3. Vandaag zijn we boos

3. Vandaag zijn we boos

Als kanker je leven in sluipt is boosheid een emotie die naar voren kan komen. Bij mij was er naast verdriet ook veel boosheid. Vragen als; "waarom overkomt mij dit, heb ik nog niet genoeg mee gemaakt" passeerden de revue. Die boosheid blijft hangen merk ik, ondanks dat ik de kanker heb overleefd.

Het overleven van kanker is een opmerkelijk iets. Ik wil niemand tegen de haren in strijken door het overleven van kanker te zien als moeite, maar dat doe ik wel. Kanker houd niet op als je het hebt overleefd. Ik hoef mezelf niet gelukkig te prijzen omdat ik het heb overleefd, of omdat ik nog op deze wereld rond loopt. Ik kreeg kanker en nu moet ik dankbaar en blij zijn dat mijn strijd is gelukt. Dat ik ‘heb gewonnen’. Zo voelt het namelijk niet.

Kanker win je niet, of je er nu aan dood gaat of niet. Kanker beïnvloed je hele leven en die van de mensen om je heen, ook als je deze overleefd. Ik stoor me eraan dat men verwacht dat je blij bent na je herstel. Dat je je leven weer moet oppakken en alles eruit moet halen. Want; ‘je hebt immers de dood in de ogen gekeken’. Wat een onzin. En ga jij me dan nu ook vertellen hoe ik dat dan moet doen? Nee, dat dacht ik al, want niemand die daar een antwoord op weet.

Wat ik zeg, de boosheid blijft hangen. Ook na herstel. Ik ben nog steeds boos dat mij dit is overkomen. Mij, iemand die zijn hele leven lang al narigheid heeft gekend, al zoveel pijn heeft gehad, moeder van een meisje van 2 jaar. Hoezo krijg ik dit? Loop een deurtje verder en geef het aan een ander heb ik vaak gedacht. Maar sla mij voor de verandering eens over. Maar weet je, het leven gaat niet over eerlijkheid of oneerlijkheid. Het is geen weegschaal waar je je bagage kunt opleggen en afmeet of je voldoende ellende hebt gehad. Het leven is zoals hij is en komt zoals hij komt, zonder dat je daar zelf invloed op hebt.

Stoor me daarom niet aan mijn boosheid. Deze is er en is terecht. Wat mij overkomt is niet eerlijk. Het is niet eerlijk dat mijn ouders de gedachte hebben dat zij hun dochter op een dag moeten gaan begraven. Het is niet eerlijk dat mijn man in de nacht piekert hoe hij als weduwnaar verder moet en hoe hij zonder mij onze dochter groot moet brengen. Het is niet eerlijk dat mijn zus huilt omdat ze mijn pijn wil overnemen. Het is niet eerlijk dat mijn dochter straks geen moederdag cadeautje hoeft te maken en is niet eerlijk dat ik over deze dingen moet nadenken. Maar het is er. Deze gedachtes zijn er en dit is realiteit.

Je snapt, boosheid hoort erbij en is geoorloofd. Dus maak ik me boos en zou ik het liefst op sommige dagen het hele servies tegen de grond smijten.

Maar zoals ik al eerder zei, het leven gaat niet over eerlijkheid of oneerlijkheid. Het gaat erom wat je ervan maakt. Ik kan dingen oneerlijk vinden, maar als ik dan hoor over een moeder die haar dochter verloor door moord waarbij het meisje ernstig verminkt en verkracht werd terug gevonden, lijkt mijn leven ineens niet oneerlijk meer. Wat ik zeg, het is geen weegschaal.

Dus maak je af en toe boos als je het leven oneerlijk vind en als naaste, vind vrede met de boosheid van de ander en praat het niet goed. Zeg geen dingen als, "wees blij dat je het hebt overleefd, of, het leven heeft zoveel moois te bieden". Want dat weten we. Dit zien we ook echt wel op andere dagen.

Maar vandaag? Vandaag zijn we gewoon even heel boos.