachtingen?

Wat vind ik het eng. Ineens geen patiënt meer te zijn. Die wereld van patiënt zijn is heel lang mijn wereld geweest. Dat was wie ik was voor een groot gedeelte. Wat blijft er nu over? Hoe koppel ik mezelf los van de patiënt en ga ik weer zijn wie ik was? En ben ik diegene nog wel?

Het leven na kanker. Wat zou het makkelijk zijn als er een boek was, een plan. Een handleiding. Net als voor de behandeling van kanker. Een plan waar we ons aan gaan houden. Een boek die vertelt hoe het werkt, hoe het moet. Een handleiding met tips en adviezen. Een arts die alles uitschrijft en vertrouwen heeft in zijn plan. Misschien is dat de eerste stap. Vertrouwen van anderen. Zodat ik vertrouwen krijg. In mezelf, in mijn lijf en in het leven. En dan volgt het wellicht vanzelf. Een leven na de kanker.